new xelatex package ptext (30oct12)

git-svn-id: svn://tug.org/texlive/trunk@28124 c570f23f-e606-0410-a88d-b1316a301751

4 files changed, 1195 insertions, 0 deletions

diff --git a/Master/texmf-dist/doc/xelatex/ptext/README b/Master/texmf-dist/doc/xelatex/ptext/README
new file mode 100644
index 00000000000..47e33666218
--- /dev/null
+++ b/Master/texmf-dist/doc/xelatex/ptext/README
@@ -0,0 +1,29 @@
+The ptext package
+
+A package similar to the lipsum� �package for the Persian language
+with 100 paragraphs of the Shahnameh
+
+Vahid Damanafshan (vdamanafshan@gmail.com)
+
+============================================================
+1. Contents of the package
+--------------------------
+
+   ptext.sty
+   ptext.tex 
+   ptext.pdf
+   README   (this file)
+
+To run the documentation, you must have the XB Niloofar and the Yas fonts on your computer.
+
+
+
+2. License
+--------------------------
+This material is subject to the LaTeX Project Public License. See 
+ 
+ http://www.ctan.org/tex-archive/help/Catalogue/licenses.lppl.html 
+
+for the details of that license. 
+
+To get help, please explore http://forum.parsilatex.com
\ No newline at end of file
diff --git a/Master/texmf-dist/doc/xelatex/ptext/ptext.pdf b/Master/texmf-dist/doc/xelatex/ptext/ptext.pdf
new file mode 100644
index 00000000000..53c73c95970
--- /dev/null
+++ b/Master/texmf-dist/doc/xelatex/ptext/ptext.pdf
diff --git a/Master/texmf-dist/doc/xelatex/ptext/ptext.tex b/Master/texmf-dist/doc/xelatex/ptext/ptext.tex
new file mode 100644
index 00000000000..ce3dee729c5
--- /dev/null
+++ b/Master/texmf-dist/doc/xelatex/ptext/ptext.tex
@@ -0,0 +1,78 @@
+\documentclass[a4paper,12pt]{article}      
+\usepackage[top=10mm, bottom=20mm, left=20mm, right=20mm]{geometry}
+\usepackage{fancyvrb}
+\usepackage{hyperref}  
+\usepackage{xepersian}
+\settextfont{XB Niloofar}
+\setdigitfont{Yas}
+\title{بسته
+\textsf{ptext}\RTLthanks{نسخه ۱}
+}\author{وحید دامن‌افشان%
+\LTRthanks{\href{mailto:vdamanafshan@gmail.com}{\texttt{vdamanafshan@gmail.com}}}}
+\begin{document}
+\baselineskip=.7cm
+\maketitle
+\begin{abstract}
+بسته \textsf{ptext} با الهام از بسته \textsf{lipsum} نوشته شده است و کار آن، تولید $100$ پاراگراف
+متن از شاهنامه فردوسی، برای پر کردن صفحات یک نوشتار است.
+\end{abstract}
+\section{روش به کارگیری}
+این بسته را  طبق معمول می‌توان با استفاده از دستور
+\verb!\usepackage{...}!
+فراخوانی کرد. همانند سایر بسته‌های سازگار شده با زی‌پرشین، بهتر است که این بسته نیز،  قبل از بسته زی‌پرشین، فراخوانی شود.
+
+این بسته، چهار دستور مهم ارایه می‌کند. مهم‌ترین آن‌ها، 
+\verb!\ptext!
+است. این دستور، به طور پیش‌فرض، پاراگراف $1$ تا $7$ تعریف شده در بسته را در خروجی چاپ 
+می‌کند که مقدار آن، در حالت استاندارد، بیشتر از یک 
+\verb!a4paper!
+است. برای تغییر این مقدار به پاراگراف‌های \texttt{n} تا \texttt{m}   می‌توان از دستور
+\LRE{\verb!\setptextdefault{n-m}!}
+استفاده کرد. دستور 
+\verb!\ptext!
+یک آرگومان اختیاری هم دارد که از آن برای تعیین محدوده پاراگراف‌ها استفاده می‌شود. به عنوان مثال، دستور 
+\LRE{\verb+\ptext[4-57]+}،
+پاراگراف‌های $4$ تا $57$ را در خروجی چاپ می‌کند و یا دستور 
+\verb!\ptext[23]!،
+پاراگراف $23$ام را چاپ می‌کند.
+
+پاراگراف‌های تولید شده به وسیله
+\verb!\ptext!
+توسط دستور
+\verb!\par!
+از هم جدا می‌شوند. به عبارت دیگر، هر پاراگراف با دستور 
+\verb!\par!
+به پایان می‌رسد. این امر، ممکن است گاهی باعث اثرات تصادفی شود. لذا این بسته، گزینه 
+\textsf{nopar}
+را ارایه می‌کند. برای این منظور، بسته را باید به صورت 
+\begin{Verbatim}
+\usepackage[nopar]{ptext}
+\end{Verbatim}
+فراخوانی کرد.
+
+علاوه بر دستورات گفته شده، نسخه ستاره‌دار دستور
+\verb!\ptext!،
+یعنی
+\verb!\ptext*!
+نیز تعریف شده است که همان کار
+گزینه
+\textsf{nopar}
+را انجام می‌دهد. به عبارت دیگر، اگر از گزینه 
+\textsf{nopar}
+استفاده نشود، دستور
+\verb!\ptext*!،
+پاراگراف‌ها را بدون دستور
+\verb!\par!
+چاپ می‌کند.
+
+در صورت نیاز به راهنمایی در مورد   این بسته، می‌توان به 
+\href{http://forum.parsilatex.com}{تالار گفتگوی پارسی‌لاتک}%
+\LTRfootnote{\href{http://forum.parsilatex.com}{\texttt{http://forum.parsilatex.com}}}
+مراجعه کرد.
+\section{سپاس‌گزاری}
+از آقای وفا خلیقی، نویسنده بسته‌های زی‌پرشین و بی‌دی به خاطر پیشنهادهای ارزنده‌شان
+و نیز از سید رضی علوی‌زاده  به خاطر در اختیار گذاشتن 
+\href{http://saaghar.pozh.org/}{متن شاهنامه}%
+\LTRfootnote{\href{http://saaghar.pozh.org}{\texttt{http://saaghar.pozh.org}}}، 
+ سپاس‌گزاری می‌شود. 
+\end{document}
\ No newline at end of file
diff --git a/Master/texmf-dist/tex/xelatex/ptext/ptext.sty b/Master/texmf-dist/tex/xelatex/ptext/ptext.sty
new file mode 100644
index 00000000000..d76677b6f97
--- /dev/null
+++ b/Master/texmf-dist/tex/xelatex/ptext/ptext.sty
@@ -0,0 +1,1088 @@
+%%
+%% This is file `ptext.sty',
+%% Inspired by Patrick Happel's lipsum package
+%%
+%% 
+%% Copyright © 2012 by Vahid Damanafshan   
+%% <vdamanafshan@gmail.com>
+%% http://www.damanafshan.ir
+%%
+%% This file may be distributed and/or modified under the
+%% conditions of the LaTeX Project Public License, either
+%% version 1.2 of this license or (at your option) any later
+%% version. The latest version of this license is in:
+%% 
+%%    http://www.latex-project.org/lppl.txt
+%% 
+%% and version 1.2 or later is part of all distributions of
+%% LaTeX version 1999/12/01 or later.
+%% 
+\NeedsTeXFormat{LaTeX2e}
+\ProvidesPackage{ptext}[2012/10/29 v1, A package similar to the lipsum 
+package for the Persian language with 100 paragraphs of the Shahnameh]
+
+\newcounter{pte@count}
+\setcounter{pte@count}{0}
+
+\def\pte@par{\par}%
+
+\DeclareOption{nopar}{\let\pte@par\relax}
+\ProcessOptions
+
+\newcommand\pte@default{1-7}
+\newcommand\setptextdefault[1]{%
+  \renewcommand{\pte@default}{#1}}
+
+\newcommand\pte@doptext{%
+  \ifnum\value{pte@count}<\pte@max\relax%
+    \addtocounter{pte@count}{1}%
+    \csname ptext@\roman{pte@count}\endcsname%
+    \pte@doptext%
+  \fi
+}
+
+\newcommand\ptext{%
+  \@ifstar\@@ptext\@ptext
+}
+
+\newcommand\ChangePtextPar{%
+  \ifx\pte@par\relax
+    \def\pte@par{\par}%
+  \else
+    \let\pte@par\relax
+  \fi
+}
+
+\newcommand\@@ptext[1][\pte@default]{%
+  \begingroup
+    \ChangePtextPar
+    \@ptext[#1]
+  \endgroup
+}
+\newcommand\@ptext[1][\pte@default]{%
+  \expandafter\pte@minmax\expandafter{#1}%
+  \setcounter{pte@count}{\pte@min}%
+  \addtocounter{pte@count}{-1}%
+  \pte@doptext%
+}
+
+\def\pte@get#1-#2;{\def\pte@min{#1}\def\pte@max{#2}}
+\def\pte@stripmax#1-{\edef\pte@max{#1}}
+\def\pte@minmax#1{%
+  \pte@get#1-\relax;%
+  \edef\pte@tmpa{\pte@max}%
+  \edef\pte@relax{\relax}%
+  \ifx\pte@tmpa\pte@relax\edef\pte@max{\pte@min}%
+  \else\expandafter\pte@stripmax\pte@max\fi%
+}
+
+\newcommand\ptext@i{%
+کنون ای خردمند وصف خرد          بدین جایگه گفتن اندرخورد
+کنون تا چه داری بیار از خرد          که گوش نیوشنده زو برخورد
+خرد بهتر از هر چه ایزد بداد          ستایش خرد را به از راه داد
+خرد رهنمای و خرد دلگشای          خرد دست گیرد به هر دو سرای
+ازو شادمانی وزویت غمیست          وزویت فزونی وزویت کمیست
+خرد تیره و مرد روشن روان          نباشد همی شادمان یک زمان
+چه گفت آن خردمند مرد خرد          که دانا ز گفتار از برخورد.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@ii{%
+کسی کو خرد را ندارد ز پیش       		   دلش گردد از کردهٔ خویش ریش
+هشیوار دیوانه خواند ورا          				همان خویش بیگانه داند ورا
+ازویی به هر دو سرای ارجمند       		   گسسته خرد پای دارد ببند
+خرد چشم جانست چون بنگری      		    تو بی‌چشم شادان جهان نسپری
+نخست آفرینش خرد را شناس          		نگهبان جانست و آن سه پاس
+سه  پاس تو چشم است وگوش و زبان          کزین سه رسد نیک و بد بی‌گمان
+خرد را و جان را که یارد ستود         			 و گر من ستایم که یارد شنود
+حکیما چو کس نیست گفتن چه سود          ازین پس بگو کافرینش چه بود
+تویی کردهٔ کردگار جهان          				ببینی همی آشکار و نهان
+به گفتار دانندگان راه جوی        			  به گیتی بپوی و به هر کس بگوی
+ز هر دانشی چون سخن بشنوی          از آموختن یک زمان نغنوی
+چو دیدار یابی به شاخ سخن       	   بدانی که دانش نیاید به بن.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@iii{%
