summaryrefslogtreecommitdiff
path: root/info/lshort/polish/src/spec.tex
diff options
context:
space:
mode:
Diffstat (limited to 'info/lshort/polish/src/spec.tex')
-rw-r--r--info/lshort/polish/src/spec.tex1343
1 files changed, 0 insertions, 1343 deletions
diff --git a/info/lshort/polish/src/spec.tex b/info/lshort/polish/src/spec.tex
deleted file mode 100644
index 06c25edcbb..0000000000
--- a/info/lshort/polish/src/spec.tex
+++ /dev/null
@@ -1,1343 +0,0 @@
-% -- translate-file=il2-pl --
-%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
-% Contents: Specialities of the LaTeX system (LShort2e Introduction)
-% File: spec.tex (Polish translation)
-%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
-
-\chapter{Rysunki, skorowidze, generowanie plików PDF\dots}
-\begin{intro}
- Kolej teraz na opis możliwości \LaTeX{}a przydatnych w~pracy nad większymi
- dokumentami, takich jak: dołączania rysunków w~dokumencie, tworzenie
- skorowidzów i~spisów literatury. Bardziej szczegółowy opis tych
- i~pokrewnych zagadnień można znaleźć w~\manual{} oraz {\companion}.
- Pod koniec niniejszego rozdziału jest też mowa o~tym, jak \LaTeX{}
- może generować pliki \acro{PDF}.
-\end{intro}
-
-\section{Włączanie grafiki w~formacie EPS\label{eps:incl} }
-
-Najprościej przygotować ilustrację w~wyspecjalizowanym programie
-graficznym w~rodzaju
-\prgi{xfig},
-%\prgi{CorelDraw!}, %% generuje błąd (znak ! jest specjalny dla makeindexa)
-\prg{CorelDraw!}\prgih{CorelDraw"!},
-\prgi{Freehand},
-\prgi{gnuplot}, itp.,
-a~później włączyć gotowy rysunek do dokumentu. Chociaż można to
-zrobić na wiele sposobów, tutaj przedstawimy jedynie sposób
-na dołączanie grafiki w~formacie \acro{EPS}\index{EPS@\acro{EPS}}
-(\UKemph{Encapsulated PostScript}), jako że jest to technika prosta
-i~szeroko stosowana\footnote{%
- Użytkownicy programów typu Office, którzy w~tym momencie być może po
- raz pierwszy usłyszeli, że istnieje coś takiego jak język {\Postscript}
- i~jego wariant \acro{EPS}, mogą być tym stwierdzeniem zdziwieni. Tak
- jednak jest w~istocie: inne standardy obowiązuję w~biurze, a~inne
- w~przemyśle poligraficznym. Więcej na temat grafiki
- można znaleźć w~\cite{myszka}.}.
-Do pracy z~grafiką w~formacie
-\acro{EPS} potrzebujemy albo drukarki
-%%z~wbudowanym interpreterem
-wyposażonej w~język {\PostScript}, albo
-%%Zamiast interpretera wbudowanego w~drukarkę możemy użyć
-programu
-\prgi{ghostscript}, dostępnego na przykład pod adresem
-% ten adres jest do d... --tp--
-%\url{CTAN:/tex-archive/support/ghostscript}.
-\url{http://www.cs.wisc.edu/~ghost/}.
-Program \prgi{ghostscript} oraz ułatwiające posługiwanie się nim
-graficzne nakładki, takie jak: \prgi{ghostview}, \prgi{gv}
-czy \prgi{gsview}
-są dostępne (pod wyżej wymienionym adresem) na wszystkie popularne
-platformy systemowe.
-
-Wielu poleceń przydatnych do włączania rysunków dostarcza
-pakiet \pai{graphicx}
-(autor: D.~P.~Carlisle\index{Carlisle David}),
-będący częścią zestawu o~nazwie ,,graphics''%
-\footnote{Zestaw ,,graphics'' jest obowiązkową
- (ang.~\UKemph{required}) częścią każdej dystrybucji
- {\LaTeX}a, można go też znaleźć w~katalogu \CTAN{macros/latex/required/graphics}.}.
-Włączenie grafiki do dokumentu za jego pomocą możemy przedstawić
-w~następujący sposób:
-\begin{enumerate}
-\item W~programie graficznym zachowujemy rysunek w~formacie
- \acro{EPS}\footnote{Jeżeli używany przez nas program graficzny na to
- \emph{nie pozwala}, to spróbujmy zainstalować sterownik do drukarki
- postscriptowej, jak Apple Laser Writer, i~drukować tym sterownikiem
- do pliku. Przy odrobinie szczęścia otrzymamy dokument w~formacie
- \acro{EPS}. Pamiętajmy, że plik \acro{EPS} %% w~tym formacie
- może zawierać tylko jedną stronę. Sterowniki niektórych drukarek
- można jawnie ustawić do tworzenia plików wyjściowych właśnie w~tym
- formacie.} lub konwertujemy rysunek na format
- \acro{EPS}\index{EPS@\acro{EPS}}, jeżeli
- dysponujemy już gotową grafiką ale w~innym
- formacie\footnote{W~wypadku grafiki obwiedniowej i~rastrowej, można
- do tego celu użyć programu \prgi{ImageMagick}
- (\urlImageMagick). Dobrym programem do konwersji, ale tylko grafiki
- rastrowej, jest \prgi{gimp}~(\urlGimp). Do konwersji zdjęć albo
- innych grafik w~formacie \acro{JPG} wygodnym narzędziem jest
- \prgi{jpeg2ps} {\urlJPGtoPS}. Niestety konwersja plików
- zapisanych w~promowanym przez firmę Microsoft formacie
- \acro{WMF}/\acro{EMF} (\prgi{MS Visio},
- \prgi{MS Office}, itp.)
- często daje opłakane rezultaty, ale to już jest wina wspomnianej
- firmy i~stosowanej przez nią ,,strategii biznesowej''\dots }.
-\item
- Dołączamy pakiet \textsf{graphicx} do preambuły dokumentu:
-%
-\begin{command}
-\verb|\usepackage[|\emph{dvi-ps}\verb|]{graphicx}|
-\end{command}
-%
-gdzie \emph{dvi-ps} oznacza nazwę programu do
-konwersji pliku wyjściowego \eei{.dvi} na plik postscriptowy.
-Najczęściej używanym do tego celu programem jest
-\prgi{dvips}. Nazwa sterownika jest tu konieczna, gdyż
-brakuje standardu dotyczącego dołączania grafiki postscriptowej
-w~dokumentach \TeX{}owych. Kierując się nazwą sterownika,
-pakiet \textsf{graphicx} potrafi do wynikowego pliku \eei{.dvi}
-włączyć informację potrzebną do tego, by interpreter
-{\PostScript}u (w~drukarce bądź w~komputerze) poprawnie
-umieścił rysunek na wydruku.
-
-\item Instrukcją:
-%
-\begin{command}
-\ci{includegraphics}\verb|[|\emph{klucz}=\emph{wartość},
-\ldots\verb|]{|\emph{plik}\verb|}|
-\end{command}
- %
-\noindent
-włączamy \emph{plik} do dokumentu. Parametr opcjonalny jest listą
-oddzielonych przecinkami \emph{kluczy}, o~określonych przez nas
-\emph{wartościach}. Klucze wykorzystujemy do zmiany parametrów
-dołączanego rysunku, takich jak szerokość, wysokość czy kąt obrotu.
-W~tabeli~\ref{keyvals} zamieszczono najważniejsze klucze.
-\end{enumerate}
-
-\begin{table}[htb]
-\caption{Znaczenie ważniejszych kluczy polecenia
- \ci{includegraphics}\label{keyvals}}
-\begin{lined}{11.5cm}
-\begin{tabular}{@{}ll}
-\texttt{width=w} & skalowanie rysunku do podanej szerokości \emph{w}\\
-\texttt{height=h}& skalowanie rysunku do podanej wysokości \emph{h}\\
-\texttt{angle=a} & obrót o~kąt \emph{a} (przeciwnie do ruchu wskazówek zegara)\\
-\texttt{scale=s} & równomierne przeskalowanie w~skali \emph{s}\\
-\end{tabular}
-\end{lined}
-\end{table}
-
-\noindent
-Poniższy przykład pomoże zrozumieć całą ideę:
-%%
-\noindent
-\begin{code}%
-\begin{verbatim}
-\begin{figure}
-%\begin{center} zamiast \begin{center} użyj lepiej
-\centering % bo \centering nie wstawia dodatkowego odstępu
-\includegraphics[angle=90,width=0.5\textwidth]{sowauszata.eps}
-\end{figure}
-\end{verbatim}
-%\showthe\baselineskip [tp]
-\end{code}
-%
-\noindent
-W~powyższym przykładzie do dokumentu jest dołączany rysunek z~pliku
-\ee{sowauszata.eps}. Rysunek najpierw obracamy o~90$^{\rm o}$ w~kierunku
-przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, a~następnie przeskalowujemy tak,
-by nadać mu szerokość równą połowie szerokości szpalty. Skalowanie
-grafiki jest równomierne z~uwagi na brak klucza \texttt{height}.
