diff options
Diffstat (limited to 'Build/source/libs/icu/icu-4.6/test/thaitest/space.txt')
-rw-r--r-- | Build/source/libs/icu/icu-4.6/test/thaitest/space.txt | 322 |
1 files changed, 322 insertions, 0 deletions
diff --git a/Build/source/libs/icu/icu-4.6/test/thaitest/space.txt b/Build/source/libs/icu/icu-4.6/test/thaitest/space.txt new file mode 100644 index 00000000000..f89194260ed --- /dev/null +++ b/Build/source/libs/icu/icu-4.6/test/thaitest/space.txt @@ -0,0 +1,322 @@ +บท ที่๑พายุ ไซโคลน +โด โรธี อาศัย อยู่ ท่ามกลาง ทุ่งใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮ นรี ชาวไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่ + +บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น + +ระยะ ทาง หลาย ไมล์ + +บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว + +ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ + +มี ตู้ ใส่ ถ้วย + +ชาม + +โต๊ะ + +เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว + +แล้ว ก็ มี เตียง นอน + +ลุง เฮ นรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง + +ส่วน โด โร ธีมี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง + +ไม่มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่มี + +เว้น แต่ มี โพ รง เล็กๆ + +ที่ ขุด ไป ใต้ + +พื้น เรียก ว่า + +"โพรง ไซโคลน" + +เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้าไป เมื่อ เกิด ลม มหา ภัย + +ซึ่ง กระโชก แรง จน บดขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใดๆ + +ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้าไป + +จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็กๆ + + +เมื่อ โด โรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบๆ + +เธอ ไม่ เห็น อะไร นอกจาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน + +ไม่มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิประเทศ อัน ราบ เรียบ + +แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ + +ดวงตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ + +มี รอย แตก ระแหง อยู่ ตลอด + +แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว + +เพราะ ดวงตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่วไป + +ครั้ง หนึ่ง เคย ทาสี บ้าน เอา ไว้ + +แต่ ก็ ถูก ดวงตะวัน เผา เสีย จน สี พอง + +แล้ว ฝน ก็ ชะ มัน หลุด ไป จน หมด + +และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่นๆ + +ด้วย + + +ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่ + +เธอ ยัง สาว + +เป็น ภรรยา ที่ งดงาม + +แล้ว แดด และ ลม ก็ได้ เปลี่ยน เธอ ไป + +เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง + +เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริม ฝีปาก เธอ ไป + +กลาย เป็น สี หม่นๆ + +เหมือน กัน + +เธอ ผอม และ หลัง โค้ง + +และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย + +เมื่อ โด โรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก + +ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก + +เธอ จะ ส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โด โรธี เข้าหู เธอ + +และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อยๆ + +ด้วย ความ ประหลาด ใจ + +ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้ + + +ลุง เฮ นรี ไม่ เคย หัวเราะ + +ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ + +และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร + +ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้งแต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ + +แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรง ขาม ไม่ ค่อย จะ พูด + + +มี โต โต้ ที่ ทำให้ โด โรธี หัวเราะ ได้ + +และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การก ลาย เป็น สี เทา หม่น เหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่นๆ + +โต โต้ สี ไม่ เทา หม่น + +แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อยๆ + +ขน ยาว ปุย ราวกับ ไหม + +มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน + +โต โต้ เล่น ทั้ง วัน + +และ โด โรธี ก็ เล่น กับ มัน + +และ รัก มัน เหลือ เกิน + + +อย่างไร ก็ตาม + +วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น + +ลุง เฮ นรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้องฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ + +โด โรธี ยืน ที่ ประตู + +กอด โต โต้ ไว้ ใน อ้อม แขน + +และ ก็ มอง ดู ท้องฟ้า อยู่ เหมือน กัน + +ป้า เอ็ มกำ ลัง ล้าง ชาม อยู่ + + + +จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป + +มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา + +ลุง เฮ นรี และ โด โรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง + +แล้ว ก็ มี เสียง หวีด หวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้ + +และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย + + + +ลุง เฮ นรี ผุด ลุก ขึ้น ทันใด + + + +"ลม ไซโคลน มา + +เอ็ม" + +ลุง ร้อง บอก ภรรยา + +"ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย" + +แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่ + + + +ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู + +เพียง ชายตา มอง + +ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว + + + +"เร็ว โด โรธี!" + +ป้า ตะโกน + + + +"วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน" + + + +โต โต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อม แขน โด โรธี + +แล้ว เข้าไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง + +เด็ก หญิง น้อย เข้าไป ดึง มัน ออก มา + +ป้า เอ็ มก ระ ชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย + +ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ + +โด โรธี จับ โต โต้ ได้ ใน ที่สุด + +และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป + +เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีด หวือ + +ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น + + + +แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น + + + +บ้าน หมุน ไป หมุน มาส อง สาม รอบ + +แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้าๆ + +โด โร ธีรู้ สึก ราวกับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน + + + +พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอดี + +และ ทำให้ ตรง นั้น เป็น จุดศูนย์กลาง ของ พายุ ไซโคลน + +ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง + +แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน + +ทำให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้นๆ + +จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน + +และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์ + +ง่ายดาย ราวกับ หอบ ขน นก + + + +มืด มาก แล้ว + +ลม ยัง ส่ง เสียง หวีด หวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ + +แต่ โด โรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่าง ง่ายดาย นัก + +ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบๆ + +สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก + +เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล + + + +โต โต้ ไม่ ชอบใจ เลย + +มัน วิ่ง ไป วิ่ง มาร อบ ห้อง + +ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง + +แต่ โด โรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น + + + +ครั้ง หนึ่ง โต โต้ เข้าไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป + +เลย พลัด ตกลง ไป + +ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว + +แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น + +ทั้งนี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำให้ โต โต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง + +โด โรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โต โต้ ไว้ ได้ + +และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก + +หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก + + + +ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป + +โด โรธี ค่อยๆ + +หาย กลัว + +แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน + +และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีด หวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก + +ที แรก เธอ สงสัย ว่า คงจะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง + +แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ + +และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร + +ใน ที่สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง + +แล้ว ก็ นอน ลง + +โต โต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ๆ + +เธอ + + + +ไม่ ช้า โด โรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้งๆ + +ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีด หวือ + + + + + |