+از آغاز باید که دانی درست       	   سر مایهٔ گوهران از نخست
+که یزدان ز ناچیز چیز آفرید       	   بدان تا توانایی آرد پدید
+سرمایهٔ گوهران این چهار        	  برآورده بی‌رنج و بی‌روزگار
+یکی آتشی برشده تابناک       	   میان آب و باد از بر تیره خاک
+نخستین که آتش به جنبش دمید          ز گرمیش پس خشکی آمد پدید
+وزان پس ز آرام سردی نمود         	 ز سردی همان باز تری فزود
+چو این چار گوهر به جای آمدند          ز بهر سپنجی سرای آمدند
+گهرها یک اندر دگر ساخته        	  ز هرگونه گردن برافراخته
+پدید آمد این گنبد تیزرو         		 شگفتی نمایندهٔ نوبه‌نو
+ابر ده و دو هفت شد کدخدای          گرفتند هر یک سزاوار جای.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@iv{%
+در بخشش و دادن آمد پدید      			    ببخشید دانا چنان چون سزید
+فلکها یک اندر دگر بسته شد     			     بجنبید چون کار پیوسته شد
+چو دریا و چون کوه و چون دشت و راغ          زمین شد به کردار روشن چراغ
+ببالید کوه آبها بر دمید          						سر رستنی سوی بالا کشید
+زمین را بلندی نبد جایگاه      				    یکی مرکزی تیره بود و سیاه
+خور و خواب و آرام جوید همی          وزان زندگی کام جوید همی
+نه گویا زبان و نه جویا خرد          ز خاک و ز خاشاک تن پرورد
+نداند بد و نیک فرجام کار          نخواهد ازو بندگی کردگار
+چو دانا توانا بد و دادگر          از ایرا نکرد ایچ پنهان هنر
+چنینست فرجام کار جهان          نداند کسی آشکار و نهان.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@v{%
+چو زین بگذری مردم آمد پدید        	  شد این بندها را سراسر کلید
+سرش راست بر شد چو سرو بلند          به گفتار خوب و خرد کاربند
+پذیرندهٔ هوش و رای و خرد          		مر او را دد و دام فرمان برد
+ز راه خرد بنگری اندکی         				 که مردم به معنی چه باشد یکی
+مگر مردمی خیره خوانی همی          جز این را نشانی ندانی همی.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@vi{%
+ترا از دو گیتی برآورده‌اند       		   به چندین میانجی بپرورده‌اند
+نخستین فطرت پسین شمار          تویی خویشتن را به بازی مدار
+شنیدم ز دانا دگرگونه زین         	 چه دانیم راز جهان آفرین
+نگه کن سرانجام خود را ببین          چو کاری بیابی ازین به گزین
+به رنج اندر آری تنت را رواست          که خود رنج بردن به دانش سزاست
+چو خواهی که یابی ز هر بد رها          سر اندر نیاری به دام بلا
+نگه کن بدین گنبد تیزگرد         		 که درمان ازویست و زویست درد
+نه گشت زمانه بفرسایدش          نه آن رنج و تیمار بگزایدش
+نه از جنبش آرام گیرد همی          نه چون ما تباهی پذیرد همی.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@vii{%
+ز یاقوت سرخست چرخ کبود          نه از آب و گرد و نه از باد و دود
+به چندین فروغ و به چندین چراغ          بیاراسته چون به نوروز باغ
+روان اندرو گوهر دلفروز         		 کزو روشنایی گرفتست روز
+ز خاور برآید سوی باختر        		  نباشد ازین یک روش راست‌تر
+ایا آنکه تو آفتابی همی      		    چه بودت که بر من نتابی همی.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@viii{%
+چراغست مر تیره شب را بسیچ          به بد تا توانی تو هرگز مپیچ
+چو سی روز گردش بپیمایدا          شود تیره گیتی بدو روشنا
+پدید آید آنگاه باریک و زرد        		  چو پشت کسی کو غم عشق خورد
+چو بیننده دیدارش از دور دید          هم اندر زمان او شود ناپدید
+دگر شب نمایش کند بیشتر          ترا روشنایی دهد بیشتر
+به دو هفته گردد تمام و درست          بدان باز گردد که بود از نخست
+بود هر شبانگاه باریکتر         		 به خورشید تابنده نزدیکتر
+بدینسان نهادش خداوند داد          بود تا بود هم بدین یک نهاد.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@ix{%
+سخن هر چه گویم همه گفته‌اند          بر باغ دانش همه رفته‌اند
+اگر بر درخت برومند جای       	  	 نیابم که از بر شدن نیست رای
+کسی کو شود زیر نخل بلند          همان سایه زو بازدارد گزند
+توانم مگر پایه‌ای ساختن      	    بر شاخ آن سرو سایه فکن
+کزین نامور نامهٔ شهریار      	 		   به گیتی بمانم یکی یادگار
+تو این را دروغ و فسانه مدان          به رنگ فسون و بهانه مدان
+ازو هر چه اندر خورد با خرد          دگر بر ره رمز و معنی برد.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@x{%
+یکی نامه بود از گه باستان          فراوان بدو اندرون داستان
+پراگنده در دست هر موبدی          ازو بهره‌ای نزد هر بخردی
+یکی پهلوان بود دهقان نژاد          دلیر و بزرگ و خردمند و راد
+پژوهندهٔ روزگار نخست         		 گذشته سخنها همه باز جست
+ز هر کشوری موبدی سالخورد          بیاورد کاین نامه را یاد کرد
+بپرسیدشان از کیان جهان          وزان نامداران فرخ مهان
+که گیتی به آغاز چون داشتند          که ایدون به ما خوار بگذاشتند
+چه گونه سرآمد به نیک اختری          برایشان همه روز کند آوری
+بگفتند پیشش یکایک مهان          سخنهای شاهان و گشت جهان
+چو بشنید ازیشان سپهبد سخن          یکی نامور نافه افکند بن
+چنین یادگاری شد اندر جهان          برو آفرین از کهان و مهان.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xi{%
+چو از دفتر این داستانها بسی          همی خواند خواننده بر هر کسی
+جهان دل نهاده بدین داستان          همان بخردان نیز و هم راستان
+جوانی بیامد گشاده زبان       		   سخن گفتن خوب و طبع روان
+به  شعر آرم این نامه را گفت من          ازو شادمان شد دل انجمن
+جوانیش را خوی بد یار بود         		 ابا بد همیشه به پیکار بود.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xii{%
+دل روشن من چو برگشت ازوی          سوی تخت شاه جهان کرد روی
+که این نامه را دست پیش آورم          ز دفتر به گفتار خویش آورم
+بپرسیدم از هر کسی بیشمار          بترسیدم از گردش روزگار
+مگر خود درنگم نباشد بسی          بباید سپردن به دیگر کسی
+و دیگر که گنجم وفادار نیست          همین رنج را کس خریدار نیست
+برین گونه یک چند بگذاشتم          سخن را نهفته همی داشتم
+سراسر زمانه پر از جنگ بود          به جویندگان بر جهان تنگ بود
+ز نیکو سخن به چه اندر جهان          به نزد سخن سنج فرخ مهان
+اگر نامدی این سخن از خدای          نبی کی بدی نزد ما رهنمای.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xiii{%
+به شهرم یکی مهربان دوست بود          تو گفتی که با من به یک پوست بود
+مرا گفت خوب آمد این رای تو          به نیکی گراید همی پای تو
+نبشته من این نامهٔ پهلوی          		به پیش تو آرم مگر نغنوی
+گشاده زبان و جوانیت هست          سخن گفتن پهلوانیت هست
+شو این نامهٔ خسروان بازگوی          بدین جوی نزد مهان آبروی
+چو آورد این نامه نزدیک من        	  برافروخت این جان تاریک من.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xiv{%
+بدین نامه چون دست کردم دراز          یکی مهتری بود گردنفراز
+جوان بود و از گوهر پهلوان     		     خردمند و بیدار و روشن روان
+خداوند رای و خداوند شرم      		    سخن گفتن خوب و آوای نرم
+مرا گفت کز من چه باید همی          که جانت سخن برگراید همی
+به چیزی که باشد مرا دسترس          بکوشم نیازت نیارم به کس.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xv{%
+همی داشتم چون یکی تازه سیب          که از باد نامد به من بر نهیب
+به کیوان رسیدم ز خاک نژند         		 از آن نیکدل نامدار ارجمند
+به چشمش همان خاک و هم سیم و زر          کریمی بدو یافته زیب و فر
+سراسر جهان پیش او خوار بود       		 	  جوانمرد بود و وفادار بود
+چنان نامور گم شد از انجمن          چو در باغ سرو سهی از چمن
+نه زو زنده بینم نه مرده نشان          به دست نهنگان مردم کشان
+دریغ آن کمربند و آن گردگاه          دریغ آن کیی برز و بالای شاه
+گرفتار زو دل شده ناامید          نوان لرز لرزان به کردار بید
+یکی پند آن شاه یاد آوریم          ز کژی روان سوی داد آوریم
+مرا گفت کاین نامهٔ شهریار          گرت گفته آید به شاهان سپار
+بدین نامه من دست بردم فراز          به نام شهنشاه گردنفراز.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xvi{%
+جهان آفرین تا جهان آفرید       		   چنو مرزبانی نیامد پدید
+چو خورشید بر چرخ بنمود تاج          زمین شد به کردار تابنده عاج
+چه گویم که خورشید تابان که بود          کزو در جهان روشنایی فزود
+ابوالقاسم آن شاه پیروزبخت          نهاد از بر تاج خورشید تخت
+زخاور بیاراست تا باختر        		  پدید آمد از فر او کان زر
+مرا اختر خفته بیدار گشت          به مغز اندر اندیشه بسیار گشت.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xvii{%
+بدانستم آمد زمان سخن      		    کنون نو شود روزگار کهن
+بر اندیشهٔ شهریار زمین          		بخفتم شبی لب پر از آفرین
+دل من چو نور اندر آن تیره شب          نخفته گشاده دل و بسته لب
+چنان دید روشن روانم به خواب          که رخشنده شمعی برآمد ز آب
+همه روی گیتی شب لاژورد          از آن شمع گشتی چو یاقوت زرد
+در و دشت برسان دیبا شدی          یکی تخت پیروزه پیدا شدی
+نشسته برو شهریاری چو ماه          یکی تاج بر سر به جای کلاه
+رده بر کشیده سپاهش دو میل          به دست چپش هفتصد ژنده پیل