-Szerokość i~wysokość rysunku możemy też określić w~jednostkach
-bezwzględnych, takich jak punkty czy centymetry. W~tabeli~\ref{units}
-zestawiono jednostki miar w~\LaTeX{}u. Więcej informacji na temat
-powyższych zagadnień znajdziemy w~\cite{graphics} i~\cite{eps}.
-
-%%<PLext>
- Z~powodów opisanych w~punkcie~\ref{graph:inc}, \emph{zaleca się\/}
- podawać nazwę dołączanego pliku graficznego \emph{bez
- rozszerzenia}, to znaczy lepiej zapisać powyższe polecenie
- \ci{includegraphics} następująco:
- %
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\includegraphics[angle=90,width=0.5\textwidth]{sowauszata}
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %
-W~takiej sytuacji {\LaTeX} będzie szukał pliku \ee{sowauszata}
-o~rozszerzeniu
-adekwatnym do możliwości zadeklarowanego w~poleceniu \ci{usepackage}
-sterownika. Przykładowo, jeżeli \pai{graphicx} było wywołane z~opcją
-\popti{dvips}, to szukany będzie plik \ee{sowauszata.eps}, jeżeli
-zaś użyjemy opcji \popti{pdftex}, to będą szukane pliki
-o~rozszerzeniach \eei{.pdf}, \eei{.jpg} i~\eei{.png},
-a~pierwszy znaleziony zostanie dołączony.
-
-%% fragment przeniesiony do p. 1.8
-%%
-
-Rysunki najlepiej jest umieszczać w~oddzielnym katalogu, będącym
-podkatalogiem tego, w~którym jest dokument {\LaTeX}a. Bez względu na
-używany system operacyjny katalogi w~ścieżce dostępu należy odzielać
-znakiem~\verb@/@\footnote{Wszystkie uwagi dotyczące nazw plików
- opisane w~punkcie~\ref{sec:duze-d} dla polecenia \ci{include}
- dotyczą także polecenia \ci{includegraphics}.}:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\includegraphics[width=0.5\textwidth]{rys/sowy/sowauszata}
-\end{verbatim}
-\end{code}
-\medskip
-\noindent
-Czasami wewnątrz jednego otoczenia \ei{figure} chcemy umieścić kilka
-plików graficznych. W~tym celu wystarczy, że umieścimy je obok siebie
-i~w~miarę potrzeby odpowiednio przeskalujemy:
-\begin{code}%
-\begin{verbatim}
-\begin{figure}
-\centering
-%% http://pl.wikipedia.org/wiki/Ptaki_Polski
-\includegraphics[width=.3\textwidth]{sowauszata}
-\includegraphics[width=.3\textwidth]{puszczykmszarny}
-\includegraphics[width=.3\textwidth]{bubobubo}%puchacz
-\end{figure}
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %
-\noindent
-W~powyższym przykładzie trzy rysunki zostaną umieszczone jeden obok
-drugiego. Ich łączna szerokość wyniesie $3\times0{,}3=0{,}9$ szerokości
-kolumny (\ci{textwidth} w~języku {\LaTeX}a), między rysunkami wstawiony
-zostanie odstęp wielkości zwykłej spacji, co wynika z~zasady
-\LaTeX{}a, że pojedyncza zmiana wiersza jest traktowana jak odstęp.
-Całość zostanie wyśrodkowana w~osi szpalty. Pamiętajmy, żeby do tego
-stosować polecenie \ci{centering} a~nie otoczenie~\ei{center}, gdyż to
-drugie wstawia dodatkowy a~zbędny odstęp pionowy.
-
-Aby efekt końcowy na wydruku był zadowalający, rysunki powinny mieć
-identyczne wymiary. Inaczej, albo poszczególne obrazki będą optycznie
-niezgodnie (np. sowa uszata będzie 3~razy większa od puchacza), albo też
-poszczególne rysunki składowe będą miały różne wymiary (rysunek z sową
-uszatą będzie dwa razy mniejszy niż rysunek z~puchaczem).
-
-%% Ale jak to jest w tym wypadku z PDFem? Jak reagują na to
-%% przeglądarki typu yap? A kto pyta? [tp]
-Czasami rysunki\index{obracanie!rysunku} czy
-tabele\index{obracanie!tabeli} zmieściłyby się na stronie, gdyby
-obrócić je o~90$^{\rm o}$. W~tym celu można skorzystać z~pakietu
-\pai{rotating}. Do obracania dowolnego fragmentu tekstu,
-pudełka\index{pudełko} (por.~punkt~\ref{sec:boxes}), tabeli itp.
-należy używać otoczenia \ei{rotate}:
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\begin{rotate}{kąt} ... \end{rotate}
-\end{verbatim}
-\end{code}
- Do obrócenia obiektu o~kąt 90$^{\rm o}$ należy użyć otoczenia
- \ei{sideways}:
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\begin{sideways} ... \end{sideways}
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %%
-Do obrócenia tabeli łącznie z~podpisem pod tabelą\index{podpis} należy
-zastosować otoczenie \ei{sidewaystable} (uwaga: tabela jest umieszczana
-na osobnej stronie):
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\begin{sidewaystable} ... \end{sidewaystable}
-\end{verbatim}
-\end{code}
-Do obrócenia rysunku łącznie z~podpisem pod rysunkiem
-należy użyć otoczenia \ei{sidewaysfigure}
-(uwaga: rysunek jest umieszczany na osobnej stronie):
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\begin{sidewayfigure} ... \end{sidewaysfigure}
-\end{verbatim}
-\end{code}
-%%</PLext>
-
-\section{Spis literatury}
-
-Do przygotowania spisu literatury służy otoczenie
-\ei{thebibliography}. Każda pozycja w~tym otoczeniu ma postać polecenia:
-%
-\begin{command}
-\ci{bibitem}\verb|{|\emph{etykieta}\verb|}|
-\end{command}
-%
-\noindent
-\emph{Etykiety} można następnie użyć do zacytowania w~dokumencie tej
-pozycji, czyli książki, artykułu bądź pracy konferencyjnej:
-%
-\begin{command}
-\ci{cite}\verb|{|\emph{etykieta}\verb|}|
-\end{command}
-%
-\noindent
-Numerowanie pozycji literaturowych jest automatyczne (polecenia
-\ci{bibitem} i~\ci{cite} działają podobnie jak opisane
-już instrukcje \ci{label} i~\ci{ref}).
-Otoczenie \ei{thebibliography} ma jeden parametr, który powinien
-zawierać tekst przynajmniej tak szeroki jak najszersza
-etykieta ze spisu. W~poniższym przykładzie zapis
-\texttt{99} oznacza, że numery
-pozycji w~spisie będą co najwyżej dwucyfrowe.
-%
-\begin{example}
-Partl~\cite{pa} zaproponował,
-żeby \ldots
-
-\begin{thebibliography}{99}
-\bibitem{pa} H.~Partl:
-\emph{German \TeX},
-TUGboat Vol.~9, No.~1 ('88)
-\end{thebibliography}
-\end{example}
-%%%%
-\chaptermark{Rysunki, skorowidze\dots} % naprawiamy szkody
-% wyrządzone przez ten przykład
-\thispagestyle{fancyplain}
-%%%%
-\noindent
-Do większych projektów przydaje się program
-o~nazwie {\BibTeX}\index{\BibTeX}.
-Program ten znajduje się w~każdej współczesnej
-dystrybucji {\TeX}a. {\BibTeX} korzysta
-z~bazy bibliograficznej (biblioteki),
-z~której wybiera tylko te pozycje literaturowe,
-które były cytowane w~dokumencie.
-Sposób formatowania spisów literatury jest sterowany za pomocą
-specjalnych szablonów, których modyfikacja umożliwia
-zmianę układu graficznego spisu.
-
-%%plext
-Po przetworzeniu pliku, na podstawie zawartości etykiet zapisanych
-przez {\LaTeX}a do pliku \eei{.aux}, {\BibTeX} tworzy spis literatury
-obejmujący tylko te pozycje z~biblioteki, które cytowano w~dokumencie.
-Zwykle plik ten ma rozszerzenie \eei{.bib}. Format spisu zależy od
-specyfikacji szablonu znajdującej się w~pliku o~rozszerzeniu
-\eei{.bst}, a~jest zapisywany do pliku o~rozszerzeniu \eei{.bbl}. Do
-poprawnego sformatowania bibliografii i~cytowań konieczne jest
-przynajmniej trzykrotne przetworzenie dokumentu {\LaTeX}em.
-Więcej informacji na temat przygotowywania spisu literatury za
-pomocą {\BibTeX}a zawiera~\cite{borzyszkowski}.
-%%/plext
-
-\section{Skorowidze\label{sec:indexing} }
-
-Niezwykle użytecznym elementem wielu książek jest skorowidz.
-Można go utworzyć
-stosunkowo łatwo za pomocą {\LaTeX}a oraz programu narzędziowego o~nazwie
-\prgi{makeindex}\footnote{Albo \prg{makeidx}, jeśli
-nasz system operacyjny nie pozwala używać nazw dłuższych niż 8~znaków.}.
-W~tym wprowadzeniu omówimy jedynie podstawowe polecenia dotyczące
-skorowidzów. Jak zawsze, więcej informacji znajdziemy w~\companion.
