From d936b9c9cd538d0e1554fdd682899a1fa15ab55b Mon Sep 17 00:00:00 2001 From: Karl Berry Date: Fri, 14 Sep 2012 22:15:34 +0000 Subject: plipsum (14sep12) git-svn-id: svn://tug.org/texlive/trunk@27670 c570f23f-e606-0410-a88d-b1316a301751 --- Master/texmf-dist/tex/plain/plipsum/plipsum.tex | 141 +++++++++++++++--------- 1 file changed, 88 insertions(+), 53 deletions(-) (limited to 'Master/texmf-dist/tex/plain') diff --git a/Master/texmf-dist/tex/plain/plipsum/plipsum.tex b/Master/texmf-dist/tex/plain/plipsum/plipsum.tex index 30584637e33..7199be3187a 100644 --- a/Master/texmf-dist/tex/plain/plipsum/plipsum.tex +++ b/Master/texmf-dist/tex/plain/plipsum/plipsum.tex @@ -1,30 +1,72 @@ -%% %% This is file `plipsum.tex', -%% generated with the docstrip utility. +%% generated with the notangle utility. %% -%% The original source file was: plipsum.dtx. +%% The original source file was: plipsum.nw. %% %% Copyright (C) 2012 by Sergio Spina -%% -\def\version{2} \def\revision{2} \def\revisiondate{2012/08/27} +\def\version{2} \def\revision{3} \def\revisiondate{2012/09/14} \chardef\OldAtCatCode=\the\catcode`@ \catcode`@=11 -\def\@message#1{{\newlinechar=`§\message{§PLIPSUM.TEX : #1 ::| }}} +\def\@message#1{{\newlinechar=`|\message{|PLIPSUM.TEX : #1 --- }}} \@message{Version \version.\revision\space -- revision \revisiondate} \newtoks\everystartpar \everystartpar={} -\newtoks\everyendpar \everyendpar={} +\newtoks\everyendpar \everyendpar={} \newcount\c@parnumber \c@parnumber=0 -\def\createpar{\advance\c@parnumber by1\relax\expandafter\def - \csname plips@\romannumeral\the\c@parnumber\endcsname} +\def\createpar{\advance\c@parnumber by1 +\expandafter\def\csname plips@\romannumeral\the\c@parnumber\endcsname} \def\@par{\par} \def\nopar{\let\@par\relax} -\createpar{\the\everystartpar Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Duo Reges: constructio interrete. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.\the\everyendpar\@par} +\createpar{\the\everystartpar Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos +ita deferret, se esse heredem. Est autem officium, quod ita factum est, +ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Si enim ita est, nisi +contulerimus inter nos, cum finem bonorum dixerimus, quid finis, quid +etiam sit ipsum bonum? Vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Intellegi +quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, +nos amemus; Itaque contra est, ac dicitis; Expressa vero in iis +aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Re mihi non aeque satisfacit, et +quidem locis pluribus. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem +esse dicitis, id non intellego quale sit. Dic in quovis conventu te omnia +facere, ne doleas. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.\the +\everyendpar\@par} +\createpar{\the\everystartpar Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi +serviremus, aliud negotii nihil habemus. Id enim ille summum bonum eu)qumi/an et +saepe a)qambi/an appellat, id est animum terrore liberum. Possumusne ergo in +vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quo studio +Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Et quis a Stoicis et quem ad +modum diceretur, tamen ego quoque exponam, ut perspiciamus, si potuerimus, +quidnam a Zenone novi sit allatum. Effluit igitur voluptas corporis et prima +quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. +Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui +sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt +generis eiusdem. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi +oratio longa videri potest.\the\everyendpar\@par} +\createpar{\the\everystartpar Respondent extrema primis, media utrisque, +omnia omnibus. Tollit definitiones, nihil de dividendo ac partiendo docet, non +quo modo efficiatur concludaturque ratio tradit, non qua via captiosa solvantur +ambigua distinguantur ostendit. Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat +Epicurus, ut intellegas facta eius cum dictis discrepare: Epicurus Hermarcho +salutem. Non enim hilaritate nec lascivia nec risu aut ioco, comite levitatis, +saepe etiam tristes firmitate et constantia sunt beati. At miser, si in +flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Non est enim vitium in +oratione solum, sed etiam in moribus. Quorum omnium quae sint notitiae, quae +quidem significentur rerum vocabulis, quaeque cuiusque vis et natura sit mox +videbimus.