+یکی پاک دستور پیشش به پای          بداد و بدین شاه را رهنمای
+مرا خیره گشتی سر از فر شاه          وزان ژنده پیلان و چندان سپاه.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xviii{%
+چو آن چهرهٔ خسروی دیدمی         		 ازان نامداران بپرسیدمی
+که این چرخ و ماهست یا تاج و گاه    		      ستارست پیش اندرش یا سپاه
+یکی گفت کاین شاه روم است و هند          ز قنوج تا پیش دریای سند
+به ایران و توران ورا بنده‌اند        			  به رای و به فرمان او زنده‌اند
+بیاراست روی زمین را به داد      		    بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
+جهاندار محمود شاه بزرگ        			  به آبشخور آرد همی میش و گرگ
+ز کشمیر تا پیش دریای چین    	     برو شهریاران کنند آفرین.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xix{%
+چو کودک لب از شیر مادر بشست          ز گهواره محمود گوید نخست
+نپیچد کسی سر ز فرمان اوی          نیارد گذشتن ز پیمان اوی
+تو نیز آفرین کن که گوینده‌ای          بدو نام جاوید جوینده‌ای
+چو بیدار گشتم بجستم ز جای          چه مایه شب تیره بودم به پای
+بر آن شهریار آفرین خواندم          		نبودم درم جان برافشاندم
+به دل گفتم این خواب را پاسخ است    		      که آواز او بر جهان فرخ است
+برآن آفرین کو کند آفرین        			  بر آن بخت بیدار و فرخ زمین
+ز فرش جهان شد چو باغ بهار       		   هوا پر ز ابر و زمین پرنگار
+از ابر اندرآمد به هنگام نم         		 جهان شد به کردار باغ ارم.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xx{%
+به ایران همه خوبی از داد اوست          کجا هست مردم همه یاد اوست
+به بزم اندرون آسمان سخاست          به رزم اندرون تیز چنگ اژدهاست
+به تن ژنده پیل و به جان جبرئیل          به کف ابر بهمن به دل رود نیل
+سر بخت بدخواه با خشم اوی          چو دینار خوارست بر چشم اوی
+نه کند آوری گیرد از باج و گنج          نه دل تیره دارد ز رزم و ز رنج.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxi{%
+هر آنکس که دارد ز پروردگان          از آزاد و از نیکدل بردگان
+شهنشاه را سربه‌سر دوستوار          به فرمان ببسته کمر استوار
+نخستین برادرش کهتر به سال          که در مردمی کس ندارد همال
+ز گیتی پرستندهٔ فر و نصر          زید شاد در سایهٔ شاه عصر
+کسی کش پدر ناصرالدین بود          سر تخت او تاج پروین بود
+و دیگر دلاور سپهدار طوس          که در جنگ بر شیر دارد فسوس
+ببخشد درم هر چه یابد ز دهر          همی آفرین یابد از دهر بهر
+به یزدان بود خلق را رهنمای          سر شاه خواهد که باشد به جای
+جهان بی‌سر و تاج خسرو مباد          همیشه بماناد جاوید و شاد
+همیشه تن آباد با تاج و تخت          ز درد و غم آزاد و پیروز بخت
+کنون بازگردم به آغاز کار          سوی نامهٔ نامور شهریار.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxii{%
+اگر تندبادی براید ز کنج         		 بخاک افگند نارسیده ترنج
+ستمکاره خوانیمش ار دادگر       	   هنرمند دانیمش ار بی‌هنر	
+اگر مرگ دادست بیداد چیست          ز داد این همه بانگ و فریاد چیست
+ازین راز جان تو آگاه نیست          بدین پرده اندر ترا راه نیست
+همه تا در آز رفته فراز       		   به کس بر نشد این در راز باز
+برفتن مگر بهتر آیدش جای          چو آرام یابد به دیگر سرای
+دم مرگ چون آتش هولناک          ندارد ز برنا و فرتوت باک
+درین جای رفتن نه جای درنگ          بر اسپ فنا گر کشد مرگ تنگ
+چنان دان که دادست و بیداد نیست          چو داد آمدش جای فریاد نیست.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxiii{%
+جوانی و پیری به نزدیک مرگ          یکی دان چو اندر بدن نیست برگ
+دل از نور ایمان گر آگنده‌ای          ترا خامشی به که تو بنده‌ای
+برین کار یزدان ترا راز نیست          اگر جانت با دیو انباز نیست
+به گیتی دران کوش چون بگذری          سرانجام نیکی بر خود بری
+کنون رزم سهراب رانم نخست          ازان  کین که او با پدر چون بجست.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxiv{%
+ز گفتار دهقان یکی داستان          بپیوندم از گفتهٔ باستان
+ز موبد برین گونه برداشت یاد          که رستم یکی روز از بامداد
+غمی بد دلش ساز نخچیر کرد          کمر بست و ترکش پر از تیر کرد
+سوی مرز توران چو بنهاد روی          جو شیر دژاگاه نخچیر جوی
+چو نزدیکی مرز توران رسید          بیابان سراسر پر از گور دید
+برافروخت چون گل رخ تاج‌بخش          بخندید وز جای برکند رخش
+به تیر و کمان و به گرز و کمند          بیفگند بر دشت نخچیر چند
+ز خاشاک وز خار و شاخ درخت          یکی آتشی برفروزید سخت.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxv{%
+چو آتش پراگنده شد پیلتن       		   درختی بجست از در بابزن
+یکی نره گوری بزد بر درخت       		   که در چنگ او پر مرغی نسخت
+چو بریان شد از هم بکند و بخورد          ز مغز استخوانش برآورد گرد
+بخفت و برآسود از روزگار          			چمان و چران رخش در مرغزار
+سواران ترکان تنی هفت و هشت          بران دشت نخچیر گه برگذشت
+یکی اسپ دیدند در مرغزار      		    بگشتند گرد لب جویبار.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxvi{%
+چو بر دشت مر رخش را یافتند        		  سوی بند کردنش بشتافتند
+گرفتند و بردند پویان به شهر        		  همی هر یک از رخش جستند بهر
+چو بیدار شد رستم از خواب خوش          به کار امدش بارهٔ دستکش
+بدان مرغزار اندرون بنگرید        		  ز هر سو همی بارگی را ندید
+غمی گشت چون بارگی را نیافت          سراسیمه سوی سمنگان شتافت
+همی گفت کاکنون پیاده‌دوان        		  کجا پویم از ننگ تیره‌روان
+چه گویند گردان که اسپش که برد          تهمتن بدین سان بخفت و بمرد
+کنون رفت باید به بیچارگی        		  سپردن به غم دل بیکبارگی
+کنون بست باید سلیح و کمر        		  به جایی نشانش بیابم مگر
+همی  رفت زین سان پر اندوه و رنج          تن اندر عنا و دل اندر شکنج.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxvii{%
+چو نزدیک شهر سمنگان رسید          خبر زو بشاه و بزرگان رسید
+که آمد پیاده‌گو تاج‌بخش       		   به نخچیرگه زو رمیدست رخش
+پذیره شدندش بزرگان و شاه          کسی کاو بسر بر نهادی کلاه
+بدو گفت شاه سمنگان چه بود          که یارست با تو نبرد آزمود
+درین شهر ما نیکخواه توایم         		 ستاده بفرمان و راه توایم
+تن و خواسته زیر فرمان تست          سر ارجمندان و جان آن تست.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxviii{%
+چو رستم به گفتار او بنگرید       		   ز بدها گمانیش کوتاه دید
+بدو گفت رخشم بدین مرغزار       		   ز من دور شد بی‌لگام و فسار
+کنون تا سمنگان نشان پی است          وز آنجا کجا جویبار و نی است
+ترا باشد ار بازجویی سپاس          		بباشم بپاداش نیکی شناس
+گر ایدون که ماند ز من ناپدید          سران را بسی سر بباید برید
+بدو گفت شاه ای سزاوار مرد          نیارد کسی با تو این کار کرد
+تو مهمان من باش و تندی مکن          به کام تو گردد سراسر سخن
+یک امشب به می شاد داریم دل          وز اندیشه آزاد داریم دل
+نماند پی رخش فرخ نهان          		چنان بارهٔ نامدار جهان
+تهمتن به گفتار او شاد شد          روانش ز اندیشه آزاد شد.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxix{%
+سزا دید رفتن سوی خان او          شد از مژده دلشاد مهمان او
+سپهبد بدو داد در کاخ جای          همی بود در پیش او بر به پای
+ز شهر و ز لشکر مهانرا بخواند          سزاوار با او به شادی نشاند
+گسارندهٔ باده آورد ساز        			  سیه چشم و گلرخ بتان طراز
+نشستند با رودسازان به هم         	 بدان تا تهمتن نباشد دژم
+چو شد مست و هنگام خواب آمدش          همی از نشستن شتاب آمدش
+سزاوار او جای آرام و خواب        			  بیاراست و بنهاد مشک و گلاب.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxx{%
+چو یک بهره از تیره شب در گذشت          شباهنگ بر چرخ گردان بگشت
+سخن گفتن آمد نهفته به راز        		  در خوابگه نرم کردند باز
+یکی بنده شمعی معنبر به دست          خرامان بیامد به بالین مست
+پس پرده اندر یکی ماه روی        		  چو خورشید تابان پر از رنگ و بوی
+دو ابرو کمان و دو گیسو کمند          به بالا به کردار سرو بلند
+روانش خرد بود تن جان پاک          تو گفتی که بهره ندارد ز خاک.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxxi{%
+از او رستم شیردل خیره ماند          برو بر جهان آفرین را بخواند
+بپرسید زو گفت نام تو چیست          چه جویی شب تیره کام تو چیست
+چنین داد پاسخ که تهمینه‌ام          تو گویی که از غم به دو نیمه‌ام
+یکی دخت شاه سمنگان منم       		   ز پشت هژبر و پلنگان منم
+به گیتی ز خوبان مرا جفت نیست          چو من زیر چرخ کبود اندکی‌ست
+کس از پرده بیرون ندیدی مرا        		  نه هرگز کس آوا شنیدی مرا
+به کردار افسانه از هر کسی          شنیدم همی داستانت بسی
+که از شیر و دیو و نهنگ و پلنگ          نترسی و هستی چنین تیزچنگ
+شب تیره تنها به توران شوی          بگردی بران مرز و هم نغنوی.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxxii{%
+به تنها یکی گور بریان کنی       		   هوا را به شمشیر گریان کنی