-
-Generować hasła do skorowidza można dopiero po załadowaniu
-w~preambule dokumentu pakietu o~nazwie \pai{makeidx}:
-%
-\begin{command}
-\verb|\usepackage{makeidx}|
-\end{command}
-%
-\noindent
-oraz wstawieniu (także w~obrębie preambuły) instrukcji:
-%
-\begin{command}
-\ci{makeindex}
-\end{command}
- %
-\noindent
-Hasło wstawiamy do skorowidza poleceniem:
- %
-\begin{command}
-\ci{index}\verb|{|\emph{hasło}\verb|}|
-\end{command}
- %
-\noindent
-gdzie \emph{hasło\/} oznacza pozycję w~skorowidzu.
-Polecenie \verb@\index{@\emph{hasło}\verb@}@ umieszczamy w~pliku źródłowym
-bezpośrednio w~miejscu związanym z~określonym hasłem.
-W~tabeli~\ref{index} przedstawiono przykłady użycia \emph{haseł}.
-
-\begingroup
-\begin{table}[!thp]
-\caption{Przykłady składni polecenia \ci{index}\label{index} }
-\vspace{1.0ex}
-\tabcolsep3.0pt
-\centering
-\begin{tabular}{@{}lll@{}}\hline
-\textbf{Przykład} &\textbf{Hasło} &\textbf{Uwagi}\\\hline
-\rule{0pt}{1.05em}\verb|\index{kot}| &kot, 1 & hasło pierwszego stopnia \\
-\verb|\index{kot!rudy}| &\hspace*{2ex}rudy, 3 & hasło drugiego stopnia \\
-\verb|\index{Sam@\textsl{Sam}}| &\textsl{Sam}, 2 & hasło sformatowane \\
-\verb|\index{Lin@\textbf{Lin}}| &\textbf{Lin}, 7 & hasło sformatowane \\
-\verb|\index{Cadiz@C\'adiz}| & C\'adiz, 77 & poprawne sortowanie \\
-\verb+\index{Jenny|textbf}+ &Jenny, \textbf{3} & formatowanie numeru strony \\
-\verb+\index{Joe|textit}+ &Joe, \textit{5} & formatowanie numeru strony \\
-\verb+\index{kot|see{felis}}+ & kot, zob.~felis & relacja pomiędzy hasłami \\
-\hline
-\end{tabular}%
- %% dodane:
-\par \smallskip \footnotesize
-\noindent
-Aby wstawić do skorowidza literalnie znak \verb@!@, \verb.@. albo \verb@|@
-należy poprzedzić go znakiem \verb."..
-\end{table}
-\endgroup
-
-Podczas przetwarzania pliku źródłowego przez {\LaTeX}a każda instrukcja
-\ci{index} powoduje, że do pliku pomocniczego zostaje zapisana
-odpowiednia pozycja skorowidza wraz z~bieżącym numerem strony. Plik
-pomocniczy nosi tę samą nazwę co główny plik źródłowy, ma jednak
-rozszerzenie \eei{.idx}. Trzeba go następnie przetworzyć programem
-\prgi{makeindex}, w~taki oto sposób:
-%
-\begin{command}
-\texttt{makeindex} \emph{plik}
-\end{command}
-%
-\noindent
-W~rezultacie program \prgi{makeindex} tworzy posortowany skorowidz
-i~zapisuje go do pliku o~nazwie identycznej z~nazwą głównego pliku
-źródłowego i~o~rozszerzeniu \eei{.ind}. Jeżeli jeszcze raz
-przetworzymy plik źródłowy, to tym razem skorowidz zostanie
-włączony %%do dokumentu,
-w~miejscu wystąpienia polecenia:
-%
-\begin{command}
-\ci{printindex}
-\end{command}
-%
-\noindent
-Pakiet \pai{showidx}, wchodzący w~skład standardowej dystrybucji
-%systemu
-{\LaTeXe}, drukuje pozycje skorowidza na lewym marginesie szpalty. Jest
-on dość przydatny do sprawdzania i~korygowania skorowidza.
-
-Reguły sortowania skorowidza zależą oczywiście od języka, w~którym
-piszemy dokument. Pod tym względem program \prgi{makeindex} jest
-nieprzydatny dla dokumentów polskojęzycznych, gdyż sortuje hasła
-jedynie według zasad języka angielskiego. Wersją programu
-\prgi{makeindex} przystosowaną do polskich reguł sortowania
-wyrazów jest \prgi{plmindex} (autor: Włodzimierz
-Macewicz\index{Macewicz Włodzimierz}). Potrafi on tworzyć skorowidz
-według reguł angielskich jak i~polskich. Program ten jest dostępny na
-przykład pod adresem {\urlPlmindex}. Więcej informacji na temat
-polskich zasad tworzenia skorowidzów można znaleźć
-w~\cite{lichonski-idx}.
-
-Umieszczając w~dokumencie polecenie \ci{index}, powinniśmy
-zwrócić uwagę na odstępy. Oto przykład, jak może to wpłynąć na skład:
-\begin{example}
-Moje słowo \index{słowo}. Inaczej
-niż słowo\index{słowo}. Zwróćmy
-uwagę na pozycję kropki.
-\end{example}
-
-
-\section{Paginy górne i~dolne \label{sec:fancyhdr}}
-
-Pakiet \pai{fancyhdr} (autor Piet van Oostrum\index{Oostrum Piet van}),
-który można znaleźć w~katalogu: \CTAN{macros/latex/contrib/fancyhdr/},
-udostępnia polecenia do definiowania zawartości pagin. Zwróćmy uwagę na
-różnice w~wyglądzie pagin na stronach: bieżącej i~poprzedniej. Oprócz
-numeru strony, w~paginie górnej na stronie parzystej znajduje się tytuł
-rozdziału, a~na stronie nieparzystej dodatkowo tytuł punktu. Paginę,
-której zawartość podąża za treścią dokumentu, nazywa się fachowo żywą
-%% paginą\index{żywa pagina@żywa pagina\protect\label{verylast}}.
-%% powyższe to hack służący do wstawienia odpowiedniej liczby **
-%% minut na stronie tytułowej -- wykorzystujemy fakt, że **
-%% hasło ,,żywa pagina'' jest ostatnią pozycją w~skorowidzu **
-paginą\index{żywa pagina}.
-%% teraz to jest niepotrzebne, bo do złożenia skorowidza
-%% używamy multicols
-
-\begin{figure}[!htbp]
-\begin{lined}{\textwidth}
-\begin{verbatim}
-\documentclass{book}
-\usepackage{fancyhdr}
-\pagestyle{fancy}
-% zmiana liter w~żywej paginie na małe
-\renewcommand{\chaptermark}[1]{\markboth{#1}{}}
-\renewcommand{\sectionmark}[1]{\markright{\thesection\ #1}}
-\fancyhf{} % usuń bieżące ustawienia pagin
-\fancyhead[LE,RO]{\small\bfseries\thepage}
-\fancyhead[LO]{\small\bfseries\rightmark}
-\fancyhead[RE]{\small\bfseries\leftmark}
-\renewcommand{\headrulewidth}{0.5pt}
-\renewcommand{\footrulewidth}{0pt}
-\addtolength{\headheight}{0.5pt} % pionowy odstęp na kreskę
-\fancypagestyle{plain}{%
-\fancyhead{} % usuń p. górne na stronach pozbawionych
-% numeracji (plain)
-\renewcommand{\headrulewidth}{0pt} % pozioma kreska
-}
-\end{verbatim}
-\end{lined}
-\caption{Przykład wykorzystania pakietu \pai{fancyhdr}\label{fancyhdr} }
-\end{figure}
-
-Za pomocą {\LaTeX}a można sobie łatwo poradzić z~automatycznym
-umieszczaniem odpowiedniej informacji w~żywej paginie. Rozwiązanie jest
-następujące. W~definicjach poleceń składających paginy wykonanie
-instrukcji \ci{rightmark} oraz \ci{leftmark} wstawia odpowiedni tytuł
-rozdziału, punktu lub cokolwiek innego. Poleceniom \ci{rightmark}
-i~\ci{leftmark} jest nadawane nowe znaczenie (nowe wartości) za każdym
-wykonaniem instrukcji składania tytułu rozdziału i~punktu
-(\ci{chapter}, \ci{section}).
-
-W~rzeczywistości, \ci{chapter} oraz~inne polecenia podziału logicznego
-dokumentu nie zmieniają znaczenia poleceń \ci{rightmark} i~\ci{leftmark}.
-Odwołują się one natomiast do poleceń \ci{chaptermark}, \ci{sectionmark}
-oraz \ci{subsectionmark}. Dopiero użycie tych instrukcji powoduje
-zmianę definicji poleceń \ci{rightmark} i~\ci{leftmark}.
-
-Do zmiany postaci tytułu rozdziału w~paginie wystarczy modyfikacja
-polecenia~\ci{chaptermark}.
-Rysunek~\ref{fancyhdr} przedstawia takie wykorzystanie pakietu,
-że paginy górne będą wyglądać mniej więcej tak
-jak w~tym podręczniku.
-Kompletny opis pakietu znajduje się w~jego dokumentacji.