\the\everyendpar\@par} +\createpar{\the\everystartpar Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo +modo poterimus sensuum iudicia defendere. Inscite autem medicinae et +gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Facit enim ille duo +seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Duo Reges: +constructio interrete. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, +cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Et hi quidem ita non sola virtute +finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Ergo +adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Si +verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Teneo, inquit, +finem illi videri nihil dolere. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, +qui torqueatur.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. An potest cupiditas finiri? Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Haeret in salebra. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Istic sum, inquit. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quis autem honesta in familia institutus et educatus ingenue non ipsa turpitudine, etiamsi eum laesura non sit, offenditur?\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Bonum integritas corporis: misera debilitas. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Minime vero, inquit ille, consentit.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Hoc autem tempore, etsi multa in omni parte Athenarum sunt in ipsis locis indicia summorum virorum, tamen ego illa moveor exhedra. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Nam e quibus locis quasi thesauris argumenta depromerentur, vestri ne suspicati quidem sunt, superiores autem artificio et via tradiderunt. Recte, inquit, intellegis. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.\the\everyendpar\@par} -\createpar{\the\everystartpar Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Itaque contra est, ac dicitis; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Scripsit enim et multis saepe verbis et breviter arteque in eo libro, quem modo nominavi, mortem nihil ad nos pertinere. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Vide, ne magis, inquam, tuum fuerit, cum re idem tibi, quod mihi, videretur, non nova te rebus nomina inponere.\the\everyendpar\@par} @@ -40,7 +82,6 @@ \createpar{\the\everystartpar Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Non potes, nisi retexueris illa. Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Atque his tribus generibus honestorum notatis quartum sequitur et in eadem pulchritudine et aptum ex illis tribus, in quo inest ordo et moderatio. Itaque fecimus. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Maximus dolor, inquit, brevis est.\the\everyendpar\@par} -\createpar{\the\everystartpar Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Id enim ille summum bonum eu)qumi/an et saepe a)qambi/an appellat, id est animum terrore liberum. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Et quis a Stoicis et quem ad modum diceretur, tamen ego quoque exponam, ut perspiciamus, si potuerimus, quidnam a Zenone novi sit allatum. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis eiusdem. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? An eiusdem modi? Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Si enim Zenoni licuit, cum rem aliquam invenisset inusitatam, inauditum quoque ei rei nomen inponere, cur non liceat Catoni?\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Quae ista amicitia est? De quibus etsi a Chrysippo maxime est elaboratum, tamen a Zenone minus multo quam ab antiquis; Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.\the\everyendpar\@par} @@ -52,7 +93,6 @@ \createpar{\the\everystartpar Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Quis est enim, qui hoc cadere in sapientem dicere audeat, ut, si fieri possit, virtutem in perpetuum abiciat, ut dolore omni liberetur? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem, quos suis commodis inservituros et quicquid ipsis expediat facturos arbitrabimur? His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Odium autem et invidiam facile vitabis.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Si vero id etiam explanare velles apertiusque diceres nihil eum fecisse nisi voluptatis causa, quo modo eum tandem laturum fuisse existimas? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;\the\everyendpar\@par} -\createpar{\the\everystartpar Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat Epicurus, ut intellegas facta eius cum dictis discrepare: Epicurus Hermarcho salutem. Non enim hilaritate nec lascivia nec risu aut ioco, comite levitatis, saepe etiam tristes firmitate et constantia sunt beati. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quorum omnium quae sint notitiae, quae quidem significentur rerum vocabulis, quaeque cuiusque vis et natura sit mox videbimus.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Quo igitur, inquit, modo? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Hic ambiguo ludimur. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Omnis sermo elegans sumi potest, tum varietas est tanta artium, ut nemo sine eo instrumento ad ullam rem illustriorem satis ornatus possit accedere. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.\the\everyendpar\@par} @@ -168,51 +208,46 @@ \createpar{\the\everystartpar Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar Sed dum efficere vultis beatum sapientem, cum maximas animo voluptates percipiat omnibusque partibus maiores quam corpore, quid occurrat non videtis. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Tollit definitiones, nihil de dividendo ac partiendo docet, non quo modo efficiatur concludaturque ratio tradit, non qua via captiosa solvantur ambigua distinguantur ostendit; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Peccata autem partim esse tolerabilia, partim nullo modo, propterea quod alia peccata plures, alia pauciores quasi numeros officii praeterirent. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.\the\everyendpar\@par} \createpar{\the\everystartpar An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quia, cum a Zenone, inquam, hoc magnifice tamquam ex oraculo editur: Virtus ad beate vivendum se ipsa contenta est, et Quare? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Atque hoc dabitis, ut opinor, si modo sit aliquid esse beatum, id oportere totum poni in potestate sapientis. Verum hoc idem saepe faciamus. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est.\the\everyendpar\@par} -\@message{created \number\c@parnumber\space paragraphs}% +\@message{created \number\c@parnumber\space paragraphs} \newif\ifcomma -\def\lipsum #1 {\scan#1;\end - \ifcomma\lipsumA #1 \else\lipsumB #1 \fi} -\def\scan#1#2\end{\def\absorb##1\end{}% - \ifx;#2\commafalse\let\next\absorb - \else\ifx,#1\commatrue\let\next\absorb - \else\let\next\scan\fi\fi - \next#2\end} +\def\lipsum #1 {\scan#1,;\end +\ifcomma\lipsumA #1 \else\lipsumB #1 \fi} +\def\scan#1,#2\end{\ifx;#2\commafalse\else\commatrue\fi} \def\sspace{\space\space\space\space\space\space\space\space - \space\space\space\space\space} -\def\warnmsg#1#2{ERROR at line \the\inputlineno. The - #1 parameter of \string\lipsum\space is too big.§ - \sspace You have inserted #2. The best possible value is \the\c@parnumber.§ - \sspace No paragraph will be printed} +\space\space\space\space\space} +\def\warnmsg#1#2{\@message{ERROR at line \the\inputlineno. The +#1 parameter of \string\lipsum\space is too big.| +\sspace You have inserted #2. The best possible value is \the\c@parnumber.| +\sspace No paragraph will be printed}} \def\immediatestop{\errmessage{}} -\newcount\c@plipsumAone -\newcount\c@plipsumAtwo -\countdef\c@temp=255 +\countdef\c@plipsumAone=255 +\countdef\c@plipsumAtwo=254 \def\lipsumA #1,#2 {{% - \global\c@plipsumAone=#1\relax - \global\c@plipsumAtwo=#2\relax - \ifnum\c@plipsumAone>\c@parnumber - \@message{\warnmsg{first}{\the\c@plipsumAone}}% - \immediatestop\fi - \ifnum\c@plipsumAtwo>\c@parnumber - \@message{\warnmsg{second}{\the\c@plipsumAtwo}}% - \immediatestop\fi - \ifnum\c@plipsumAone>\c@plipsumAtwo - \c@temp=\c@plipsumAone - \c@plipsumAone=\c@plipsumAtwo - \c@plipsumAtwo=\c@temp\fi - \types@t}} +\global\c@plipsumAone=#1\relax +\global\c@plipsumAtwo=#2\relax +\ifnum\c@plipsumAone>\c@parnumber +\@message{\warnmsg{first}{\the\c@plipsumAone}}% +\immediatestop\fi +\ifnum\c@plipsumAtwo>\c@parnumber +\@message{\warnmsg{second}{\the\c@plipsumAtwo}}% +\immediatestop\fi +\ifnum\c@plipsumAone>\c@plipsumAtwo +\count@=\c@plipsumAone +\c@plipsumAone=\c@plipsumAtwo +\c@plipsumAtwo=\count@\fi +\types@t}} \def\types@t{\let\next\relax - \ifnum\c@plipsumAone>\c@plipsumAtwo\else - \csname plips@\romannumeral\the\c@plipsumAone\endcsname - \advance\c@plipsumAone by1\relax - \let\next\types@t\fi - \next} +\ifnum\c@plipsumAone>\c@plipsumAtwo\else +\csname plips@\romannumeral\the\c@plipsumAone\endcsname +\advance\c@plipsumAone by1\relax +\let\next\types@t\fi +\next} \def\lipsumB #1 {% - \ifnum#1>\c@parnumber - \@message{\warnmsg{}{#1}}% - \immediatestop\fi - \csname plips@\romannumeral#1\endcsname} +\ifnum#1>\c@parnumber +\@message{\warnmsg{}{#1}}% +\immediatestop\fi +\csname plips@\romannumeral#1\endcsname} \catcode`@=\OldAtCatCode \endinput -%% -%% End of file `plipsum.tex'. +%% end of file +@\bye -- cgit v1.2.3