+هرآنکس که گرز تو بیند به چنگ          بدرد دل شیر و چنگ پلنگ
+برهنه چو تیغ تو بیند عقاب       		   نیارد به نخچیر کردن شتاب
+نشان کمند تو دارد هژبر          		ز بیم سنان تو خون بارد ابر
+چو این داستانها شنیدم ز تو          بسی لب به دندان گزیدم ز تو.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxxiii{%
+بجستم همی کفت و یال و برت          بدین شهر کرد ایزد آبشخورت
+تراام کنون گر بخواهی مرا        		  نبیند جزین مرغ و ماهی مرا
+یکی آنک بر تو چنین گشته‌ام          خرد را ز بهر هوا کشته‌ام
+ودیگر که از تو مگر کردگار       		   نشاند یکی پورم اندر کنار
+مگر چون تو باشد به مردی و زور          سپهرش دهد بهره کیوان و هور
+سه دیگر که اسپت به جای آورم          سمنگان همه زیر پای آورم
+چو رستم برانسان پری چهره دید          ز هر دانشی نزد او بهره دید
+و دیگر که از رخش داد آگهی         	ندید ایچ فرجام جز فرهی.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxxiv{%
+بفرمود تا موبدی پرهنر         				 بیاید بخواهد ورا از پدر
+چو بشنید شاه این سخن شاد شد          بسان یکی سرو آزاد شد
+بدان پهلوان داد آن دخت خویش          بدان سان که بودست آیین و کیش
+به خشنودی و رای و فرمان اوی          به خوبی بیاراست پیمان اوی
+چو بسپرد دختر بدان پهلوان        		  همه شاد گشتند پیر و جوان
+ز شادی بسی زر برافشاندند          ابر پهلوان آفرین خواندند.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxxv{%
+که این ماه نو بر تو فرخنده باد          سر بدسگالان تو کنده باد
+چو انباز او گشت با او براز        		  ببود آن شب تیره دیر و دراز
+چو خورشید تابان ز چرخ بلند          همی خواست افگند رخشان کمند
+به بازوی رستم یکی مهره بود          که آن مهره اندر جهان شهره بود
+بدو داد و گفتش که این را بدار          اگر دختر آرد ترا روزگار
+بگیر و بگیسوی او بر بدوز       		   به نیک اختر و فال گیتی فروز
+ور ایدونک آید ز اختر پسر          ببندش ببازو نشان پدر
+به بالای سام نریمان بود          به مردی و خوی کریمان بود
+فرود آرد از ابر پران عقاب          نتابد به تندی بر او آفتاب.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxxvi{%
+همی بود آن شب بر ماه روی       			   همی گفت از هر سخن پیش اوی
+چو خورشید رخشنده شد بر سپهر          بیاراست روی زمین را به مهر
+به پدرود کردن گرفتش به بر       				   بسی بوسه دادش به چشم و به سر
+پری چهره گریان ازو بازگشت     		  		   ابا انده و درد انباز گشت
+بر رستم آمد گرانمایه شاه        					  بپرسیدش از خواب و آرامگاه
+چو این گفته شد مژده دادش به رخش          برو شادمان شد دل تاج‌بخش
+بیامد بمالید وزین برنهاد         						 شد از رخش رخشان و از شاه شاد.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxxvii{%
+چو نه ماه بگذشت بر دخت شاه          یکی پورش آمد چو تابنده ماه
+تو گفتی گو پیلتن رستم‌ست    		      وگر سام شیرست و گر نیرم‌ست
+چو خندان شد و چهره شاداب کرد          ورا نام تهمینه سهراب کرد
+چو  یک ماه شد همچو یک سال بود          برش چون بر رستم زال بود
+چو سه ساله شد زخم چوگان گرفت          به پنجم دل تیر و پیکان گرفت
+چو ده ساله شد زان زمین کس نبود          که یارست یا او نبرد آزمود
+.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxxviii{%
+بر مادر آمد بپرسید زوی        			  بدو گفت گستاخ بامن بگوی
+که من چون ز همشیرگان برترم          همی به آسمان اندر آید سرم
+ز تخم کیم وز کدامین گهر          			چه گویم چو پرسد کسی از پدر
+گر این پرسش از من بماند نهان          نمانم ترا زنده اندر جهان
+بدو گفت مادر که بشنو سخن          بدین شادمان باش و تندی مکن
+تو پور گو پیلتن رستمی         		 ز دستان سامی و از نیرمی
+ازیرا سرت ز آسمان برترست          که تخم تو زان نامور گوهرست
+جهان‌آفرین تا جهان آفرید       		   سواری چو رستم نیامد پدید
+چو سام نریمان به گیتی نبود          سرش را نیارست گردون بسود
+یکی نامه از رستم جنگ جوی         		 بیاورد وبنمود پنهان بدوی
+سه یاقوت رخشان به سه مهره زر          از ایران فرستاده بودش پدر.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xxxix{%
+بدو گفت افراسیاب این سخن          نبایدکه داند ز سر تا به بن
+پدر گر شناسد که تو زین نشان          شدستی سرافراز گردنگشان
+چو داند بخواندت نزدیک خویش          دل مادرت گردد از درد ریش
+چنین گفت سهراب کاندر جهان          کسی این سخن را ندارد نهان
+بزرگان جنگ‌آور از باستان        		  ز رستم زنند این زمان داستان
+نبرده نژادی که چونین بود 		         نهان کردن از من چه آیین بود.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xl{%
+کنون من ز ترکان جنگ‌آوران      		    فراز آورم لشکری بی کران
+برانگیزم از گاه کاووس را        			  از ایران ببرم پی طوس را
+به رستم دهم تخت و گرز و کلاه          نشانمش بر گاه کاووس شاه
+از ایران به توران شوم جنگ‌جوی          ابا شاه روی اندر آرم بروی
+بگیرم سر تخت افراسیاب        			  سر نیزه بگذارم از آفتاب
+چو رستم پدر باشد و من پسر        		  نباید به گیتی کسی تاجور
+چو روشن بود روی خورشید و ماه  		        ستاره چرا برفرازد کلاه
+ز هر سو سپه شد برو انجمن    		     که هم باگهر بود هم تیغ زن.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xli{%
+خبر شد به نزدیک افراسیاب          که افگند سهراب کشتی بر آب
+هنوز از دهن بوی شیر آیدش          همی رای شمشیر و تیر آیدش
+زمین را به خنجر بشوید همی          کنون رزم کاووس جوید همی
+سپاه انجمن شد برو بر بسی          نیاید همی یادش از هر کسی
+سخن زین درازی چه باید کشید          هنر برتر از گوهر آمد پدید
+چو افراسیاب آن سخنها شنود          خوش آمدش خندید و شادی نمود.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xlii{%
+ز لشکر گزید از دلاور سران          کسی کاو گراید به گرز گران
+ده و دو هزار از دلیران گرد        		  چو هومان و مر بارمان را سپرد
+به گردان لشکر سپهدار گفت          که این راز باید که ماند نهفت
+چو روی اندر آرند هر دو بروی          تهمتن بود بی‌گمان چاره‌جوی
+پدر را نباید که داند پسر         		 که بندد دل و جان به مهر پدر
+مگر کان دلاور گو سالخورد          شود کشته بر دست این شیرمرد
+ازان پس بسازید سهراب را          ببندید یک شب برو خواب را
+برفتند بیدار دو پهلوان     			     به نزدیک سهراب روشن‌روان
+به پیش اندرون هدیهٔ شهریار          ده اسپ و ده استر به زین و به بار
+ز پیروزه تخت و ز بیجاده تاج          سر تاج زر پایهٔ تخت عاج.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xliii{%
+یکی نامه با لابه و دلپسند        		  نبشته به نزدیک آن ارجمند
+که گر تخت ایران به چنگ آوری     		     زمانه برآساید از داوری
+ازین مرز تا آن بسی راه نیست          سمنگان و ایران و توران یکی‌ست
+فرستمت هرچند باید سپاه       		   تو بر تخت بنشین و برنه کلاه
+به توران چو هومان و چون بارمان   		       دلیر و سپهبد نبد بی‌گمان
+فرستادم اینک به فرمان تو       			   که باشند یک چند مهمان تو.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xliv{%
+اگر جنگ جویی تو جنگ آورند          جهان بر بداندیش تنگ آورند
+چنین نامه و خلعت شهریار          ببردند با ساز چندان سوار
+به سهراب آگاهی آمد ز راه          ز هومان و از بارمان و سپاه
+پذیره بشد بانیا همچو باد      		    سپه دید چندان دلش گشت شاد
+چو هومان ورا دید با یال و کفت          فروماند هومان ازو در شگفت
+بدو داد پس نامهٔ شهریار       			   ابا هدیه و اسپ و استر به بار
+جهانجوی چون نامهٔ شاه خواند    	      ازان جایگه تیز لشکر براند
+کسی را نبد پای با او بجنگ      		    اگر شیر پیش آمدی گر پلنگ
+دژی بود کش خواندندی سپید          بران دژ بد ایرانیان را امید
+نگهبان دژ رزم دیده هجیر        			  که با زور و دل بود و با دار و گیر
+هنوز آن زمان گستهم خرد بود          به خردی گراینده و گرد بود
+یکی خواهرش بود گرد و سوار          بداندیش و گردنکش و نامدار
+چو سهراب نزدیکی دژ رسید          هجیر دلارو سپه را بدید
+نشست از بر بادپای چو گرد          ز دژ رفت پویان به دشت نبرد.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xlv{%
+چو سهراب جنگ‌آور او را بدید          برآشفت و شمشیر کین برکشید
+ز لشکر برون تاخت برسان شیر          به پیش هجیر اندر آمد دلیر
+چنین گفت با رزم‌دیده هجیر       		   که تنها به جنگ آمدی خیره خیر
+چه مردی و نام و نژاد تو چیست      		    که زاینده را بر تو باید گریست
+هجیرش چنین داد پاسخ که بس          به ترکی نباید مرا یار کس
+هجیر دلیر و سپهبد منم         			 سرت را هم اکنون ز تن برکنم
+فرستم به نزدیک شاه جهان     		     تنت را کنم زیر گل در نهان.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xlvi{%
+بخندید سهراب کاین گفت‌وگوی     			     به گوش آمدش تیز بنهاد روی
+چنان نیزه بر نیزه برساختند       		   که از یکدگر بازنشناختند
+یکی نیزه زد بر میانش هجیر    		      نیامد سنان اندرو جایگیر
+سنان باز پس کرد سهراب شیر   		       بن نیزه زد بر میان دلیر