-%dostępnej pod adresem podanym w~ostatnim przypisie. %% lipa
-
-\section{Pakiet \ei{verbatim}}
-
-Pakiet \ei{verbatim} udostępnia poprawioną wersję standardowego
-otoczenia \ei{verbatim} (opisanego na stronie~\pageref{verb-envir}).
-Oprócz wielu drobnych, chociaż istotnych ulepszeń
-pakiet udostępnia polecenie:
-%
-\begin{command}
-\ci{verbatiminput}\verb|{|\emph{plik}\verb|}|
-\end{command}
-%
-\noindent
-które dołącza do dokumentu plik tekstowy tak, jakby jego zawartość
-znajdowała się wewnątrz otoczenia \ei{verbatim}.
-
-Pakiet \pai{verbatim} jest częścią grupy pakietów o~nazwie ,,tools''.
-Wchodzą one w~skład standardowej dystrybucji {\LaTeX}a.
-Więcej szczegółów znajdziemy w~\cite{verbatim}.
-
-
-\section{Instalowanie dodatkowych pakietów\label{sec:Packages}}
-
-Ten punkt jest adresowany raczej do tych czytelników, którzy mają już
-doświadczenie w~\LaTeX{}u, do składania dokumentów używają własnych
-poleceń i~otoczeń, a~odczuwają potrzebę uporządkowania sobie środowiska
-pracy bądź udostępnienia go innym. Czytelnicy początkujący mogą bez
-wielkiej straty pominąć ten punkt i~kontynuować czytanie
-od następnego punktu.
-
-W~większość instalacji {\LaTeX}a wbudowany jest bogaty zestaw
-pakietów dodatkowych, jeszcze ich więcej można znaleźć w~sieci. Głównym
-miejscem, %w~Internecie, %% --to oczywiste--tp--
-gdzie można je znaleźć, jest archiwum \acro{CTAN}
-(\url{http://www.ctan.org/}).
-
-Pakiety takie jak \pai{geometry} albo \pai{hyphenat}, a~także wiele innych,
-składają się na ogół z~dwóch plików: jednego o~rozszerzeniu
-\eei{.ins} i~drugiego o~rozszerzeniu \eei{.dtx}. Często jest też
-dołączany plik \ee{readme.txt} z~krótkim opisem pakietu. Ma się
-rozumieć, zawsze warto zaczynać od przeczytania tego właśnie pliku.
-
-Po skopiowaniu plików pakietu na nasz komputer trzeba je w~ten czy inny
-sposób przetworzyć, aby po pierwsze wprowadzić do dystrybucji {\TeX}a
-informację o~nowym pakiecie, a~po drugie uzyskać dokumentację.
-Oto, jak osiąga się pierwszy z~tych celów:
-
-\begin{enumerate}
-\item Uruchamiamy {\LaTeX}a na pliku\eei{.ins}. To powoduje
- wygenerowanie pliku \eei{.sty}.
-\item Plik \eei{.sty} kopiujemy w~miejsce, w~którym nasza dystrybucja
- {\TeX}a potrafi go odnaleźć. Zazwyczaj jest to katalog o~nazwie
-
- \noindent
- \texttt{\ldots/\emph{localtexmf}/tex/latex}
-
- \noindent
- (użytkownicy systemów {\MSWindows} oraz \acro{OS/2}
- wiedzą, że w~ich systemie trzeba używać znaku ukośnika pochylonego przeciwnie).
-\item Odświeżamy zawartą w~dystrybucji bazę danych nazw plików.
- Odpowiednie polecenie zależy od dystrybucji {\TeX}a:
- w~te{\TeX}u i~fp{\TeX}u jest to \prgi{maktexlsr};
- a~w~Mik{\TeX}u -- \texttt{initexmf -update-fndb}.
- % Do polecenia tego może
- % dawać też dostęp środowisko graficzne (GUI) dystrybucji, jeśli takowe
- % ona posiada.
- W~dystrybucjach wyposażonych w~środowisko graficzne
- (np.~Mik{\TeX}) do odświeżenia bazy nazw wystarczy wybrać
- odpowiednią pozycję z~menu.
-\end{enumerate}
-
-\noindent Można teraz wygenerować dokumentację z~pliku \eei{.dtx}:
-
-\begin{enumerate}
-\item Uruchamiamy {\LaTeX}a na pliku \eei{.dtx}, w~wyniku czego
- powstanie plik \eei{.dvi}. Niewykluczone, że zanim w~dokumentacji
- uporządkują się numery odsyłaczy, będziemy musieli
- uruchomić {\LaTeX}a kilka razy.
-\item Sprawdzamy, czy wśród wielu plików,
- które wygenerował {\LaTeX},
- jest plik \eei{.idx}. Jeśli go nie widać, to możemy przejść
- do kroku~\ref{step:final}.
-\item Aby wygenerować skorowidz, piszemy linijkę rozkazową:
- %%
-\begin{command}
-\texttt{makeindex -s gind.ist \textit{nazwa}}
-\end{command}
-\noindent
- gdzie \textit{nazwa\/} oznacza nazwę głównego spośród
- przetwarzanych plików, bez rozszerzenia.
- \item Ponownie uruchamiamy {\LaTeX}a na pliku \eei{.dtx}.
- \label{step:next}
-\item Na koniec coś równie ważnego: aby uprzyjemnić sobie czytanie,
- tworzymy plik \eei{.ps} albo \eei{.pdf}.\label{step:final}
-\end{enumerate}
- %%
-\noindent
-Czasami wśród wygenerowanych plików znajdziemy jeszcze plik \eei{.glo}.
-W~takiej sytuacji między krokami~\ref{step:next} i~\ref{step:final}
-powinniśmy wykonać:
- %%
-\begin{command}
-\texttt{makeindex -s gglo.ist -o \textit{name}.gls \textit{name}.glo}
-\end{command}
-\noindent
-Zawsze przed przejściem do kroku \ref{step:final} musimy
-mieć pewność, że w~poprzednim
-kroku uruchomiliśmy {\LaTeX}a na pliku~\eei{.dtx}.
-
-
-\section{Tworzenie plików PDF: {pdf\LaTeX}~i~hyperref \label{sec:pdftex}}
-% \section{Praca z~programem pdf\LaTeX} \label{sec:pdftex}\index{PDF}
-% to już nie jest tekst Daniela Flipo --tp--
-% \secby{Daniel Flipo}{Daniel.Flipo@univ-lille1.fr}%
-%
-\noindent
-\acro{PDF} (\emph{Portable Document Format})
-to format hipertekstowy\index{hipertekst}.
-Podobnie jak na stronie internetowej, niektóre słowa są w~dokumencie
-zaznaczone jako hiperłącza\index{hiperłącze}.
-Łączą one miejsce w~dokumencie z~innymi jego
-miejscami bądź nawet z~innymi dokumentami; gdy klikamy w~takie
-hiperłącze, jesteśmy przenoszeni do miejsca docelowego. %%łącza.
-W~kontekście {\LaTeX}a oznacza to, że wszystkie wystąpienia poleceń
-\ci{ref} i~\ci{pageref} stają się hiperłączami. Na dodatek spis treści,
-skorowidz i~wszystkie podobne struktury stają się zestawami łączy.
-
-Wiekszość spotykanych dziś w~Internecie stron jest napisana w~języku
-\acro{HTML}\index{HTML@\acro{HTML}} (\emph{HyperText Markup Language}).
-Kiedy przychodzi do pisania pracy naukowej, format ten ma dwie wady:
-
-\begin{enumerate}
-\item Nie ma dobrej metody włączania wzorów matematycznych. Chociaż
- został zdefiniowany odpowiedni standard, to jednak większość
- przeglądarek go nie obsługuje, brakuje też w~komputerach odpowiednich
- fontów.
-\item Dokumenty \acro{HTML} można co prawda drukować, ale wydruki
- wyglądają różnie w~różnych przeglądarkach, a~także na różnych
- platformach. Od jakości, do której przyzwyczaja nas {\LaTeX},
- wydruki te dzieli przepaść.
-\end{enumerate}
- %%
-\noindent
-Próbowano już na wiele sposobów napisać program tłumaczący język {\LaTeX}a
-na \acro{HTML}. Niektóre z~tych programów dają nawet niezłe wyniki -- w~tym
-sensie, że są w~stanie ze źródła w~standardowym {\LaTeX}u wygenerować
-czytelny dokument \acro{HTML}\index{HTML@\acro{HTML}}.
-Wszystkim jednak zawsze czegoś brakuje.
-Gdy tylko zachodzi konieczność użycia bardziej wyrafinowanych
-możliwości {\LaTeX}a bądź jego pakietów zewnętrznych,
-jakość spada.
-Autorom, którym zależy na publikowaniu w~sieci \acro{WWW}, a~jednocześnie
-chcą utrzymać wysoką jakość typograficzną,
-pozostaje w~zasadzie wyłącznie \acro{PDF}\index{PDF@\acro{PDF}}.
-Większość współczesnych przeglądarek sieciowych potrafi wyświetlać
-%i~drukować
-dokumenty w~tym formacie.
