diff options
author | Karl Berry <karl@freefriends.org> | 2009-05-19 18:23:55 +0000 |
---|---|---|
committer | Karl Berry <karl@freefriends.org> | 2009-05-19 18:23:55 +0000 |
commit | d5d90223f0e9217e546a1e53c78f73c1fddf1e87 (patch) | |
tree | 75f8120f34df071de492ca416b86623e3af154d3 /Master/texmf-doc/doc/polish/tex-virtual-academy-pl/fonty/nfss.html | |
parent | 74ba81e08ea1a80aeba3b4bfbf7acc5f07853b0b (diff) |
move out of texmf-doc
git-svn-id: svn://tug.org/texlive/trunk@13240 c570f23f-e606-0410-a88d-b1316a301751
Diffstat (limited to 'Master/texmf-doc/doc/polish/tex-virtual-academy-pl/fonty/nfss.html')
-rw-r--r-- | Master/texmf-doc/doc/polish/tex-virtual-academy-pl/fonty/nfss.html | 566 |
1 files changed, 0 insertions, 566 deletions
diff --git a/Master/texmf-doc/doc/polish/tex-virtual-academy-pl/fonty/nfss.html b/Master/texmf-doc/doc/polish/tex-virtual-academy-pl/fonty/nfss.html deleted file mode 100644 index d87ba4f4ee5..00000000000 --- a/Master/texmf-doc/doc/polish/tex-virtual-academy-pl/fonty/nfss.html +++ /dev/null @@ -1,566 +0,0 @@ -<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//IETF//DTD HTML//EN"> -<html> -<head> -<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=iso-8859-2"> -<meta name="keywords" lang="en" content="Polish TeX Users Group, fonts and LaTeX2e, NFSS"> -<LINK REL=STYLESHEET TYPE="text/css" HREF="./tpstyle.css"> -<title>LaTeX2e i fonty</title> -</head> -<body> - -<h1>LaTeX2e i fonty</h1> -<!-- wolinski@melkor.mimuw.edu.pl zeszyt 10. 1998 --> - -<p> -Poniższy dokument jest częścią artykułu Marcina Wolińskiego -<em>LaTeX2e a sprawa polska</em>, który ukazał się w Biuletynie -GUST nr 10/1998. Cały artykuł dostępny jest na serwerze GUST -w (spakowanej) -<A HREF="ftp://ftp.gust.org.pl/TeX/GUST/bulletin/10/02-mw.ps.gz">wersji -PostScript.</A> - -<!-- Spis treści ....................................................... --> -<hr> -<A NAME=P0> <ul> - <li><A HREF=#opfont> Opis fontu w nowym sposobie wyboru fontów</A></li> - <ul> - <li><A HREF=#uklad> Układ fontu</A></li> - <li><A HREF=#kroj> Krój pisma (rodzina)</A></li> - <li><A HREF=#grub> Grubość i szerokość</A></li> - <li><A HREF=#odmiana> Odmiana</A></li> - <li><A HREF=#stoppis> Stopień pisma i interlinia</A></li> - </ul> - <li><A HREF=#obsluga> Obsługa typowych sytuacji</A></li> - <li><A HREF=#konfig> Konfigurowanie NFSS</A></li> -</ul> -<hr> - -<h2>NFSS</h2> - -<p> - W niniejszym wprowadzeniu zostanie przedstawiony wyłącznie sposób -zarządzania fontami tekstowymi. Do prezentacji zagadnień związanych ze -składem formuł matematycznych autor nie czuje się jeszcze odpowiednio -przygotowany.</p> - -<p> - TeX ma wbudowany jedynie bardzo prosty sposób dostępu do fontów. Poleceniem -<code>\font</code> można związać nazwę symboliczną z operacją wybrania -fontu załadowanego z konkretnego pliku metrycznego -i o ustalonej wielkości. (W całym niniejszym tekście słowo -font będzie używane na określenie takiej właśnie istności. W sensie -TeXa -- coś załadowanego z konkretnego pliku metrycznego. W sensie -typograficznym -- pismo o ustalonym kroju, odmianie i stopniu.) -Posługiwanie się tak zdefiniowanymi poleceniami na dłuższą metę jest -uciążliwe, ponieważ wywołują one bezpośrednio