+ز زین برگرفتش به کردار باد      			    نیامد همی زو بدلش ایچ یاد
+ز اسپ اندر آمد نشست از برش    		      همی خواست از تن بریدن سرش
+بپیچید و برگشت بر دست راست   		       غمی شد ز سهراب و زنهار خواست
+رها کرد ازو چنگ و زنهار داد       		   چو خشنود شد پند بسیار داد
+ببستش ببند آنگهی رزمجوی          به نزدیک هومان فرستاد اوی
+به دژ در چو آگه شدند از هجیر          که او را گرفتند و بردند اسیر
+خروش آمد و نالهٔ مرد و زن          که کم شد هجیر اندر آن انجمن.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xlvii{%
+چو آگاه شد دختر گژدهم          که سالار آن انجمن گشت کم
+زنی بود برسان گردی سوار          همیشه به جنگ اندرون نامدار
+کجا نام او بود گردآفرید        		  زمانه ز مادر چنین ناورید
+چنان ننگش آمد ز کار هجیر          که شد لاله رنگش به کردار قیر
+بپوشید درع سواران جنگ          نبود اندر آن کار جای درنگ
+نهان کرد گیسو به زیر زره          بزد بر سر ترگ رومی گره.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xlviii{%
+فرود آمد از دژ به کردار شیر          کمر بر میان بادپایی به زیر
+به پیش سپاه اندر آمد چو گرد          چو رعد خروشان یکی ویله کرد
+که گردان کدامند و جنگ‌آوران          دلیران و کارآزموده سران
+چو سهراب شیراوژن او را بدید          بخندید و لب را به دندان گزید
+چنین گفت کامد دگر باره گور          به دام خداوند شمشیر و زور
+بپوشید خفتان و بر سر نهاد          یکی ترگ چینی به کردار باد
+بیامد دمان پیش گرد آفرید          چو دخت کمندافگن او را بدید
+کمان را به زه کرد و بگشاد بر          نبد مرغ را پیش تیرش گذر
+به سهراب بر تیر باران گرفت          چپ و راست جنگ سواران گرفت.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xlix{%
+نگه کرد سهراب و آمدش ننگ          برآشفت و تیز اندر آمد به جنگ
+سپر بر سرآورد و بنهاد روی       		   ز پیگار خون اندر آمد به جوی
+چو سهراب را دید گردآفرید        		  که برسان آتش همی بردمید
+کمان به زه را به بازو فگند         				 سمندش برآمد به ابر بلند
+سر نیزه را سوی سهراب کرد     		    		 عنان و سنان را پر از تاب کرد
+برآشفت سهراب و شد چون پلنگ          چو بدخواه او چاره گر بد به جنگ.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@l{%
+عنان برگرایید و برگاشت اسپ          بیامد به کردار آذرگشسپ
+زدوده سنان آنگهی در ربود     		     درآمد بدو هم به کردار دود
+بزد بر کمربند گردآفرید     			     ز ره بر برش یک به یک بردرید
+ز زین برگرفتش به کردار گوی          چو چوگان به زخم اندر آید بدوی
+چو بر زین بپیچید گرد آفرید          یکی تیغ تیز از میان برکشید
+بزد نیزهٔ او به دو نیم کرد          نشست از بر اسپ و برخاست گرد.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@li{%
+به آورد با او بسنده نبود     			     بپیچید ازو روی و برگاشت زود
+سپهبد عنان اژدها را سپرد      		    به خشم از جهان روشنایی ببرد
+چو آمد خروشان به تنگ اندرش    		      بجنبید و برداشت خود از سرش
+رها شد ز بند زره موی اوی       		   درفشان چو خورشید شد روی اوی
+بدانست سهراب کاو دخترست       		   سر و موی او ازدر افسرست
+شگفت آمدش گفت از ایران سپاه    		      چنین دختر آید به آوردگاه
+سواران جنگی به روز نبرد          				همانا به ابر اندر آرند گرد
+ز فتراک بگشاد پیچان کمند         		 بینداخت و آمد میانش ببند
+بدو گفت کز من رهایی مجوی      		    چرا جنگ جویی تو ای ماه روی.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lii{%
+نیامد بدامم بسان تو گور          ز چنگم رهایی نیابی مشور
+بدانست کاویخت گردآفرید          مر آن را جز از چاره درمان ندید
+بدو روی بنمود و گفت ای دلیر          میان دلیران به کردار شیر
+دو لشکر نظاره برین جنگ ما       			   برین گرز و شمشیر و آهنگ ما
+کنون من گشایم چنین روی و موی          سپاه تو گردد پر از گفت‌وگوی
+که با دختری او به دشت نبرد      		    بدین سان به ابر اندر آورد گرد
+نهانی بسازیم بهتر بود        				  خرد داشتن کار مهتر بود.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@liii{%
+ز بهر من آهو ز هر سو مخواه       		   میان دو صف برکشیده سپاه
+کنون لشکر و دژ به فرمان تست     	     نباید برین آشتی جنگ جست
+دژ و گنج و دژبان سراسر تراست    	      چو آیی بدان ساز کت دل هواست
+چو رخساره بنمود سهراب را        		  ز خوشاب بگشاد عناب را
+یکی بوستان بد در اندر بهشت        		  به بالای او سرو دهقان نکشت
+دو چشمش گوزن و دو ابرو کمان      		    تو گفتی همی بشکفد هر زمان.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@liv{%
+بدو گفت کاکنون ازین برمگرد    		      که دیدی مرا روزگار نبرد
+برین بارهٔ دژ دل اندر مبند     		     که این نیست برتر ز ابر بلند
+بپای آورد زخم کوپال من     		     نراندکسی نیزه بر یال من
+عنان را بپیچید گرد آفرید      		 		   سمند سرافراز بر دژ کشید
+همی رفت و سهراب با او به هم    		      بیامد به درگاه دژ گژدهم
+درباره بگشاد گرد آفرید        				  تن خسته و بسته بر دژ کشید
+در دژ ببستند و غمگین شدند      		    پر از غم دل و دیده خونین شدند
+ز آزار گردآفرید و هجیر      						    پر از درد بودند برنا و پیر
+بگفتند کای نیکدل شیرزن   		     			  پر از غم بد از تو دل انجمن
+که هم رزم جستی هم افسون و رنگ          نیامد ز کار تو بر دوده ننگ.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lv{%
+بخندید بسیار گرد آفرید       		   به باره برآمد سپه بنگرید
+چو سهراب را دید بر پشت زین          چنین گفت کای شاه ترکان چین
+چرا رنجه گشتی کنون بازگرد          هم از آمدن هم ز دشت نبرد
+بخندید و او را به افسوس گفت          که ترکان ز ایران نیابند جفت
+چنین بود و روزی نبودت ز من          بدین درد غمگین مکن خویشتن
+همانا که تو خود ز ترکان نه‌ای       	   که جز به آفرین بزرگان نه‌ای
+بدان زور و بازوی و آن کتف و یال          نداری کس از پهلوانان همال
+ولیکن چو آگاهی آید به شاه       		   که آورد گردی ز توران سپاه.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lvi{%
+شهنشاه و رستم بجنبد ز جای          شما با تهمتن ندارید پای
+نماند یکی زنده از لشکرت         			 ندانم چه آید ز بد بر سرت
+دریغ آیدم کاین چنین یال و سفت          همی از پلنگان بباید نهفت
+ترا بهتر آید که فرمان کنی         				 رخ نامور سوی توران کنی
+نباشی بس ایمن به بازوی خویش          خورد گاو نادان ز پهلوی خویش
+چو بشنید سهراب ننگ آمدش       	   که آسان همی دژ به چنگ آمدش
+به زیر دژ اندر یکی جای بود          		کجا دژ بدان جای بر پای بود
+به تاراج داد آن همه بوم و رست          به یکبارگی دست بد را بشست
+چنین گفت کامروز بیگاه گشت          ز پیگارمان دست کوتاه گشت
+برآرم به شبگیر ازین باره گرد         		 ببینند آسیب روز نبرد.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lvii{%
+چو برگشت سهراب گژدهم پیر          بیاورد و بنشاند مردی دبیر
+یکی نامه بنوشت نزدیک شاه          برافگند پوینده مردی به راه
+نخست آفرین کرد بر کردگار          نمود آنگهی گردش روزگار
+که آمد بر ما سپاهی گران          همه رزم جویان کندآوران
+یکی پهلوانی به پیش اندرون          که سالش ده و دو نباشد فزون
+به بالا ز سرو سهی برترست          چو خورشید تابان به دو پیکرست
+برش چون بر پیل و بالاش برز          ندیدم کسی را چنان دست و گرز.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lviii{%
+چو شمشیر هندی به چنگ آیدش          ز دریا و از کوه تنگ آیدش
+چو آواز او رعد غرنده نیست        			  چو بازوی او تیغ برنده نیست
+هجیر دلاور میان را ببست         		 یکی بارهٔ تیزتگ برنشست
+بشد پیش سهراب رزم‌آزمای       		   بر اسپش ندیدم فزون زان به پای
+که بر هم زند مژه را جنگ‌جوی     		     گراید ز بینی سوی مغز بوی
+که سهرابش از پشت زین برگرفت          برش ماند زان بازو اندر شگفت
+درست‌ست و اکنون به زنهار اوست          پراندیشه جان از پی کار اوست
+سواران ترکان بسی دیده‌ام        			  عنان پیچ زین‌گونه نشنیده‌ام
+مبادا که او در میان دو صف         		 یکی مرد جنگ‌آور آرد بکف.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lix{%
+بران کوه بخشایش آرد زمین    	      که او اسپ تازد برو روز کین
+عنان‌دار چون او ندیدست کس  		        تو گفتی که سام سوارست و بس
+بلندیش بر آسمان رفته گیر     		     سر بخت گردان همه خفته گیر
+اگر خود شکیبیم یک چند نیز    		      نکوشیم و دیگر نگوییم چیز
+اگر دم زند شهریار زمین       			   نراند سپاه و نسازد کمین
+دژ و باره گیرد که خود زور هست          نگیرد کسی دست او را به دست.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lx{%
+که این باره را نیست پایاب اوی          درنگی شود شیر زاشتاب اوی
+چو نامه به مهر اندر آمد به شب          فرستاده را جست و بگشاد لب
+بگفتش چنان رو که فردا پگاه          نبیند ترا هیچکس زان سپاه
+فرستاد نامه سوی راه راست          پس نامه آنگاه بر پای خاست
+بنه برنهاد و سراندر کشید         		 بران راه بی‌راه شد ناپدید