-
-Chociaż przeglądarki do plików w~formatch \acro{DVI} i~\acro{PS} są dostępne na
-prawie każdej platformie, to jeszcze powszechniej spotyka się
-przeglądarki do plików \acro{PDF}, takie jak
-\prgi{Acrobat Reader} i~\prgi{xpdf}.
-Tak więc, jeśli naszą pracę udostępnimy w~postaci \acro{PDF}, to stanie się
-ona łatwiej dostępna dla grona potencjalnych czytelników.
-
-%% --tp--
-%% http://www.tug.org/pipermail/macostex-archives/2006-May/022362.html
-\subsection{Tworzenie dokumentów PDF w~{\LaTeX}u}
-
-Są dwa sposoby\footnote{Tych sposobów jest więcej, ale
- przedstawione dwa są zdecydowanie najczęściej używane.} zamiany
-plików źródłowych {\LaTeX}a na dokument \acro{PDF}. Pierwszy z~nich
-polega na zamianie pliku \acro{DVI} na dokument \acro{PS} (zwykle za
-pomocą programu \prgi{dvips}), który następnie jest transformowany do
-formatu \acro{PDF} bądź programem \prgi{ghostscript}, bądź z~użyciem
-komercyjnego narzędzia \prgi{Acrobat Distiller}, firmy Adobe.
-Drugi sposób
-to bezpośrednie generowanie dokumentu \acro{PDF} za pomocą programu
-pdf{\TeX}\index{pdftex@pdf\TeX}.
-Pierwszy z~wymienionych sposobów, mimo że na pierwszy rzut
-oka wydaje się bardziej pracochłonny, ma tę przewagę nad drugim, że
-umożliwia wykorzystanie wielu wartościowych pakietów stosujących
-język {\PSi}, choćby takich jak \pai{rotate} czy \pai{pstricks}.
-Z~kolei utworzenie pliku \acro{PDF} bezpośrednio z~pliku źródłowego, za
-pomocą programu {pdf\TeX}\index{pdftex@pdf\TeX},
-jest prostsze. Którąkolwiek z~metod wybierzesz,
-w~większości przypadków efekt końcowy będzie identyczny.
-
-Program {pdf\TeX}, opracowany przez
-H\`an Th\^e\llap{\raise 0.5ex\hbox{\'{}}}~Th\`anha%%
-\index{Than Han The @Th\`anh H\`an Th\^e\llap{\raise 0.5ex\hbox{\'{}}}},
-generuje dokument \acro{PDF} na podobnej
-zasadzie, jak {\TeX} produkuje plik \acro{DVI}. Istnieje też
-pdf{\LaTeX}, który tworzy pliki \acro{PDF} ze źródeł
-{\LaTeX}owych.\index{pdftex@pdf\TeX}\index{pdflatex@pdf\LaTeX}
-Zarówno {pdf\TeX}, jak i~{pdf\LaTeX} wchodzą w~skład wszystkich współczesnych
-dystrybucji {\TeX}a, takich jak: {te\TeX}, {fp\TeX}, {Mik\TeX},
-{\TeX}Live czy CMac{\TeX}.
-
-Do wygenerowania pliku \acro{PDF}\index{PDF@\acro{PDF}} zamiast
-\acro{DVI} wystarcza zastąpić polecenie \texttt{latex file.tex}
-instrukcją \texttt{pdflatex file.tex}. W~zintegrowanym środowisku
-graficznym\index{IDE@\acro{IDE}}, takim jak \prgi{TeXnicCenter} czy
-\prgi{Kile}, uruchomienie obu programów polega na wybraniu odpowiedniego
-przycisku z~menu.
-
-% to jest lipa--ew. nadaje się na przypis ale później [tp]:
-% wstawione w punkcie nt. hyperref
-% W~{\LaTeX}u rozmiar papieru zadaje się w~opcjonalnym argumencie
-% polecenia \ci{documentclass}, na przykład \texttt{a4paper} albo
-% \texttt{letterpaper}. Działa to również w~pdf\LaTeX{}u, z~tym że musi on
-% jeszcze znać fizyczny rozmiar papieru, aby przekazać fizyczny rozmiar stron
-% do pliku \acro{PDF}\index{PDF@\acro{PDF}}.\index{paper size}
-% Jeśli korzystamy z~pakietu
-% \pai{hyperref} (por.~s.~\pageref{ssec:pdfhyperref}), to rozmiar
-% dostosuje się automatycznie. W~przeciwnym razie musimy to zrobić
-% ręcznie, umieszczając w~preambule dokumentu następujące dwa wiersze:
-% %%
-% \begin{code}
-% \begin{verbatim}
-% \pdfpagewidth=\paperwidth
-% \pdfpageheight=\paperheight
-% \end{verbatim}
-% \end{code}
-% %%
-% \noindent
-Tworzenie dobrej jakości dokumentów \acro{PDF} wymaga: użycia
-\emph{odpowiednich\/} fontów, dołączenia grafiki we \emph{właściwym\/}
-formacie oraz zdefiniowania hiperłączy dla elementów takich jak
-odsyłacze, spisy czy skorowidze. W~kolejnych punktach omówimy
-te zagadnienia szczegółowo. Jeszcze bardziej detaliczny opis
-można znaleźć w~\cite{sapijaszko}.
-
-\subsection{Fonty bitmapowe i~obwiedniowe}
-
-Fonty są bardzo ważną częścią każdego systemu składu. Font to w~istocie
-program komputerowy, zawierający opisy znaków oraz dodatkowe informacje
-określające sposób ich drukowania i~pozycjonowania na stronie. Większość
-fontów jest komercyjna i~nie może być swobodnie rozpowszechniana. Z~tego
-powodu system {\TeX} nie używa fontów systemowych, na przykład fontów
-dostępnych w~systemie {\MSWindows}, lecz wykorzystuje alternatywne kroje
-pisma o~statusie Oprogramowania Otwartego. Inaczej, dokumentu
-przygotowanego na przykład w~systemie {\MSWindows} nie można by poprawnie
-przetworzyć w~systemie Linux albo, jeżeli nawet dałoby się go
-przetworzyć, to otrzymalibyśmy dokument wyglądający
-inaczej\footnote{Inne na przykład byłoby łamanie wierszy i~podział na
- strony. W~edytorze {\MSWord} nie jest to zresztą uważane za błąd, bo
- w~tamtym programie dokument jest przenośny, ale tylko razem z~komputerem,
- bo przesłanie dokumentu na inny komputer z~reguły powoduje, że jest on
- złożony inaczej.}.
-
-Z~punktu widzenia ,,technologii komputerowej'' fonty dzielimy na
-bitmapowe i~obwiedniowe, przy czym te pierwsze --~za wyjątkiem systemu
-{\TeX} -- mają znaczenie historyczne. Istnieje kilka standardów
-tworzenia fontów obwiedniowych: fonty postscriptowe
-(tzw.~fonty Type~1 albo \emph{typu pierwszego\/}),
-fonty TrueType oraz najnowsze OpenType. ,,Klasyczne''
-bitmapowe fonty {\TeX}a
-%\footnote{Z~których
-%--~przypominamy -- nie należy korzystać:-).}
-określa się akronimem \acro{PK}.
-
-{\LaTeX} umie korzystać zarówno z~fontów \acro{PK}, jak i~z~fontów
-Type~1, zaś {pdf\LaTeX}\index{pdflatex@pdf\LaTeX} potrafi dodatkowo
-używać fontów TrueType i~OpenType. Jednakże dokument z~tradycyjnymi
-fontami \acro{PK} bardzo źle wygląda w~przeglądarce \prgi{Acrobat
- Reader}. Najlepiej używać wyłącznie fontów Type~1, bo wówczas
-dokumenty zawsze wyświetlają się poprawnie. Współczesne instalacje
-{\TeX}a są domyślnie skonfigurowane tak, by używane były fonty
-Type~1\footnote{Aby się przekonać, czy tak jest w~wypadku twojej
- instalacji, utwórz plik \acro{PDF} (na przykład za pomocą {pdf\LaTeX})
- i~wyświetl go w~oknie przeglądarki \prgi{Acrobat Reader}. Jeżeli fonty
- na ekranie są nieczytelne i~mają poszarpane brzegi, to masz problem.
- %Jeżeli jakość znaków
- %jest dobra, to reszty tego punktu możesz nie czytać.
- W~nowych dystrybucjach {\LaTeX}a problem ten nie powinien wystąpić,
- więc jeżeli go napotkałeś, to przypuszczalnie masz zainstalowaną zbyt
- okrojoną wersję systemu \TeX.}.
-W~zależności od sposobu polonizacji
-dokumentu (por.~punkt~\ref{polski}) {\LaTeX} albo wykorzysta obwiedniowe
-wersje fontów \acro{PL}\index{fonty!PL@\acro{PL}},
-albo przełączy się na
-fonty z~pakietu cm-super\index{fonty!cm-super},
-które są implementacją fontów
-\acro{EC}\index{fonty!EC@\acro{EC}} w~technologii Type~1.
-
-Ostatnio dostępna stała się wysokiej jakości rodzina fontów
-obwiedniowych \acro{LM}\index{fonty!LM@\acro{LM}}
-(\emph{Latin Modern}). Jeśli
-dysponujemy świeżej daty instalacją {\TeX}a, to jest całkiem możliwe,
-że zawiera ona już tę rodzinę.