określoną odmianę -i stopień określonego kroju pisma. Wyobraźmy sobie, że wykonano</p> - -<code>\font\it=plti10</code> - -<p> - Jeśli teraz fragment tekstu zawierający użycie tego polecenia zostanie -przeniesiony z głównego tekstu dokumentu do przypisu, wydarzy się -katastrofa: przypisy są tradycyjnie składane pismem mniejszego stopnia, ale -fragment kursywą będzie większy! </p> - -<p> - Dlatego każdy TeXowy format ma swoją metodę zdefiniowania polecenia -<code>\it</code> tak, aby znaczyło coś w rodzaju ,,przełącz font na -kursywę w bieżącym stopniu''. LaTeX 2.09 zapewniał dostęp do -ustalonego zbioru fontów -- mianowicie krojów Computer Modern -- tak aby -dawało się manipulować niezależnie stopniem i odmianą pisma. Dodanie -nowych fontów do zestawu dostępnego w LaTeXu w praktyce wymagało -ingerencji w plik <code>lfonts.tex</code>, co było zadaniem wyjątkowo -niewdzięcznym, a ponadto prowadziło do powstawania niezgodnych ze sobą -lokalnych wersji LaTeXa. </p> - -<p> - W LaTeXa 2e wbudowano skomplikowany, ale za to bardzo elastyczny, -mechanizm nazywający się NFSS (<em>New Font Selection Scheme</em> -- -nowy sposób wyboru fontów). System ten jest -stosunkowo łatwy w użyciu, zarejestrowanie fontów w systemie jest -elementarne (jeżeli dostępne są pliki opisu fontów -- <em>font descripton -files</em>) i nie wymaga ingerencji w format LaTeXa, natomiast siłą -rzeczy stworzenie plików opisu wymaga odrobiny wiedzy o systemie.</p> - -<A NAME="opfont"> -<h3>Opis fontu w nowym sposobie wyboru fontów</h3> - -<p> - W LaTeXu 2e bieżący font jest charakteryzowany przez pięć elementów: -układ (zestaw znaków), krój (rodzinę), grubość i szerokość, odmianę, -stopień i interlinię. Każdy z tych elementów można wybrać -oddzielnym poleceniem.</p> - -<TABLE FRAME=1 WIDTH=60% ALIGN=center> -<tr bgcolor=white> -<td> układ fontu </td><td> <code>\fontencoding{OT1}</code> </td><tr> -<tr bgcolor=white> -<td> rodzina (krój) </td><td> <code>\fontfamily{cmr}</code> </td><tr> -<tr bgcolor=white> -<td> grubość i szerokość </td><td> <code>\fontseries{m}</code> </td><tr> -<tr bgcolor=white> -<td> odmiana </td><td> <code>\fontshape{n}</code> </td><tr> -<tr bgcolor=white> -<td> stopień i interlinia </td><td> <code>\fontsize{10}{12pt}</code> </td><tr> -<tr bgcolor=white> -<td> </td><td> <code>\selectfont</code> </td><tr> -</TABLE> -</p> - -<p> - Argumenty poleceń wymienione w tabelce odpowiadają domyślnym wartościom -dla dokumentu składanego przy pomocy standardowych klas w stopniu 10pt. -Użycie poleceń <code>\font...</code> nie powoduje od razu włączenia fontu, -ponieważ użytkownik może chcieć zmienić kilka elementów charakterystyki -bieżącego fontu jednocześnie. Dlatego ostateczny wybór fontu zatwierdza się -poleceniem <code>\selectfont</code>.</p> - -<p> - Wszystkie elementy charakterystyki fontu, za wyjątkiem stopnia pisma, można -zmienić jednocześnie poleceniem <code>\usefont</code>. Nie wymaga ono -również zatwierdzenia przez <code>\selectfont</code>.