+سوی شهر ایران نهادند روی       		   سپردند آن بارهٔ دژ بدوی			
+چو خورشید بر زد سر از تیره‌کوه          میان را ببستند ترکان گروه
+سپهدار سهراب نیزه بدست       		   یکی بارکش باره‌ای برنشست
+سوی باره آمد یکی بنگرید        		  به باره درون بس کسی را ندید.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxi{%
+بیامد در دژ گشادند باز      			    ندیدند در دژ یکی رزمساز
+به فرمان همه پیش او آمدند    		      به جان هرکسی چاره‌جو آمدند
+چو نامه به نزدیک خسرو رسید          غمی شد دلش کان سخنها شنید
+گرانمایگان را ز لشکر بخواند       		   وزین داستان چندگونه براند
+نشستند با شاه ایران به هم      		    بزرگان لشکر همه بیش و کم
+چو طوس و چو گودرز کشواد و گیو          چو گرگین و بهرام و فرهاد نیو
+سپهدار نامه بر ایشان بخواند         		 بپرسید بسیار و خیره بماند
+چنین گفت با پهلوانان براز       			   که این کار گردد به ما بر دراز.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxii{%
+برین سان که گژدهم گوید همی          از اندیشه دل را بشوید همی
+چه سازیم و درمان این کار چیست          از ایران هم آورد این مرد کیست
+بر آن برنهادند یکسر که گیو         		 به زابل شود نزد سالار نیو
+به رستم رساند از این آگهی      		    که با بیم شد تخت شاهنشهی
+گو پیلتن را بدین رزمگاه         				 بخواند که اویست پشت سپاه
+نشست آنگهی رای زد با دبیر          که کاری گزاینده بد ناگزیر;\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxiii{%
+یکی نامه فرمود پس شهریار          نوشتن بر رستم نامدار
+نخست آفرین کرد بر کردگار          جهاندار و پروردهٔ روزگار
+دگر آفرین کرد بر پهلوان       			   که بیدار دل باش و روشن روان
+دل و پشت گردان ایران تویی  		        به چنگال و نیروی شیران تویی
+گشایندهٔ بند هاماوران         		 ستانندهٔ مرز مازندران
+ز گرز تو خورشید گریان شود        		  ز تیغ تو ناهید بریان شود.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxiv{%
+چو گرد پی رخش تو نیل نیست          هم‌آورد تو در جهان پیل نیست
+کمند تو بر شیر بندافگند       			   سنان تو کوهی ز بن برکند
+تویی از همه بد به ایران پناه         	 ز تو برفرازند گردان کلاه
+گزاینده کاری بد آمد به پیش        		  کز اندیشهٔ آن دلم گشت ریش
+نشستند گردان به پیشم به هم          چو خواندیم آن نامهٔ گژدهم
+چنان باد کاندر جهان جز تو کس          نباشد به هر کار فریادرس
+بدان‌گونه دیدند گردان نیو       			   که پیش تو آید گرانمایه گیو
+چو نامه بخوانی به روز و به شب          مکن داستان را گشاده دو لب
+مگر با سواران بسیارهوش        			  ز زابل برانی برآری خروش
+بر اینسان که گژدهم زو یاد کرد          نباید جز از تو ورا هم نبرد
+به گیو آنگهی گفت برسان دود          عنان تگاور بباید بسود
+بباید که نزدیک رستم شوی        		  به زابل نمانی و گر نغنوی.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxv{%
+اگر شب رسی روز را بازگرد          بگویش که تنگ اندرآمد نبرد
+وگرنه فرازست این مرد گرد          بداندیش را خوار نتوان شمرد
+ازو نامه بستد به کردار آب          برفت و نجست ایچ آرام و خواب
+چو نزدیکی زابلستان رسید          خروش طلایه به دستان رسید
+تهمتن پذیره شدش با سپاه          نهادند بر سر بزرگان کلاه
+پیاده شدش گیو و گردان بهم          هر آنکس که بودند از بیش و کم
+ز اسپ اندرآمد گو نامدار      			    از ایران بپرسید وز شهریار
+ز ره سوی ایوان رستم شدند          ببودند یکبار و دم برزدند.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxvi{%
+بگفت آنچ بشنید و نامه بداد        	  ز سهراب چندی سخن کرد یاد
+تهمتن چو بشنید و نامه بخواند    	      بخندید و زان کار خیره بماند
+که مانندهٔ سام گرد از مهان      	    سواری پدید آمد اندر جهان
+از آزادگان این نباشد شگفت          ز ترکان چنین یاد نتوان گرفت
+من از دخت شاه سمنگان یکی          پسر دارم و باشد او کودکی
+هنوز آن گرامی نداند که جنگ          توان کرد باید گه نام و ننگ.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxvii{%
+فرستادمش زر و گوهر بسی          بر مادر او به دست کسی
+چنین پاسخ آمد که آن ارجمند          بسی برنیاید که گردد بلند
+همی می خورد با لب شیربوی          شود بی‌گمان زود پرخاشجوی
+بباشیم یک روز و دم برزنیم       		   یکی بر لب خشک نم برزنیم
+ازان پس گراییم نزدیک شاه      		    به گردان ایران نماییم راه
+مگر بخت رخشنده بیدار نیست          وگرنه چنین کار دشوار نیست
+چو دریا به موج اندرآید ز جای          ندارد دم آتش تیزپای
+درفش مرا چون ببیند ز دور      	    دلش ماتم آرد به هنگام سور
+بدین تیزی اندر نیاید به جنگ          نباید گرفتن چنین کار تنگ.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxviii{%
+به می دست بردند و مستان شدند          ز یاد سپهبد به دستان شدند
+دگر روز شبگیر هم پرخمار        			  بیامد تهمتن برآراست کار
+ز مستی هم آن روز باز ایستاد        		  دوم روز رفتن نیامدش یاد
+سه دیگر سحرگه بیاورد می      	  			  نیامد ورا یاد کاووس کی
+به روز چهارم برآراست گیو       	 		  چنین گفت با گرد سالار نیو
+که کاووس تندست و هشیار نیست          هم این داستان بر دلش خوار نیست
+غمی بود ازین کار و دل پرشتاب        		  شده دور ازو خورد و آرام و خواب.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxix{%
+به زابلستان گر درنگ آوریم        		  ز می باز پیگار و جنگ آوریم
+شود شاه ایران به ما خشمگین          ز ناپاک رایی درآید بکین
+بدو گفت رستم که مندیش ازین          که با ما نشورد کس اندر زمین
+بفرمود تا رخش را زین کنند       		   دم اندر دم نای رویین کنند
+سواران زابل شنیدند نای       			   برفتند با ترگ و جوشن ز جای.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxx{%
+گرازان بدرگاه شاه آمدند         			 گشاده دل و نیک خواه آمدند
+چو رفتند و بردند پیشش نماز        		  برآشفت و پاسخ نداد ایچ باز
+یکی بانگ بر زد به گیو از نخست          پس آنگاه شرم از دو دیده بشست
+که رستم که باشد فرمان من          کند پست و پیچد ز پیمان من
+بگیر و ببر زنده بردارکن        			  وزو نیز با من مگردان سخن
+ز گفتار او گیو را دل بخست     		     که بردی برستم بران‌گونه دست
+برآشفت با گیو و با پیلتن        		  فرو ماند خیره همه انجمن
+بفرمود پس طوس را شهریار     		     که رو هردو را زنده برکن به دار
+خود از جای برخاست کاووس کی          برافروخت برسان آتش ز نی
+بشد طوس و دست تهمتن گرفت          بدو مانده پرخاش جویان شگفت
+که از پیش کاووس بیرون برد      		    مگر کاندر آن تیزی افسون برد
+تهمتن برآشفت با شهریار         		 که چندین مدار آتش اندر کنار
+همه کارت از یکدگر بدترست        		  ترا شهریاری نه اندرخورست.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxi{%
+تو سهراب را زنده بر دار کن        				  پرآشوب و بدخواه را خوار کن
+بزد تند یک دست بر دست طوس        		  تو گفتی ز پیل ژیان یافت کوس
+ز بالا نگون اندرآمد به سر        			  برو کرد رستم به تندی گذر
+به در شد به خشم اندرآمد به رخش          منم گفت شیراوژن و تاج‌بخش
+چو خشم آورم شاه کاووس کیست          چرا دست یازد به من طوس کیست
+زمین بنده و رخش گاه من‌ست          نگین گرز و مغفر کلاه من‌ست
+شب تیره از تیغ رخشان کنم          به آورد گه بر سرافشان کنم
+سر نیزه و تیغ یار من‌اند          دو بازو و دل شهریار من‌اند.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxii{%
+چه آزاردم او نه من بنده‌ام          			یکی بندهٔ آفریننده‌ام
+به ایران ار ایدون که سهراب گرد          بیاید نماند بزرگ و نه خرد
+شما هر کسی چارهٔ جان کنید          خرد را بدین کار پیچان کنید
+به ایران نبینید ازین پس مرا         		 شما را زمین پر کرگس مرا
+غمی شد دل نامداران همه     		     که رستم شبان بود و ایشان رمه
+به گودرز گفتند کاین کار تست          شکسته بدست تو گردد درست
+سپهبد جز از تو سخن نشنود          همی بخت تو زین سخن نغنود
+به نزدیک این شاه دیوانه رو          وزین در سخن یاد کن نو به نو
+سخنهای چرب و دراز آوری          مگر بخت گم بوده بازآوری.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxiii{%
+سپهدار گودرز کشواد رفت         			 به نزدیک خسرو خرامید تفت
+به کاووس کی گفت رستم چه کرد          کز ایران برآوردی امروز گرد
+فراموش کردی ز هاماوران         			 وزان کار دیوان مازندران
+که گویی ورا زنده بر دار کن        			  ز شاهان نباید گزافه سخن
+چو او رفت و آمد سپاهی بزرگ          یکی پهلوانی به کردار گرگ
+که داری که با او به دشت نبرد          شود برفشاند برو تیره گرد
+یلان ترا سر به سر گژدهم    		      شنیدست و دیدست از بیش و کم
+همی گوید آن روز هرگز مباد          که با او سواری کند رزم یاد.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxiv{%
+کسی را که جنگی چو رستم بود          بیازارد او را خرد کم بود
+چو بشنید گفتار گودرز شاه        				  بدانست کاو دارد آیین و راه
+پشیمان بشد زان کجا گفته بود        		  بیهودگی مغزش آشفته بود