-Wystarczy w~takim wypadku dodać do preambuły:
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\usepackage{lmodern}
-\usepackage[T1]{fontenc}
-\end{verbatim}
-\end{code}
-Uwaga! Rodzina \acro{LM} nie zawiera na razie fontów matematycznych,
-dlatego do składu formuł i~tak potrzebne są albo fonty \acro{PL}, albo
-oryginalne fonty {\LaTeX}owe.
-
-\noindent
-Uwaga! Jeśli w~pliku o~rozszerzeniu \eei{.log}, zawierającym raport
-z~kompilacji, pojawią się komunikaty w~rodzaju:
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-Warning: pdftex (file eurmo10): Font eur... not found
-\end{verbatim}
-\end{code}
-to oznacza, że któryś z~fontów potrzebnych do przetworzenia dokumentu
-nie został odnaleziony. Problem taki wymaga rzetelnej naprawy, gdyż
-przeglądarka plików \acro{PDF} \emph{w~ogóle nie wyświetli stron ze znakami
- z~brakującego fontu.}
-
-\subsection{Dołączanie grafiki \label{graph:inc}}
-\label{ssec:pdfgraph}
-
-Do włączania grafiki najlepiej korzystać z~pakietu \pai{graphicx}
-(zobacz str.~\pageref{eps:incl}). Po wpisaniu \popti{pdftex} jako opcji
-\emph{sterownik\/} pakiet zadziała też w~pdf\LaTeX{}u:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\usepackage[pdftex]{color,graphicx}
-\end{verbatim}
-\end{code}
-W~tym przykładzie pojawia się również pakiet \pai{color}, jako że stosowanie
-kolorów w~sieci jest naturalne.
-
-Tyle dobrych wieści. Złe są takie, że grafika
-w~formacie \acro{EPS}\index{EPS@\acro{EPS}} nie
-działa w~{pdf\LaTeX}u. Jeśli w~argumencie instrukcji \ci{includegraphics}
-pominiemy rozszerzenie nazwy pliku,
-to pakiet \pai{graphicx} będzie
-szukał pliku w~formacie zależnym od opcji \emph{sterownik}. W~programie
-{pdf\TeX} dopuszczalny jest jeden z~formatów: \eei{.png},
-\eei{.pdf}, \eei{.jpg}, \eei{.mps}
-(\MP\index{metapost@\MP}), ale \emph{nie} \eei{.eps}.
-
-Prostym sposobem wyjścia z~tej sytuacji jest konwersja plików \acro{EPS} na
-format \acro{PDF} programem \prgi{epstopdf},
-dostępnym na wielu platformach.
-Dla grafiki wektorowej (rysunków) jest to wspaniałe rozwiązanie. Dla
-mapek bitowych (zdjęcia, skany) nie jest ono idealne, bo format \acro{PDF}
-z~natury obsługuje włączanie obrazów w~formatach \acro{PNG} i~\acro{JPEG}.
-Format \acro{PNG} jest
-dobry do zdjęć z~ekranów i~innych obrazów z~niewielką liczbą kolorów.
-Format \acro{JPEG} jest świetny do zdjęć, jako że zużywa na nie mało pamięci.
-
-Niekiedy zamiast rysowania figur geometrycznych korzystniejsze jest
-opisywanie ich w~wyspecjalizowanym języku poleceń, na przykład takim,
-jaki jest stosowany w~programie \MP\index{metapost@\MP}, który -- wraz
-z~obszernym podręcznikiem -- wchodzi w~skład większości dystrybucji
-{\TeX}a.
-
-\subsection{Łącza hipertekstowe \label{ssec:pdfhyperref}}
-
-O~kierowanie wewnętrznych odsyłaczy we właściwe miejsca dokumentu zadba
-pakiet \pai{hyperref}. Aby zadziałał poprawnie, zaleca się umieścić
-polecenie \verb+\usepackage{hyperref}+ jako
-\emph{ostatnie\/} %polecenie
-w~preambule dokumentu. Sposobem działania
-pakietu \pai{hyperref} można sterować za pomocą wielu opcji, które
-podajemy bądź ,,tradycyjne'', czyli jako listę rozdzielonych przecinkami
-opcji po \ci{usepackage}, wewnątrz nawiasów kwadratowych, bądź jako
-argument polecenia \verb+\hypersetup{+\emph{opcje}\verb+}+.
-
-Opcje \popti{pdftex} i~\popti{dvips} są kluczowe, bo określają metodę
-generowania dokumentu \acro{PDF}: bezpośrednio za pomocą programu
-pdf{\TeX} albo pośrednio poprzez zamianę wynikowego pliku \acro{DVI} na
-\acro{PS}, a~potem~\acro{PDF}.
-
-W~poniższym wykazie wartości domyślne są podane pismem prostym.
-
-%\begin{flushleft}
-\begin{description}
-\item [\texttt{bookmarks (=true,\textit{false})}] w~trakcie wyświetlania
- dokumentu Acrobatem pokaż bądź ukryj pasek zakładek;
-\item [\texttt{unicode (=false,\textit{true})}]
- \index{Unicode}pozwól w~zakładkach
- Acrobata używać znaków z~alfabetów niełacińskich;
- \item [\texttt{pdftoolbar (=true,\textit{false})}] pokaż bądź ukryj
- pasek narzędziowy Acrobata;
- \item [\texttt{pdfmenubar (=true,\textit{false})}] pokaż bądź ukryj
- menu Acrobata;
- \item [\texttt{pdffitwindow (=true,\textit{false})}] dostosuj wielkość
- wyświetlanego \acro{PDF}-a do wielkości okna;
- \item [\texttt{pdftitle (=\{napis\})}] tytuł dokumentu;
- \item [\texttt{pdfauthor (=\{napis\})}] nazwisko autora;
- \item [\texttt{pdfnewwindow (=true,\textit{false})}] określa, czy
- w~wypadku gdy łącze prowadzi poza dokument, ma być otwierane nowe okna;
- \item [\texttt{colorlinks (=false,\textit{true})}] określa, czy
- otoczyć hiperłącza kolorowymi ramkami (\texttt{false}) czy kolorować
- same hiperłącza (\texttt{true}). Kolory można konfigurować za
- pomocą następujących opcji (w~nawiasach kolory domyślne):
- \begin{description}
- \item [\texttt{linkcolor (=red)}] kolor łączy wewnętrznych
- (rozdziałów, punktów, stron itp.),
- \item [\texttt{citecolor (=green)}] kolor cytowań, czyli odsyłaczy
- do bibliografii,
- \item [\texttt{filecolor (=magenta)}] kolor odsyłaczy do plików,
- \item [\texttt{urlcolor (=cyan)}] kolor łączy typu \acro{URL}
- (adresy poczty elektronicznej bądź sieciowe).
- \end{description}
-\end{description}
-%\end{flushleft}
-
-Jeśli zadowalają nas ustawienia domyślne, to wpisujemy:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\usepackage[pdftex]{hyperref} %ew. dvips zamiast pdftex
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %%
-\noindent
-Jeśli przeglądarka ma pokazać listę zakładek, a~łącza mają być kolorowane
-(wartości domyślnych \texttt{=true} nie trzeba podawać), to:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\usepackage[pdftex,bookmarks,colorlinks]{hyperref}
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %%
-Gdy tworzymy dokumenty \acro{PDF}\index{PDF@\acro{PDF}} przeznaczone do druku
-czarno{\dywiz}białego, to kolorowanie łączy nie jest najlepszym
-pomysłem, bo w~wydrukach wychodzą one szare, co utrudnia czytanie.
-Zamiast tego możemy użyć kolorowych ramek, które nie są drukowane:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\usepackage{hyperref}
-\hypersetup{colorlinks=false}
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %%
-\noindent albo dla łączy używać koloru czarnego:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\usepackage{hyperref}
-\hypersetup{colorlinks,citecolor=black,%
- filecolor=black,linkcolor=black,urlcolor=black,pdftex}
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %%
-Jeśli chcemy dodać informacji o~dokumencie \acro{PDF},
-które \prgi{Acrobat} wyświetla
-w~oknie~\emph{Document Properties}:
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\usepackage[pdfauthor={P. Desproges},pdftitle={Des femmes
- qui tombent},pdftex]{hyperref}
-\end{verbatim}
-\end{code}
-
-%%\vspace{\baselineskip}
-\medskip
-\noindent
-Oprócz hiperłączy %generowanych
-tworzonych automatycznie możemy umieszczać własne:
-\begin{command}
-\ci{href}\verb|{|\emph{url}\verb|}{|\emph{text}\verb|}|
-\end{command}
- %%
-\noindent
-Przykładowo, w~wyniku wykonania następującego fragmentu:
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-Na stronie \href{http://www.ctan.org}{CTAN}.
-\end{verbatim}
-\end{code}
-zostanie wydrukowane słowo ,,\href{http://www.ctan.org}{CTAN}'',
-kliknięcie w~to słowo przeniesie nas na internetową stronę
-\acro{CTAN}-u.
-
-Jeśli docelowe miejsce łącza nie jest \acro{URL}-em, lecz plikiem lokalnym,
-to możemy użyć polecenia \ci{href} w~następującej postaci:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-Pełny dokument jest w~\href{manual.pdf}{pliku}.