</p> - -<code> -\usefont{OT1}{cmr}{m}{n} -</code> - -<p> - Poszczególne elementy opisu fontu są od siebie niezależne, co daje LaTeXowi -przewagę nad procesorami tekstu. Wyobraźmy sobie, że w ,,zwykłym -procesorze tekstu'' w tekście po polsku używamy wyrażenia ,,\`a -propos''. Ponieważ w ,,polskim'' foncie nie ma znaku \`a, musimy -pobrać symbol z fontu ,,zachodniego''. Jeżeli w późniejszym etapie -opracowania redakcyjnego postanowimy zmienić krój pisma np. z Timesa na -Helveticę, obca litera pozostanie w starym kroju, bo uzyskując ją nie -mogliśmy powiedzieć ,,chcę bieżący krój i odmianę, ale w układzie -zachodnioeuropejskim'', zamiast tego w dokumencie stoi ,,tu ma być -zachodnioeuropejski Times jasny prosty stopnia 10pt''.</p> - -<p> - Gdy NFSS stwierdzi, że dana kombinacja parametrów nie odpowiada żadnemu -istniejącemu fontowi, wypisuje odpowiednią informację do pliku -<code>.log</code> i stara się użyć fontu o możliwie bliskiej -charakterystyce. Niektórzy bardzo nie lubią tej własności NFSS, uważając że -jest to jedno z miejsc, w których LaTeX usiłuje coś (źle) zrobić za -użytkownika. To zachowanie można zmienić. Użycie w preambule -deklaracji</p> - -<code> -\usepackage[pausing]{tracefnt} -</code> - -<p> - powoduje zamianę wszystkich komunikatów o brakujących fontach -w komunikaty o błędach, wymagające interwencji użytkownika.</p> - -<p>Omówię teraz kolejne parametry opisujące font w NFSS.</p> - -<A NAME="uklad"><b>Układ fontu</b> jest najciekawszym elementem, ponieważ wydaje -się, że LaTeX jest jedynym systemem, w którym pojęcie to występuje -jawnie. Układ fontu opisuje, jakie znaki są dostępne w foncie -i w jakich pozycjach. Polecenia akcentowe w LaTeXu -korzystają z informacji o układzie bieżącego fontu, aby użyć -najlepszej dostępnej metody uzyskania danego znaku. -</p> - -<p> - Ponieważ mechanizm sterowania tłumaczeniem znaków na pozycje w foncie -nie występuje w samym TeXu, LaTeXowy mechanizm układów działa na -poziomie makr. W związku z tym dotyczy on tylko znaków dostępnych -poprzez makra. Tabele konwersji kodu wejściowego na poziomie implementacji -dokonują tłumaczenia od razu w pozycje znaków w foncie, ignorując -ten mechanizm. Z drugiej strony pakiet <code>inputenc</code> posługuje -się znakami aktywnymi, które zachowują się jak makra, wykorzystując mechanizm -układów fontów. </p> - -<p> - Nazwy układów są tradycyjnie pisane wielkimi literami i cyframi. -Poniższa tabela zestawia układy fontów należące do standardu LaTeXa. -</p> - -<TABLE frame=1 WIDTH=80% ALIGN=CENTER> -<td> </td><td>Układy fontów w LaTeXu <tr> -<td> OT1 </td><td> Old Text 1 </td><td> układ fontów zastosowany przez Knutha </td><tr> -<td> OT2 </td><td> Old Text 2 </td><td> układ cyrylicy z Washington University </td><tr> -<td> OT3 </td><td> Old Text 3 </td><td> układ fontów <code>wsuipa</code> (?) </td><tr> -<td> OT4 </td><td> Old Text 4 </td><td> układ fontów PL </td><tr> -<td> T1 </td><td> Text 1 </td><td> ,,europejski'' układ fontów (Cork) </td><tr> -<td> T3 </td><td> Text 3 </td><td> IPA -- znaki fonetyczne </td><tr> -<td> T4 </td><td> Text 4 </td><td> układ dla języków afrykańskich </td><tr> -<td> TS1 </td><td> Text Symbol 1 </td><td> dodatkowe symbole tekstowe </td><tr> -<td> OML </td><td> Old Math Letters </td><td> układ fontu matematycznego wg. Knutha </td><tr> -<td> OMS </td><td> Old Math Symbols </td><td> układ symboli wg. Knutha </td><tr> -<td> OMX </td><td> Old Math Extensible </td><td> układ fontu ze znakami ,,rozciągliwymi'' </td><tr> -</TABLE> - -<p> - Układy o nazwach, zaczynających się literą <code>O</code>, zawierają po -128 pozycji. Pozostałe są ,,nowymi'' układami 256-znakowymi. -<code>OT4</code> wyłamuje się z tego schematu, będąc rozszerzeniem -<code>OT1</code>, ale nie wypełniającym wszystkich 256 pozycji. -</p> - -<p> - Układ <code>T1</code> jest ,,nowym'' układem opracowanym na konferencji -w Cork. Zawiera on znaki umożliwiające skład w większości języków -europejskich. <code>TS1</code> jest odpowiadającym mu układem uzupełniającym -zawierającym latające akcenty dla majuskuł (które nie zmieściły się -w <code>T1</code>), znaki ,,copyright'', ,,registered'' i ,,trade -mark'', liczne symbole walut oraz znaki pauzy o długościach pośrednich -między ,,endash'' i ,,emdash'', które powinny uszczęśliwić polskich -redaktorów technicznych. -</p> - -<p> - Jak widać, brak ,,nowych'' układów matematycznych. Wydaje się, że nikt nie -czuje się kompetentny, by takie opracować, lub też układ zaproponowany przez -Knutha funkcjonuje wystarczająco dobrze, a wielojęzyczność nie ma -wielkiego zastosowania do formuł matematycznych.</p> - -<p> - Układy fontów muszą być jawnie deklarowane w dokumencie. Wszystkie -układy, które będą używane w dokumencie powinny zostać wymienione jako -opcje wywołania pakietu <code>fontenc</code>. Na przykład żeby załadować -definicje układu <code>OT2</code> (cyrylica) i <code>OT4</code> (polski) -wykonujemy:</p> -<code> \usepackage[OT2,OT4]{fontenc} </code> -<p> -Ostatni układ wymieniony w tej klauzuli będzie domyślnym układem -dokumentu. </p> - -<A NAME="kroj"> -<b>Krój pisma (rodzina).</b><br> -Krój pisma jest wyróżniony przez jednolitość projektu graficznego. -Jest to wszakże dość nieprecyzyjne określenie, jako że np. antykwa -i kursywa tego samego kroju różnią się dość znacznie kształtem znaków. -Kryterium praktyczne jest więc takie, że krój stanowi taki zbiór -fontów, któremu jego projektant nadał wspólną nazwę, np. Quasi -Palladio.</p> - -<p> - W NFSS stosuje się kilkuznakowe skróty nazw krojów. Dla Computer Modern są -to np. <code>cmr</code>, <code>cmss</code>, <code>cmtt</code>. Dla krojów -postscriptowych stosuje się zwykle trzy pierwsze znaki nazwy plikowej fontu -wg. konwencji Karla Berry. Na przykład <code>ptm</code> to Adobe Times, -<code>phv</code> to Adobe Helvetica, a <code>bch</code> to Bitstream -Charter. Tych nazw używa się jako argumentu <code>\fonfamily</code>.</p> - -<p> - Dla osób po raz pierwszy stykających się z NFSS trudność stanowi zwykle -zrozumienie zależności między rodziną a układem fontu. I tak na -przykład krój Computer Modern Roman (<code>cmr</code>) występuje co najmniej -w trzech układach. Krój <code>cmr</code> w starym układzie -tekstowym <code>OT1</code> jest dostępny w oryginalnych fontach Knutha -o nazwach plikowych np. <code>cmr10</code>, <code>cmbx12</code>, -<code>cmti9</code>, itd. Krój <code>cmr</code> w układzie polskim -<code>OT4</code> jest realizowany przez adaptację fontów Knutha, dokonaną -przez B. Jackowskiego i M. Ryćko. Nazwy plikowe tych fontów -to np. <code>plr10</code>, <code>plbx12</code>, <code>plti9</code>. Trzecim -układem, w którym dostępny jest krój <code>cmr</code>, jest nowy -,,europejski'' układ tekstowy <code>T1</code>. Ta kombinacja parametrów -oznacza użycie fontów EC (Extended Computer Modern), czyli plików metrycznych -np. <code>ecr1000</code>, <code>ecbx1200</code>, <code>ecti0900</code>.