+به  گودرز گفت این سخن درخورست  	        لب پیر با پند نیکوترست
+خردمند باید دل پادشا        						  که تیزی و تندی نیارد بها
+شما را بباید بر او شدن      		 			   به خوبی بسی داستانها زدن.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxv{%
+سرش کردن از تیزی من تهی          نمودن بدو روزگار بهی
+چو گودرز برخاست از پیش اوی          پس پهلوان تیز بنهاد روی
+برفتند با او سران سپاه         			 پس رستم اندر گرفتند راه
+چو دیدند گرد گو پیلتن         			 همه نامداران شدند انجمن
+ستایش گرفتند بر پهلوان        			  که جاوید بادی و روشن‌روان
+جهان سر به سر زیر پای تو باد          همیشه سر تخت جای تو باد.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxvi{%
+تو دانی که کاووس را مغز نیست      		    به تیزی سخن گفتنش نغز نیست
+بجوشد همانگه پشیمان شود       			   به خوبی ز سر باز پیمان شود
+تهمتن گر آزرده گردد ز شاه         			 هم ایرانیان را نباشد گناه
+هم او زان سخنها پشیمان شدست          ز تندی بخاید همی پشت دست
+تهمتن چنین پاسخ آورد باز         				 که هستم ز کاووس کی بی‌نیاز
+مرا تخت زین باشد و تاج ترگ       			   قبا جوشن و دل نهاده به مرگ
+چرا دارم از خشم کاووس باک      		    چه کاووس پیشم چه یک مشت خاک
+سرم گشت سیر و دلم کرد بس          جز از پاک یزدان نترسم ز کس
+ز گفتار چون سیر گشت انجمن          چنین گفت گودرز با پیلتن.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxvii{%
+که شهر و دلیران و لشکر گمان          به دیگر سخنها برند این زمان
+کزین ترک ترسنده شد سرفراز          همی رفت زین گونه چندی به راز
+که چونان که گژدهم داد آگهی        		  همه بوم و بر کرد باید تهی
+چو رستم همی زو بترسد به جنگ          مرا و ترا نیست جای درنگ
+از آشفتن شاه و پیگار اوی        				  بدیدم بدرگاه بر گفت‌وگوی
+ز سهراب یل رفت یکسر سخن    		      چنین پشت بر شاه ایران مکن
+چنین بر شده نامت اندر جهان          بدین بازگشتن مگردان نهان.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxviii{%
+و دیگر که تنگ اندرآمد سپاه          			مکن تیره بر خیره این تاج و گاه
+به رستم بر این داستانها بخواند          تهمتن چو بشنید خیره بماند
+بدو گفت اگر بیم دارد دلم         			 نخواهم که باشد ز تن بگسلم
+ازین ننگ برگشت و آمد به راه        		  گرازان و پویان به نزدیک شاه
+چو در شد ز در شاه بر پای خاست          بسی پوزش اندر گذشته بخواست
+که تندی مرا گوهرست و سرشت          چنان زیست باید که یزدان بکشت
+وزین ناسگالیده بدخواه نو         				 دلم گشت باریک چون ماه نو
+بدین چاره جستن ترا خواستم          چو دیر آمدی تندی آراستم
+چو آزرده گشتی تو ای پیلتن        		  پشیمان شدم خاکم اندر دهن
+بدو گفت رستم که گیهان تراست          همه کهترانیم و فرمان تراست.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxix{%
+کنون آمدم تا چه فرمان دهی          روانت ز دانش مبادا تهی
+بدو گفت کاووس کامروز بزم          گزینیم و فردا بسازیم رزم
+بیاراست رامشگهی شاهوار          شد ایوان به کردار باغ بهار
+ز آواز ابریشم و بانگ نای          		سمن عارضان پیش خسرو به پای
+همی باده خوردند تا نیم شب          ز خنیاگران برگشاده دولب
+.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxx{%
+دگر روز فرمود تا گیو و طوس          ببستند شبگیر بر پیل کوس
+در گنج بگشاد و روزی بداد          سپه برنشاند و بنه برنهاد
+سپردار و جوشنوران صد هزار          شمرده به لشکر گه آمد سوار
+یکی لشکر آمد ز پهلو به دشت          که از گرد ایشان هوا تیره گشت
+سراپرده و خیمه زد بر دو میل          بپوشید گیتی به نعل و به پیل
+هوا نیلگون گشت و کوه آبنوس          بجوشید دریا ز آواز کوس
+همی رفت منزل به منزل جهان          شده چون شب و روز گشته نهان
+درخشیدن خشت و ژوپین ز گرد          چو آتش پس پردهٔ لاجورد
+ز بس گونه‌گونه سنان و درفش          سپرهای زرین و زرینه کفش
+تو گفتی که ابری به رنگ آبنوس          برآمد ببارید زو سندروس
+جهان را شب و روز پیدا نبود          تو گفتی سپهر و ثریا نبود
+ازینسان بشد تا در دژ رسید          بشد  خاک و سنگ از جهان ناپدید.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxxi{%
+خروشی بلند آمد از دیدگاه          به سهراب گفتند کامد سپاه
+چو سهراب زان دیده آوا شنید          به باره بیامد سپه بنگرید
+به انگشت لشکر به هومان نمود          سپاهی که آن را کرانه نبود
+چو هومان ز دور آن سپه را بدید          دلش گشت پربیم و دم درکشید
+به هومان چنین گفت سهراب گرد          که اندیشه از دل بباید سترد
+نبینی تو زین لشکر بیکران        			  یکی مرد جنگی و گرزی گران.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxxii{%
+که پیش من آید به آوردگاه       		   گر ایدون که یاری دهد هور و ماه
+سلیح‌ست بسیار و مردم بسی          سرافراز نامی ندانم کسی
+کنون من به بخت رد افراسیاب          کنم دشت را همچو دریای آب
+به تنگی نداد ایچ سهراب دل        			  فرود آمد از باره شاداب دل
+یکی جام می‌خواست از می‌گسار          نکرد ایچ رنجه دل از کارزار
+وزانسو سراپردهٔ شهریار   				       کشیدند بر دشت پیش حصار
+ز بس خیمه و مرد و پرده‌سرای          نماند ایچ بر دشت و بر کوه جای.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxxiii{%
+چو خورشید گشت از جهان ناپدید          شب تیره بر دشت لشکر کشید
+تهمتن بیامد به نزدیک شاه        		  میان بستهٔ جنگ و دل کینه خواه
+که دستور باشد مرا تاجور      		    از ایدر شوم بی‌کلاه و کمر
+ببینم که این نو جهاندار کیست          بزرگان کدامند و سالار کیست
+بدو گفت کاووس کین کار تست          که بیدار دل بادی و تن درست
+تهمتن یکی جامهٔ ترکوار         			 بپوشید و آمد دوان تا حصار
+بیامد چو نزدیکی دژ رسید          خروشیدن نوش ترکان شنید
+بران دژ درون رفت مرد دلیر          چنان چون سوی آهوان نره شیر
+چو سهراب را دید بر تخت بزم          نشسته به یک دست او ژنده‌رزم.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxxiv{%
+به دیگر چو هومان سوار دلیر          دگر بارمان نام‌بردار شیر
+تو گفتی همه تخت سهراب بود          بسان یکی سرو شاداب بود
+دو بازو به کردار ران هیون       			   برش چون بر پیل و چهره چو خون
+ز ترکان بگرد اندرش صد دلیر          جوان و سرافراز چون نره شیر
+پرستار پنجاه با دست بند       			   به پیش دل افروز تخت بلند
+همی یک به یک خواندند آفرین          بران برز و بالا و تیغ و نگین
+همی دید رستم مر او را ز دور          نشست و نگه کرد مردان سور.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxxv{%
+به شایسته کاری برون رفت ژند          گوی دید برسان سرو بلند
+بدان لشکر اندر چنو کس نبود          بر رستم آمد بپرسید زود
+چه مردی بدو گفت با من بگوی          سوی روشنی آی و بنمای روی
+تهمتن یکی مشت بر گردنش          بزد تیز و برشد روان از تنش
+بدان جایگه خشک شد ژنده رزم          نشد ژنده رزم آنگهی سوی بزم
+زمانی همی بود سهراب دیر       		   نیامد به نزدیک او ژند شیر
+بپرسید سهراب تا ژنده‌رزم       		   کجا شد که جایش تهی شد ز بزم
+برفتند و دیدنش افگنده خوار          برآسوده از بزم و از کارزار.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxxvi{%
+خروشان ازان درد بازآمدند       		   شگفتی فرو مانده از کار ژند
+به سهراب گفتند شد ژنده‌رزم    		      سرآمد برو روز پیگار و بزم
+چو بشنید سهراب برجست زود   		       بیامد بر ژنده برسان دود
+ابا چاکر و شمع و خیناگران       			   بیامد ورا دید مرده چنان
+شگفت آمدش سخت و خیره بماند          دلیران و گردنکشان را بخواند
+چنین گفت کامشب نباید غنود          همه شب همی نیزه باید بسود
+که گرگ اندر آمد میان رمه          سگ و مرد را آزمودش همه
+اگر یار باشد جهان آفرین        		  چو نعل سمندم بساید زمین
+ز فتراک زین برگشایم کمند          بخواهم از ایرانیان کین ژند
+بیامد نشست از بر گاه خویش          گرانمایگان را همه خواند پیش
+که گر کم شد از تخت من ژنده‌رزم          نیامد همی سیر جانم ز بزم
+چو برگشت رستم بر شهریار        		  از ایران سپه گیو بد پاسدار
+به ره بر گو پیلتن را بدید         			 بزد دست و گرز از میان برکشید.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxxvii{%
+یکی بر خروشید چون پیل مست          سپر بر سر آورد و بنمود دست
+بدانست رستم کز ایران سپاه          به شب گیو باشد طلایه به راه
+بخندید و زان پس فغان برکشید          طلایه چو آواز رستم شنید
+بیامد پیاده به نزدیک اوی         		 چنین گفت کای مهتر جنگجوی
+پیاده کجا بوده‌ای تیره شب      		    تهمتن به گفتار بگشاد لب
+بگفتش به گیو آن کجا کرده بود          چنان شیرمردی که آزرده بود
+وزان جایگه رفت نزدیک شاه        		  ز ترکان سخن گفت وز بزم‌گاه
+ز سهراب و از برز و بالای اوی       		   ز بازوی و کتف دلارای اوی
+که هرگز ز ترکان چنین کس نخاست          بکردار سروست بالاش راست
+به توران و ایران نماند به کس        		  تو گویی که سام سوارست و بس
+وزان مشت بر گردن ژنده‌رزم       			   کزان پس نیامد به رزم و به بزم
+بگفتند و پس رود و می خواستند          همه شب همی لشکر آراستند.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxxviii{%
+چو افگند خور سوی بالا کمند          زبانه برآمد ز چرخ بلند
+بپوشید سهراب خفتان جنگ          نشست از بر چرمهٔ سنگ رنگ
+یکی تیغ هندی به چنگ اندرش          یکی مغفر خسروی بر سرش
+کمندی به فتراک بر شست خم          خم اندر خم و روی کرده دژم
+بیامد یکی برز بالا گزید        				  به جایی که ایرانیان را بدید.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@lxxxix{%
+بفرمود تا رفت پیشش هجیر          بدو گفت کژی نیاید ز تیر
+نشانه نباید که خم آورد         					 چو پیچان شود زخم کم آورد
+به هر کار در پیشه کن راستی     		     چو خواهی که نگزایدت کاستی
+سخن هرچه پرسم همه راست گوی          متاب از ره راستی هیچ روی
+چو خواهی که یابی رهایی ز من          سرافراز باشی به هر انجمن
+از ایران هر آنچت بپرسم بگوی          متاب از ره راستی هیچ روی
+سپارم به تو گنج آراسته        			  بیابی بسی خلعت و خواسته
+ور ایدون که کژی بود رای تو          همان بند و زندان بود جای تو.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xc{%
+هجیرش چنین داد پاسخ که شاه          سخن هرچه پرسد ز ایران سپاه
+بگویم همه آنچ دانم بدوی         		 به کژی چرا بایدم گفت‌وگوی
+بدو گفت کز تو بپرسم همه          ز گردنکشان و ز شاه و رمه
+همه نامداران آن مرز را         		 چو طوس و چو کاووس و گودرز را
+ز بهرام و از رستم نامدار        			  ز هر کت بپرسم به من برشمار
+بگو کان سراپردهٔ هفت رنگ        		  بدو اندرون خیمه‌های پلنگ
+به پیش اندرون بسته صد ژنده‌پیل          یکی مهد پیروزه برسان نیل
+یکی برز خورشید پیکر درفش        			  سرش ماه زرین غلافش بنفش
+به قلب سپاه اندرون جای کیست          ز گردان ایران ورا نام چیست
+بدو گفت کان شاه ایران بود        			  بدرگاه او پیل و شیران بود.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xci{%
+وزان پس بدو گفت بر میمنه        		  سواران بسیار و پیل و بنه
+سراپرده‌ای بر کشیده سیاه        		  زده گردش اندر ز هر سو سپاه
+به گرد اندرش خیمه ز اندازه بیش          پس پشت پیلان و بالاش پیش
+زده پیش او پیل پیکر درفش         		 به در بر سواران زرینه کفش
+چنین گفت کان طوس نوذر بود          درفشش کجاپیل‌پیکر بود
+دگر گفت کان سرخ پرده‌سرای          سواران بسی گردش اندر به پای
+یکی شیر پیکر درفشی به زر          درفشان یکی در میانش گهر
+چنین گفت کان فر آزادگان     		     جهانگیر گودرز کشوادگان
+بپرسید کان سبز پرده‌سرای          یکی لشکری گشن پیشش به پای
+یکی تخت پرمایه اندر میان          زده پیش او اختر کاویان
+برو بر نشسته یکی پهلوان          ابا فر و با سفت و یال گوان.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xcii{%
+ز هر کس که بر پای پیشش براست          نشسته به یک رش سرش برتر است
+یکی باره پیشش به بالای اوی        		  کمندی فرو هشته تا پای اوی
+برو هر زمان برخروشد همی          		تو گویی که در زین بجوشد همی
+بسی پیل برگستوان‌دار پیش        		  همی جوشد آن مرد بر جای خویش
+نه مردست از ایران به بالای اوی   		       نه بینم همی اسپ همتای اوی
+درفشی بدید اژدها پیکرست      		    بران نیزه بر شیر زرین سرست.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xciii{%
+چنین گفت کز چین یکی نامدار          بنوی بیامد بر شهریار
+بپرسید نامش ز فرخ هجیر       		   بدو گفت نامش ندارم بویر
+بدین دژ بدم من بدان روزگار        		  کجا او بیامد بر شهریار
+غمی گشت سهراب را دل ازان          که جایی ز رستم نیامد نشان
+نشان داده بود از پدر مادرش      		    همی دید و دیده نبد باورش
+همی نام جست از زبان هجیر          مگر کان سخنها شود دلپذیر
+نبشته به سر بر دگرگونه بود          ز فرمان نکاهد نخواهد فزود
+ازان پس بپرسید زان مهتران          کشیده سراپرده بد برکران
+سواران بسیار و پیلان به پای          برآید همی نالهٔ کرنای
+یکی گرگ پیکر درفش از برش          برآورده از پرده زرین سرش.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xciv{%
+بدو گفت کان پور گودرز گیو          که خوانند گردان وراگیو نیو
+ز گودرزیان مهتر و بهترست          به ایرانیان بر دو بهره سرست
+بدو گفت زان سوی تابنده شید          برآید یکی پرده بینم سپید
+ز دیبای رومی به پیشش سوار          رده برکشیده فزون از هزار
+پیاده سپردار و نیزه‌وران        				  شده انجمن لشکری بی‌کران
+نشسته سپهدار بر تخت عاج          نهاده بران عاج کرسی ساج
+ز هودج فرو هشته دیبا جلیل          غلام ایستاده رده خیل خیل
+بر خیمه نزدیک پرده‌سرای          به دهلیز چندی پیاده به پای
+بدو گفت کاو را فریبرز خوان          که فرزند شاهست و تاج گوان
+بپرسید کان سرخ پرده‌سرای       	   به دهلیز چندی پیاده به پای
+به گرد اندرش سرخ و زرد و بنفش          ز هرگونه‌ای برکشیده درفش.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xcv{%
+درفشی پس پشت پیکرگراز          سرش ماه زرین و بالا دراز
+چنین گفت کاو را گرازست نام          که در چنگ شیران ندارد لگام
+هشیوار و ز تخمهٔ گیوگان       		   		که بر دردر و سختی نگردد ژگان
+نشان پدر جست و با او نگفت      				    همی داشت آن راستی در نهفت
+تو گیتی چه سازی که خود ساخت‌ست          جهاندار ازین کار پرداخت‌ست
+زمانه نبشته دگرگونه داشت         			 چنان کاو گذارد بباید گذاشت
+دگر باره پرسید ازان سرفراز        				  ازان کش به دیدار او بد نیاز.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xcvi{%
+ازان پردهٔ سبز و مرد بلند       			   وزان اسپ و آن تاب داده کمند
+ازان پس هجیر سپهبدش گفت          که از تو سخن را چه باید نهفت
+گر از نام چینی بمانم همی     			     ازان است کاو را ندانم همی
+بدو گفت سهراب کاین نیست داد          ز رستم نکردی سخن هیچ یاد
+کسی کاو بود پهلوان جهان       			   میان سپه در نماند نهان
+تو گفتی که بر لشکر او مهترست          نگهبان هر مرز و هر کشورست
+چنین داد پاسخ مر او را هجیر       		   که شاید بدن کان گو شیرگیر
+کنون رفته باشد به زابلستان        			  که هنگام بزمست در گلستان
+بدو گفت سهراب کاین خود مگوی          که دارد سپهبد سوی جنگ روی
+به رامش نشیند جهان پهلوان      		    برو بر بخندند پیر و جوان
+مرا با تو امروز پیمان یکیست       		   بگوییم و گفتار ما اندکیست.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xcvii{%
+اگر پهلوان را نمایی به من       		   سرافراز باشی به هر انجمن
+ترا بی‌نیازی دهم در جهان        		  گشاده کنم گنجهای نهان
+ور ایدون که این راز داری ز من      		    گشاده بپوشی به من بر سخن
+سرت را نخواهد همی تن به جای          نگر تا کدامین به آیدت رای
+نبینی که موبد به خسرو چه گفت          بدانگه که بگشاد راز از نهفت
+سخن گفت ناگفته چون گوهرست          کجا نابسوده به سنگ اندرست
+چو از بند و پیوند یابد رها        					  درخشنده مهری بود بی‌بها.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xcviii{%
+چنین داد پاسخ هجیرش که شاه          چو سیر آید از مهر وز تاج و گاه
+نبرد کسی جویداندر جهان      			    که او ژنده پیل اندر آرد ز جان
+کسی را که رستم بود هم نبرد          سرش ز آسمان اندر آید به گرد
+تنش زور دارد به صد زورمند      		    سرش برترست از درخت بلند
+چنو خشم گیرد به روز نبرد      		    چه هم رزم او ژنده پیل و چه مرد
+هم‌آورد او بر زمین پیل نیست          چو گرد پی رخش او نیل نیست
+بدو گفت سهراب از آزادگان          سیه بخت گودرز کشوادگان
+چرا چون ترا خواند باید پسر          بدین زور و این دانش و این هنر
+تو مردان جنگی کجا دیده‌ای      		    که بانگ پی اسپ نشنیده‌ای
+که چندین ز رستم سخن بایدت          زبان بر ستودنش بگشایدت
+از آتش ترا بیم چندان بود        				  که دریا به آرام خندان بود
+چو دریای سبز اندر آید ز جای          ندارد دم آتش تیزپای.\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@xcix{%
+سر تیرگی اندر آید به خواب          چو تیغ از میان برکشد آفتاب
+به دل گفت پس کاردیده هجیر          که گر من نشان گو شیرگیر
+بگویم بدین ترک با زور دست          چنین یال و این خسروانی نشست
+ز لشکر کند جنگ او ز انجمن          برانگیزد این بارهٔ پیلتن
+برین زور و این کتف و این یال اوی          شود کشته رستم به چنگال اوی
+از ایران نیاید کسی کینه خواه          بگیرد سر تخت کاووس شاه
+چنین گفت موبد که مردن به نام          به از زنده دشمن بدو شادکام;\pte@par}
+
+\newcommand\ptext@c{%
+اگر من شوم کشته بر دست اوی          نگردد سیه روز چون آب جوی
+چو گودرز و هفتاد پور گزین     			     همه پهلوانان با آفرین
+نباشد به ایران تن من مباد        				  چنین دارم از موبد پاک یاد
+که چون برکشد از چمن بیخ سرو          سزد گر گیا را نبوید تذرو
+به سهراب گفت این چه آشفتنست          همه با من از رستمت گفتنست
+نباید ترا جست با او نبرد       					   برآرد به آوردگاه از تو گرد
+همی پیلتن را نخواهی شکست          همانا که آسان نیاید به دست.\pte@par}
+\endinput
+%%
+%% End of file `ptext.sty'.