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %
-Generuje to tekst ,,Pełny dokument jest w \textcolor{cyan}{pliku}''.
-Klikając w~słowo ,,\textcolor{cyan}{pliku}'', otworzymy plik
-\texttt{manual.pdf}. (Nazwa pliku jest interpretowana względem
-położenia dokumentu \acro{PDF}).
-
-Autorka dokumentu może zachęcić czytelników do korespondencji
-elektronicznej, wpisując instrukcję
-\ci{href} jako fragment polecenia \ci{author}
- na stronie tytułowej dokumentu:
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\author{Maria Oetiker $<$\href{mailto:mary@oetiker.ch}%
- {mary@oetiker.ch}$>$
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %%
-Zauważmy, że łącze zapisano tu tak, iż adres elektroniczny pojawia się
-zarówno w~łączu, jak i~na stronie. Gdyby podać go tak:
- %%
-\begin{code}
-\verb+\href{mailto:mary@oetiker.ch}{Maria Oetiker}+
-\end{code}
-to łącze działałoby w~programie \prgi{Acrobat},
-lecz adres nie byłby widoczny w~wydruku.
-
-
-\subsection{Problemy z~łączami}
-
-Ukazaniu się komunikatu w~rodzaju:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-! pdfTeX warning (ext4): destination with the same
- identifier (name{page.1}) has been already used,
- duplicate ignored
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %%
-towarzyszy reinicjalizacja licznika, na przykład w~wyniku użycia
-polecenia \ci{mainmatter}, dostępnego w~klasie dokumentów \texttt{book}.
-Ustala ono wartość licznika stron na~1 tuż przed pierwszym rozdziałem
-książki. Ale ponieważ również i~wstęp do książki zawiera stronę~1, to
-odsyłacz ,,page.1'' staje się niejednoznaczny, stąd notka
-,,\verb+duplicate+ \verb+ignored+''.
-
-Możemy temu przeciwdziałać, dodając opcję \popt{plainpages=false}.
-Pomaga to niestety tylko w~odniesieniu do licznika stron.
-Radykalniejszym rozwiązaniem jest opcja \popt{hypertexnames=false},
-która jednak powoduje, że przestają działać odsyłacze do stron
-w~skorowidzu.
-
-\subsection{Problemy z~zakładkami}
-
-Tekst na zakładkach nie zawsze wygląda zgodnie z~naszymi oczekiwaniami.
-Ponieważ zakładki są traktowane jako ,,czysto tekstowe'', może w~nich
-wystąpić mniejszy zakres znaków niż w~normalnym tekście \LaTeX{}owym.
-Pakiet \pai{hyperref} zauważy tego typu problem
-i~zasygnalizuje go komunikatem:
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-Package hyperref Warning:
-Token not allowed in a PDFDocEncoded string:
-\end{verbatim}
-\end{code}
-Możemy ten problem obejść, podając napis przeznaczony na
-zakładkę, który ma zastąpić wywołujący trudność tekst:
-\begin{command}
-\ci{texorpdfstring}\verb|{|\emph{\TeX{} tekst}\verb|}{|\emph{Napis na zakładkę}\verb|}|
-\end{command}
- %%
-\noindent
-Podstawowym kandydatem do zastosowania takiego postępowania są
-wzory matematyczne:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\section{\texorpdfstring{$E=mc^2$}{E=mc^2}}
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %%
-Śródtytuł ,,\verb@E=mc^2@'' przekształca się na zakładce w~,,E=mc2''.
-
-Także zmiany kolorów nie przenoszą się dobrze na zakładki:
- %%
-\begin{code}
-\verb+\section{\textcolor{czerwony}{Czerwony !}}+
-\end{code}
- %%
-Na zakładce otrzymamy ,,redRed!''. Polecenie \verb+\textcolor+ jest
-tu ignorowane, chociaż wyświetlany jest jego argument (na czerwono).
-Lepszy wynik uzyskamy, wpisując:
- %%
-\begin{code}
-\verb+\section{\texorpdfstring{\textcolor{red}{Red !}}{Red\ !}}+
-\end{code}
- %%
-Jeśli w~dokumencie używamy unikodu, a~pakietowi \pai{hyperref} podamy
-opcję \popti{unicode}, to na zakładkach będą mogły wystapić znaki
-unikodowe\index{Unicode}.
-Poszerza to zakres znaków, które można przekazać
-w~poleceniu \ci{texorpdfstring}.
-
-\subsection{Interpretacja pliku źródłowego przez \LaTeX{}a i~pdf\LaTeX{}a}
-\label{sec:pdfcompat}
-
-W~idealnych warunkach dokument powinien się równie dobrze kompilować
-tak w~\LaTeX{}u, jak i~w~pdf\LaTeX{}u. Problemy w~tym względzie mogą
-wynikać przede wszystkim z~włączania grafiki. Prostym sposobem jest
-\emph{systematyczne opuszczanie} rozszerzeń nazw plików w~poleceniu
-\ci{includegraphics}. Powoduje to wyszukiwanie plików w~formacie
-właściwym dla sposobu kompilacji. Reszta sprowadza się do wygenerowania
-odpowiednich wersji plików graficznych. \LaTeX{} poszuka plików
-\eei{.eps}, podczas gdy pdf\LaTeX{} spróbuje włączyć plik o~jednym
-z~rozszerzeń \eei{.png}, \eei{.pdf}, \eei{.jpg} lub
-\eei{.mps} (w~podanej kolejności).
-
-Jeśli w~{pdf\TeX}owej wersji dokumentu chcemy użyć innego kodu niż
-w~\LaTeX{}owej, to do preambuły możemy dodać pakiet
-\pai{ifpdf}\footnote{Pełniejsze wyjaśnienie, kiedy ten pakiet się
- przydaje, można znaleźć w~\TeX{}owym \acro{FAQ}-u, w~punkcie
- \url{http://www.tex.ac.uk/cgi-bin/texfaq2html?label=ifpdf}.}.
-%% mętne [tp]:
-%% Są spore
-%% szanse, że mamy go już w~instalacji, a~jeśli nie, to prawdopodobnie
-%% używamy MiK\TeX{}a, który napotkawszy pierwsze użycie pakietu,
-%% zainstaluje go nam automatycznie.
-W~pakiecie zdefiniowana jest
-instrukcja \ci{ifpdf}, która ułatwia pisanie kodu warunkowego.
-W~poniższym przykładzie wersja do druku, w~formacie \acro{PS},
-ma być czarno{\dywiz}biała, co obniży koszty w~drukarni,
-podczas gdy wersja \acro{PDF}, przeznaczona do wyświetlania na ekranie,
-ma być kolorowa:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-%& --translate-file=il2-pl
-\RequirePackage{ifpdf}
-% Sprawdzamy, czy działa pdfTeX:
-\ifpdf \documentclass[a4paper,12pt,pdftex]{book}
-\else \documentclass[a4paper,12pt,dvips]{book} \fi
-
-\ifpdf \usepackage{lmodern} \fi
-% dodajemy hiperłącza
-\usepackage[bookmarks,colorlinks,plainpages=false]{hyperref}
-\usepackage{polski}
-...
-\end{verbatim}
-\end{code}
- %%
-Pakiet \pai{hyperref} jest tu włączany także w~wersji \acro{PS}.
-Dzięki temu polecenie \ci{href} zadziała także w~wypadku kompilacji
-zwykłym {\LaTeX}em.
-
-Warto odnotować, że w~niektórych współczesnych dystrybucjach {\TeX}a
-%na przykład w~\TeX{}Live,
-podstawowym programem używanym do kompilacji dokumentów
-jest właśnie \prg{pdftex}. Przełącza się on na
-generowanie plików \acro{PDF} albo \acro{DVI}, zależnie od ustawień
-podanych wraz z~klasą dokumentu.
-Kod podany powyżej pozwala użyć zarówno instrukcji
-\prg{pdflatex} do wygenerowania \acro{PDF}-a, jak i~\prg{latex} do
-uzyskania pliku~\acro{DVI}.
-
-\subsection{Wymiary kartki papieru}
-
-W~{\LaTeX}u rozmiar papieru zadaje się w~opcjonalnym argumencie
-polecenia \ci{documentclass}, na przykład \popti{a4paper} albo
-\popti{letterpaper}. Opcje te działają również w~wypadku generowania
-dokumentu \acro{PDF}, tyle że ich wykonanie nie wystarcza do stworzenia
-poprawnego pliku \acro{PDF}. Jeśli korzystamy z~pakietu \pai{hyperref},
-%(por.~s.~\pageref{ssec:pdfhyperref}),
-to niezbędne polecenia zostaną
-wykonane automatycznie. W~przeciwnym razie musimy to zrobić ręcznie,
-umieszczając w~preambule dokumentu następujący fragment:
- %%
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\ifpdf %% działa tylko z pdftex:
- \pdfpagewidth=\paperwidth \pdfpageheight=\paperheight
- %% dziala z programami latex+dvips:
-\else \special{papersize=\paperwidth,\pageheight} \fi
-\end{verbatim}
-\end{code}
-
-\section{Tworzenie prezentacji \label{sec:beamer}}
-\secby{Daniel Flipo}{Daniel.Flipo@univ-lille1.fr}
-\noindent
-Wyniki naszej pracy naukowej możemy przedstawiać kredą na tablicy,
-za pomocą rzutnika i~przeźroczy (slajdów) bądź -- posługując
-się odpowiednim oprogramowaniem -- bezpośrednio z~laptopa.