</p> - -<p> - Fonty Knutha oprócz rodziny Computer Modern Roman obejmują jeszcze -rodzinę Computer Modern Sans Serif (<code>cmss</code>), Computer Modern -Typewriter (<code>cmtt</code>) i kilka drobnych -eksperymentalno-dekoracyjno-zabawowych, jak Computer Modern Funny Roman -(<code>cmff</code>), Computer Modern Dunhill Roman (<code>cmdh</code>), -Computer Modern Fibonacci Roman (<code>cmfib</code>). -</p> - -<p> - Zatem wybór spośród fontów CM, PL czy EC, odbywa się -poprzez zmianę używanego układu, a nie rodziny, bo wszystkie one -zawierają rodziny <code>cmr</code>, <code>cmss</code> i <code>cmtt</code> -- -znaki występujące w każdym z tych fontów mają w zasadzie ten sam -projekt graficzny, jedynie zestaw dostępnych znaków jest różny. -</p> - -<p> - Przełączenie standardowego LaTeXa na fonty zawierające polskie znaki -diakrytyczne, polega na zmianie używanego układu fontów na <code>OT4</code> -lub <code>T1</code>. Od tego momentu odwołania do standardowych rodzin -fontów będą dotyczyły fontów zawierających polskie znaki. -</p> - -<p> - Krojów pisma nie trzeba deklarować. LaTeX załaduje odpowiednie informacje -przy pierwszym odwołaniu do danego kroju.</p> - -<A NAME="grub"> -<b>Grubość i szerokość.</b><br> -Oto najczęściej spotykane wartości tego parametru: - -<TABLE FRAME=1 WIDTH=40% ALIGN=center> -<td> m </td><td> <em>medium</em> </td><td> zwykły </td><tr> -<td> b </td><td> <em>bold</em> </td><td> gruby </td><tr> -<td> bx </td><td> <em>bold extended</em> </td><td> gruby szeroki </td><tr> -<td> sb </td><td> <em>semi-bold</em> </td><td> półgruby </td><tr> -<td> c </td><td> <em>condensed</em> </td><td> wąski </td><tr> -</TABLE> - -<p> - W ogólności grubość i szerokość mogą przebiegać kilkustopniową -skalę, dając kilkanaście kombinacji opisanych dwuliterowymi kodami. -Większość krojów występuje jednak tylko w dwóch lub trzech wersjach -grubości/szerokości. </p> - -<A NAME="odmiana"> -<b>Odmiana.</b><br> -Najczęściej dostępne odmiany to:<p> - -<TABLE FRAME=1 WIDTH=50% ALIGN=center> -<td> n </td><td> <em>normal</em> </td><td> prosta </td><tr> -<td> it </td><td> <em>italic</em> </td><td> kursywa </td><tr> -<td> sl </td><td> <em>slanted</em> </td><td> pochyła </td><tr> -<td> sc </td><td> <em>small caps</em> </td><td> kapitaliki </td><tr> -<td> ui </td><td> <em>upright italic</em> </td><td> ,,wyprostowana'' kursywa </td><tr> -</TABLE> - -<A NAME="stoppis"> - <b>Stopień pisma i interlinia.</b><br> Argumentami polecenia -<code>\fontsize</code> są stopień pisma i interlinia. Domyślną -jednostką są punkty (amerykańskie), ale w każdym z argumentów można -też użyć dowolnej jednostki akceptowanej przez TeXa. -</p> - -<p> - W TeXu interlinia jest stała dla całego akapitu. Mówiąc ściślej, -w całym akapicie zostanie użyta jej wartość bieżąca na jego końcu.</p> - -<A NAME="obsluga"> -<h3>Obsługa typowych sytuacji</h3> - -<p> - Opisany powyżej sposób manipulowania fontami pozwala na dostęp do wszystkich -zainstalowanych fontów rodziny, ale jest uciążliwy. Dlatego LaTeX ma serię -poleceń (definiowanych po części przez klasy) obsługujących typowe sytuacje. -</p> - -<p> - Po pierwsze, mamy serię poleceń wybierających stopień pisma -i interlinię, które występowały również w LaTeXu 2.09. -Poniższa tabela wymienia stopnie odpowiadające poszczególnym poleceniom, -w zależności od stopnia pisma tekstu podstawowego wybranego -w <code>\documentclass</code>. -</p> - -<TABLE WIDTH=60% ALIGN=center> -<td> stopień pisma </td><td> </td><td> </td><td> </td><tr> -<td> tekstu głównego </td><td> 10pt </td><td> 11pt </td><td> 12pt </td><tr> -<td> <code>\tiny</code> </td><td> 5pt </td><td> 6pt </td><td> 6pt </td><tr> -<td> <code>\scriptsize</code> </td><td> 7pt </td><td> 8pt </td><td> 8pt </td><tr> -<td> <code>\footnotesize</code> </td><td> 8pt </td><td> 9pt </td><td> 10pt </td><tr> -<td> <code>\small</code> </td><td> 9pt </td><td> 10pt </td><td> 11pt </td><tr> -<td> <code>\normalsize</code> </td><td> 10pt </td><td> 11pt </td><td> 12pt </td><tr> -<td> <code>\large</code> </td><td> 12pt </td><td> 12pt </td><td> 14pt </td><tr> -<td> <code>\Large</code> </td><td> 14pt </td><td> 14pt </td><td> 17pt </td><tr> -<td> <code>\LARGE</code> </td><td> 17pt </td><td> 17pt </td><td> 20pt </td><tr> -<td> <code>\huge</code> </td><td> 20pt </td><td> 20pt </td><td> 25pt </td><tr> -<td> <code>\Huge</code> </td><td> 25pt </td><td> 25pt </td><td> 25pt </td><tr> -</TABLE> - -<p> - Zostały również zachowane polecenia LaTeXa 2.09 <code>\rm</code>, -<code>\bf</code>, <code>\it</code>, <code>\sl</code>, <code>\sc</code>, -<code>\ss</code> i <code>\tt</code>. Ale uwaga: zachowują -się one dokładnie tak jak w LaTeXu 2.09 -- nie da się na przykład -przy ich pomocy uzyskać grubej kursywy. -</p> - -<p> - Nowy zestaw poleceń posługuje się następującym modelem użycia fontów -w dokumencie. Ponieważ mieszanie różnych krojów szeryfowych -w jednym dokumencie w zasadzie jest błędem (a przynajmniej -powinno być wynikiem przemyślanej decyzji), w schemacie przyjętym przez -standardowe klasy dokumentów dostępny jest jeden krój szeryfowy, jeden -bezszeryfowy i jeden grotesk. Oczywiście domyślnie są to Computer -Modern Roman, Computer Modern Sansserif i Computer Modern Typewriter. -</p> - -<p> -Oto podstawowe polecenia wyboru krojów i odmian w tym -schemacie:</p> - -<TABLE FRAME=1 WIDTH=50% ALIGN=center> -<td> <b>Krój pisma (rodzina)</b> </td><tr> -<td> <code>\textrm{...}</code> lub <code>\rmfamily</code> </td><td> - krój szeryfowy </td><tr> -<td> <code>\textsf{...}</code> lub <code>\sffamily</code> </td><td> - krój bezszeryfowy </td><tr> -<td> <code>\texttt{...}</code> lub <code>\ttfamily</code> </td><td> - grotesk </td><tr> -<td> <b>Grubość i szerokość pisma</b> </td><tr> -<td> <code>\textmd{...}</code> lub <code>\mdseries</code> </td><td> pismo jasne</td><tr> -<td> <code>\textbf{...}</code> lub <code>\bfseries</code> </td><td> pismo grube</td><tr> -<td> <b>Odmiana pisma</b> </td><tr> -<td> <code>\textup{...}</code> lub <code>\upshape</code> </td><td> odmiana prosta</td><tr> -<td> <code>\textit{...}</code> lub <code>\itshape</code> </td><td> kursywa </td><tr> -<td> <code>\textsl{...}</code> lub <code>\slshape</code> </td><td> odmiana pochyła </td><tr> -<td> <code>\textsc{...}</code> lub <code>\scshape</code> </td><td> kapitaliki </td><tr> -</TABLE> - -<p> - Jak widać, tworzą one pary poleceń o podobnej funkcjonalności. Wersje -z argumentem składają ten argument pismem wybranym przez swój -odpowiednik bez argumentu. Ponadto polecenia te na granicy między pismem -pochyłym a prostym dodają kompensatę wychylenia ostatniego znaku -(<em>italic correction</em>), chyba że następnym znakiem jest kropka lub -przecinek i kompensata nie jest potrzebna. -</p> - -<p> - Polecenia bez argumentów można sobie wyobrażać jako zdefiniowane wg -schematu:</p> -<pre><code> -\newcommand\rmfamily{ - \fontfamily{\rmdefault}\selectfont} -</code></pre> -<p> - One również nie mają zaszytej w sobie nazwy rodziny, odmiany, grubości, -ale odwołują się do makr przechowujących wartości domyślne. Oczywiście -domyślną wartością makra <code>\rmdefault</code> jest <code>cmr</code>, czyli -polecenie <code>\rmfamily</code> domyślnie włącza krój Computer Modern Roman. -</p> - -<p> - Stąd płynie wniosek, że aby w LaTeXu złożyć dokument, używając jako -kroju szeryfowego Timesa, wystarczy:</p> -<code> -\renewcommand\rmdefault{ptm} -</code> -<p> - (Polecenia zapożyczone z LaTeXa 2.09 działają w podobny, -pośredni sposób, więc również konsekwentnie poddają się takiemu -przedefiniowaniu.) </p> - -<p> -Wartości domyślne wkraczają jeszcze w kilku innych miejscach.</p> - -<p> -Zasadnicza treść dokumentu jest składana fontem uaktywnianym -poleceniem <code>\normalfont</code>. Jest ono mniej więcej równoważne -<pre><code> -\usefont{\encodingdefault} - {\familydefault} - {\seriesdefault}{\shapedefault} -</code></pre> - -Płyną z tego ciekawe wnioski: </p> - -<p> - 1) Zmieniając wartość <code>\encodingdefault</code> na <code>OT4</code> -możemy sprawić, że dokument będzie składany polskimi fontami. Pakiet -<code>polski</code> tak właśnie postępuje, przełączając układ na -<code>OT4</code> lub <code>T1</code> w zależności od opcji. </p> - -<p> - 2) Standardową wartością <code>\familydefault</code> jest <code>\rmdefault</code>. -Skład całego dokumentu czcionką bezszeryfową można uzyskać zmieniając -tę wartość na <code>\sfdefault</code>: </p> -<code> -\renewcommand\familydefault{\sfdefault} -</code> -<p> -Tego rodzaju zmian należy dokonywać w preambule dokumentu (to jest -przed <code>\begin{document}</code>).</p> - -<A NAME="konfig"> -<h3>Konfigurowanie NFSS</h3> - -<p> - Pozostaje jeszcze odpowiedzieć na pytanie, skąd NFSS ,,wie'', jakie kroje, -odmiany i stopnie pisma są dostępne i w jakich układach.</p> - -<p> -Deklaracja układów fontów powoduje, że LaTeX ładuje pliki opisujące dane -układy. Np. dla układu <code>OT4</code> będzie to plik -<code>ot4enc.def</code> (Uwaga: od grudnia 1996 nazwy wszystkich plików -w dystrybucji LaTeXa są pisane tylko małymi literami. Fakt ten wywołał -niejakie zamieszanie, ale wydaje się, że na dłuższą metę jest to decyzja -rozsądna.) W tym pliku zawarte są informacje, jakie akcenty są dostępne -w danym układzie, w jakich pozycjach się one znajdują i jakie -są dostępne znaki akcentowane (kombinacje akcent-litera). -</p> - -<p> -Pakiet <code>polski.sty</code> wewnętrznie ładuje odpowiednią definicję -układu.</p> - -<p> - Opisy krojów są ładowane automatycznie z plików <code>.fd</code> przy -pierwszej próbie użycia fontu z danej rodziny w danym układzie. Na -przykład po zadeklarowaniu jako domyślnego układu <code>OT4</code>, pierwsza -próba włączenia fontu z rodziny <code>cmr</code> spowoduje, że LaTeX -załaduje plik <code>ot4cmr.fd</code>. Oto fragment tego pliku:</p> - -<pre><code> -\DeclareFontFamily{OT4}{cmr}{} -\DeclareFontShape{OT4}{cmr}{m}{n} - { <5> <6> <7> <8> - <9> <10> <12> gen * plr - <10.95> plr10 - <14.4> plr12 - <17.28><20.74><24.88>plr17}{} -... -\DeclareFontShape{OT4}{cmr}{bx}{it} - { <-10>sub * cmr/bx/n - <10> <10.95> <12> <14.4> <17.28> - <20.74> <24.88> plbxti10 - }{} -... -</code></pre> - -<p> - Pierwsza deklaracja powiadamia, że jest to opis rodziny <code>cmr</code> -w układzie <code>OT4</code>. Dalej następuje ciąg deklaracji -<code>\DeclareFontShape</code> opisujących poszczególne kombinacje -rodzina/grubość/odmiana. Pierwsza opisuje odmianę jasną -(<code>m</code> <em>medium</em>), prostą -(<code>n</code> <em>normal</em>) -- dla stopni 5, 6, 7, 8, 9, 10 -i 12 należy użyć fontu o nazwie plikowej powstającej z ciągu -<code>plr</code> po dołączeniu doń liczby stopnia pisma. Dla stopnia 10.95pt -należy użyć fontu <code>plr10 at 10.95pt</code>, podobnie dla stopni 14.4, -17.28, 20.74, 24.88 użyty zostanie odpowiednio zeskalowany font -<code>plr12</code> i <code>plr17</code>. Druga klauzula -<code>\DeclareFontShape</code> opisuje grubą (<code>bx</code> <em>bold -extended</em>) kursywę (<code>it</code> <em>italic</em>) -- dla stopni -mniejszych od 10pt należy użyć w zastępstwie grubej prostej odmiany -rodziny <code>cmr</code>. Dla wymienionych dalej stopni użyty zostanie -odpowiednio zeskalowany font <code>plbxti10</code>. </p> - -<p> - Deklaracje układów <code>OT1</code> i <code>T1</code> oraz opis rodziny -<code>cmr</code> w tych układach są wbudowywane w format razem -z plikami metrycznymi podstawowych fontów. Służy to przyspieszeniu -ładowania LaTeXa na początku przetwarzania dokumentu. Zestaw wbudowanych -układów, rodzin i plików metrycznych można zmienić przy pomocy plików -konfiguracyjnych <code>fonttext.cfg</code> i <code>preload.cfg</code> -- -szczegóły opisano w dokumencie <code>cfgguide.tex</code>. </p> - -<p> - Aby można było powiedzieć, że font jest zainstalowany w LaTeXu musi -istnieć dla niego definicja układu i definicja kroju (rodziny) -w tym układzie. Układów w zasadzie jest skończona niewielka liczba -i definicje większości z nich są zawarte w dystrybucji LaTeXa -(w tym <code>OT4</code>). Natomiast dla każdego kroju potrzebny jest -jego opis w pliku o nazwie zbudowanej z nazwy układu -i nazwy rodziny z rozszerzeniem <code>.fd</code> (wszystko małymi -literami). Pliki te muszą znajdować się w katalogu widocznym dla -LaTeXa. </p> - -<p> - Pliki opisu dla fontów PL i PC są zawarte w pakiecie PLaTeX. Pliki -opisu dla kroju Quasi Palladio (<code>qpl</code>), Quasi Times -(<code>qtm</code>) i antykwy toruńskiej (<code>antt</code>) są częścią -pakietu <code>pl-qx</code> Piotra Kłosowskiego. </p> - -<hr> -<i> Opracował: StaW (ostatnia modyfikacja 28.11.2000)</i> - -</body> -</html> - |