-
-Program {pdf\LaTeX}\index{pdflatex@pdf\LaTeX}
-w~połączeniu z~klasą \pai{beamer} służy do
-tworzenia prezentacji w~formacie \acro{PDF}. Wyglądają one tak, jak
-gdybyśmy je wygenerowali -- mając dobry dzień i~sporo szczęścia -- za
-pomocą PowerPointa, ale są bardziej przenośne, bo
-\prgi{Acrobat Reader} jest
-dostępny w~większej liczbie systemów.
-%%\looseness-3
-
-Klasa \pai{beamer} używa pakietów \pai{graphicx}, \pai{color} oraz
-\pai{hyperref} z~opcjami zaadaptowanymi do prezentacji ekranowych.
-%La figure~\ref{fig:pdfscr} contient un exemple de fichier minimal \`a
-%compiler avec \wi{pdf\LaTeX} et le
-%résultat produit.
-
-% Écran capturé par ImageMagick (man ImageMagick) fonction << import >>
-% et convertie en jpg toujours par ImageMagick.
-
-\begin{figure}[!htb]
-\begingroup
-\advance\baselineskip-.45pt
-\begin{verbatim}
-%& --translate-file=il2-pl
-\documentclass[10pt]{beamer}
-\mode<beamer>{\usetheme[hideothersubsections,%
- right,width=22mm]{Goettingen} }
-\usepackage{polski}
-\title{Prosta prezentacja}
-\author[K. Wielki]{Karol Wielki}
-\institute{Uniwersytet Karola Wielkiego}
-%\titlegraphic{\includegraphics[width=20mm]{USTL}}
-\date{2005}
-
-\begin{document}
-\begin{frame}<handout:0>
- \titlepage \end{frame}
-
-\section{Przykład}
-
-\begin{frame}
- \frametitle{Co robić w~niedzielne popołudnie?}
- \begin{block}{Można:}
- \begin{itemize}
- \item pójść na spacer z~psem\pause
- \item przeczytać książkę\pause
- \item pobawić się z~kotem\pause
- \end{itemize}
- \end{block}
- i~robić wiele innych rzeczy.
-\end{frame}
-\end{document}
-\end{verbatim}
-\endgroup
-\caption{Prosty kod dla klasy \pai{beamer}}
-\label{fig:code-beamer}
-\end{figure}
-
-Kompilując {pdf\LaTeX}em\index{pdflatex@pdf\LaTeX}
-kod z~rysunku \ref{fig:code-beamer},
-otrzymamy plik \acro{PDF} ze stroną tytułową oraz jeszcze jedną
-stroną, zawierającą kilka punktów, które mają się odsłaniać w~miarę,
-jak podczas prezentacji będziemy przechodzili do kolejnych jej kroków.
-
-Jedną z~zalet klasy \pai{beamer} jest to, że generuje ona gotowy do
-użycia plik \acro{PDF}, bez konieczności przechodzenia przez fazę
-postscriptową, jak to jest w~wypadku pakietu \pai{prosper} albo
-wymagającego dodatkowego przetworzenia pakietu \pai{ppower4}.
-Korzystając z~klasy \pai{beamer}, możemy z~tego samego pliku źródłowego
-generować kilka wersji prezentacji, tak zwanych trybów. Plik źródłowy
-może w~nawiasach kątowych zawierać instrukcje przeznaczone do różnych
-trybów. Dostępne są następujące tryby: \texttt{beamer} -- dla omówionych
-wyżej prezentacji \acro{PDF}, \texttt{trans} -- do slajdów, oraz
-\texttt{handout} -- do wydruku. Domyślnym jest \texttt{beamer}, a~inny
-tryb możemy zadać jako opcję globalną, wpisując na przykład
-\verb|\documentclass[10pt,handout]{beamer}| w~celu wydrukowania
-materiałów do rozdania.
-
-Wygląd ekranu prezentacji zależy od wybranego \emph{tematu}.
-Możemy wskazać jeden z~tematów dostarczanych wraz z~klasą albo
-stworzyć nasz własny. Więcej informacji na ten temat można znaleźć
-w~opisie klasy zawartym w~pliku \texttt{beameruserguide.pdf}.
-
-Przyjrzyjmy się bliżej kodowi z~rysunku~\ref{fig:code-beamer}.
-Do wersji ekranowej prezentacji wybrano dla trybu \verb|\mode<beamer>| temat
-\emph{Goettingen}, w~którym spisowi treści towarzyszy panel do
-nawigacji. Opcje tematu pozwalają określić rozmiar panelu (w~tym wypadku 22$\,$mm)
-oraz jego pozycję (z~prawej strony głównego tekstu). Opcja
- \emph{hideothersubsections} nakazuje pokazywać tytuły punktów,
- jednak tylko te, które pochodzą z~bieżącego rozdziału. Dla trybów
- \verb|\mode<trans>| i~\verb|\mode<handout>| nie zadano żadnej opcji;
-mają się ukazywać w~swoim układzie domyślnym.
-
-%Polecenia \verb|\title{}|, \verb|\author{}|, \verb|\institute{}|, oraz
-% czy kogoś pogięło z tymi {}:
-Polecenia \ci{title}, \ci{author}, \ci{institute}, oraz
-\ci{titlegraphic} określają zawartość strony tytułowej. Opcjonalne
-argumenty instrukcji \ci{title} i~\ci{author} pozwalają podać specjalną
-wersję tytułu oraz autora do wyświetlenia w~panelu tematu
-\emph{Goettingen}. Tytuły oraz podtytuły na panelu są tworzone przez
-zwykłe polecenia \ci{section} i~\ci{subsection}, umieszczone \emph{poza}
-otoczeniem~\ei{frame}.
-
-Maleńkie ikonki u~dołu ekranu służą do nawigowania po dokumencie.
-Można ich ukazywanie się zablokować poleceniem:
-\begin{code}
-\begin{verbatim}
-\setbeamertemplate{navigation symbols}{}
-\end{verbatim}
-\end{code}
-
-Zawartość każdego slajdu oraz ekranu należy umieścić w~otoczeniu
-\ei{frame}. W~nawiasach kątowych \verb|<| i~\verb|>| można podać
-opcjonalny argument, który pozwala ukryć slajd w~jednym z~trybów
-prezentacyjnych. W~powyższym przykładzie pierwsza strona nie ukaże się
-w~trybie materiałów do rozdania, gdyż w~argumencie otoczenia \ei{frame}
-podano argument \verb|<handout:0>|.
-
-Warto zatytułować każdy ze slajdów, nie zaś jedynie slajd tytułowy.
-Zauważmy, że polecenia \ci{section} i~\ci{subsection} nie służą do
-tytułowania slajdów; służy do tego instrukcja \ci{frametitle}. Gdyby
-potrzebny był podtytuł, to -- jak pokazano w~przykładzie -- można użyć
-otoczenia \ei{block}.
-
-Użycie polecenia \ci{pause} w~otoczeniu \ei{itemize} pozwala rozwijać
-punkty jeden po drugim, w~miarę postępów prezentacji. Dodatkowe efekty
-prezentacyjne można osiągnąć za pomocą instrukcji: \ci{only},
-\ci{uncover}, \ci{alt} oraz \ci{temporal}. Do dalszego sterowania
-prezentacją służą dopuszczalne w~wielu miejscach opcje, podawane
-w~nawiasach kątowych.
-
-Cokolwiek mówić, aby uzyskać pełny obraz wszystkich dostępnych
-parametrów, trzeba przeczytać dokumentację \texttt{beameruserguide.pdf}
-klasy \pai{beamer}. Pakiet ten jest ciągle rozwijany, dlatego warto po
-nowości zajrzeć na stronę \url{http://latex-beamer.sourceforge.net/}.
-
-\section{Pakiet \pai{pdfscreen}}
-
-Pakiet \pai{pdfscreen}, opracowany przez
-C.V.~Radhakrishnana\index{Radhakrishnana C.V.}, pozwala tworzyć
-dokumenty \acro{PDF} ,,zorientowane ekranowo'', to znaczy takie, które
-będzie się wygodnie czytało z~ekranu monitora (inne wymiary kolumny
-tekstu, większy krój pisma). Takie dokumenty mogą też zawierać różne
-elementy nawigacyjne przeznaczone do poruszania się po dokumencie.
-Efektowne przykłady dokumentów przygotowanych za pomocą pakietu
-\pai{pdfscreen} można znaleźć pod adresem {\urlPDFscreenexs}.
-Szczegółowy polski opis pakietu zawiera~\cite{sapijaszko}.
-
-\endinput
-
-%%% Local Variables:
-%%% mode: latex
-%%% TeX-master: "lshort2e"
-%%% case-fold-search: nil
-%%% ispell-local-dictionary: "polish"
-%%% coding: latin-2
-%%% End: